Ooit was ik diep verdrietig vanwege een lullig akkefietje met een vriendin – althans, iemand die ik toen nog als vriendin beschouwde. Uiteindelijk bleek ze dat niet te zijn. In tranen reed ik naar het huis van mijn broer. Daar trof ik hem, uiteraard omringd door zijn vrienden. Ze namen me mee, sleepten me als het ware uit mijn verdriet. We gingen uit eten op de Botermarkt in Haarlem. Onderweg bleef mijn broer luid de naam van die nepvriendin roepen, gevolgd door: “Who the fuck is… dan wel?”

Die wijze les, en zijn woorden, staan me nog altijd glashelder voor de geest. Ik hoor het hem nog steeds roepen.

Vandaag klinken die woorden luider dan ooit in mijn hoofd. Het is namelijk precies drie jaar geleden dat hij er niet meer is. Hij overleed destijds aan blaaskanker.

Het gemis is groot. De woede en het verdriet steken steeds vaker de kop op, alsof ze niet willen wijken. En toch, soms voelt het alsof hij er nog is. Alsof hij ergens van bovenaf over me waakt. Op momenten dat ik de verkeerde kant op dreig te gaan, gebeurt er iets waardoor ik gered word. Het voelt dan alsof hij ingrijpt, alsof hij mijn beschermengel is. Misschien is dat bijgeloof. Misschien is het gewoon toeval. Maar ik voel het.

Hoe het ook zij, vandaag proost ik op zijn leven. Met een biertje, voor hem. Voor alles wat hij was. En ook voor de woede, het verdriet en het gemis die ik met me meedraag.

“Haal je kracht uit de momenten
Koester de glimlach die ‘t jou geeft
Want dood zal hij nooit echt zijn
Zolang hij in mijn hart nog leeft”

Vanaf mijn vroegste jeugd herinner ik me dat ik op Eerste Kerstdag ‘s ochtends vroeg naar beneden ging en daar de pick-up aanzette om eindeloos Kerstliedjes af te spelen. Hoewel ik uit een atheïstisch gezin kwam, vond ik die liedjes en het sprookje van Kerst prachtig. Ik denk dat ik als kind al begreep wat nederigheid betekende, ook al kon ik daar destijds nog niet de juiste woorden voor vinden.

De afgelopen jaren is de betekenis van Kerstmis voor mij wat op de achtergrond geraakt. Dat is niet verwonderlijk, want de drukte en hectiek van het organiseren en regelen van alle Kerstvieringen laat me daar niet echt bij stilstaan.

Toch heb ik ook mijn momenten. Zoals vanmorgen. Ik was al achterlijk vroeg wakker – natuurlijk – en al enigszins in gedachten de organisatie van onze Kerstborrel vanmiddag aan het regelen. Ik krijg dan de meest zorgelijke gedachten hoe mijn Kerstborrel in rook opgaat omdat ik mezelf achterna moet lopen en er zelf niet of nauwelijks van kan genieten. Dan moet ik echt moeite doen om mezelf terug te fluiten om mezelf te dwingen weer in die nederige Kerstspirit te komen.

Bijna zou ik mijn buren in dit appartementencomplex vergassen op een luide viering van mijn Kerstspirit door weer eindeloos Kerstliedjes af te spelen. Als was het om alvast in die stemming te geraken. Maar dat doe ik toch maar niet om 6:30 uur ‘s morgens vroeg. 😉

Ik kan reflecteren op mijn ervaringen en mezelf terugfluiten wanneer nodig – en dat vind ik van mezelf dan weer een prettige eigenschap – zodat ik niet vergeet waar de echte kerstsfeer om draait. Ik geniet van de mooie lichtjes, versieringen en lekkernijen, maar bovenal van de tijd met dierbaren.

Vandaar dat ik jullie allemaal – vanaf deze plek en dit tijdstip – een nederig en gezegend Kerstmis toewens. Geniet!

Heb het even opgezocht. @met-k.com begon op 4 november 2009 met de #WoW, nadat ze het stokje had overgenomen van ene Marloes. Je raadt het al. Het is nu tijd voor mij om eens af te haken met deze wekelijkse aangelegenheid, wegens te druk, te weinig inspiratie en minder animo.

De #WoW is:

Afhaken: 1) Afkoppeling 2) Afvallen 3) Afzeggen 4) Eindigen 5) Eruitstappen 6) Kappen 7) Loshaken 8) Niet langer meedoen 9) Niet meer meedoen 10) Nokken 11) Ontkoppeling 12) Opgeven 13) Ophouden 14) Ophouden mee te doen 15) Staken 16) Stoppen 17) Uitscheiden 18) Zijn werkzaamheden beëindigen

encyclo.nl

Wie oh wie?

Wil dit stokje wellicht van mij overnemen? Met alle liefde wens ik je alle goeds en succes toe, want het zou toch jammer zijn als dit onderwerp uit de Nederlandse blogosphere verdwijnt.

Hoe staat het er bij jou voor?

Ik ben weer benieuwd naar jouw verhaal over afhaken.

Schrijf je mee?

#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, Karin, of ik een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. De vorige woorden toen ik meeschreef kun je in het archief vinden.

Ik voelde nog niet eens de neiging om – eerder deze week – halsoverkop te vluchten na Rutte’s beruchte uitspraak dat ‘we ons mentaal moeten voorbereiden op een nieuwe wereldoorlog’. Dat onderbuikgevoel sluimerde immers al langer. Een nieuwe wereldoorlog die, zo lijkt het, door bepaalde machthebbers wordt aangezwengeld omdat ze hun zin niet krijgen, elkaars standpunten niet kunnen verdragen, en zich vastbijten in een stoer retorisch spelletje dat zogenaamd ‘macht’ moet uitstralen. Het wordt hoog tijd dat de huidige machtsstructuren worden doorbroken en dat de wapenindustrie minder invloed krijgt. Hoe oh hoe, krijgen wij dat in Hemelsnaam voor eens en altijd voor elkaar?

Ik moest sowieso wat lachen om het advies om contant geld in huis te halen. Alsof dat geen magneet is voor criminelen die al een oogje hebben op kwetsbare groepen zoals ouderen en zwakkeren in onze samenleving. Niet dat ik iemand op ideeën wil brengen, maar waarom moet die naïviteit steeds bij ons worden neergelegd? Daar hebben we toch banken voor? Die waren er toch om ons geld veilig te bewaren?

En dan het volgende advies: alvast een noodpakket samenstellen. Zoals mijn gewaardeerde blogcollega Arnoud Hugo treffend zei: ‘Daar bereik je inderdaad heel wat mee als je onder het puin ligt.’

Ik zou bijna zweren, niet toe te staan dat mijn wereld wordt verwoest door een stelletje Conan the Barberians die nooit volwassen zijn geworden.

Onze jeugd is de toekomst van ons land. Het is onze verantwoordelijkheid om hen op te leiden en te begeleiden, zodat zij kunnen uitgroeien tot verantwoordelijke burgers. Hoewel sommige maatregelen streng kunnen lijken, is het essentieel dat we een evenwicht vinden tussen discipline en empathie, om zo de veiligheid en stabiliteit van onze samenleving te waarborgen.

Neun-und-neunzig Kriegsminister
Streichholz und Benzinkanister
Hielten sich für schlaue Leute
Witterten schon fette Beute
Riefen: Krieg und wollten Macht
Mann, wer hätte das gedacht
Dass es einmal soweit kommt

Neun-und-neunzig Jahre Krieg
Liessen keinen Platz für Sieger
Kriegsminister gibt’s nicht mehr
Und auch keine Düsenflieger
Heute zieh ich meine Runden
Seh’ die Welt in Trümmern liegen
Hab’nen Luftballon gefunden
Denk’ an Dich und lass’ ihn fliegen

Hieronder een verhaaltje hoe het in voornamelijk in de ochtenduren gesteld is met mijn knuffelhormonen.

De #WoW is:

Knuffelhormoon: Oxytocine is een neuropeptide dat als hormoon en neurotransmitter fungeert. Het lijkt een belangrijke rol te spelen bij het verbinden van sociale contacten met gevoelens van plezier. Het speelt een centrale rol bij ouderbinding, vriendschappen en romantische interacties, evenals bij seksualiteit. Ook bij het verrichten van zorgtaken wordt er meer oxytocine aangemaakt. Omdat oxytocine ook een belangrijke rol speelt bij de hechting van opvoeder en kind, wordt het ook wel het knuffelhormoon genoemd.

Wikipedia.org

Mijn knuffelhormonen in actie

Elke ochtend als de zon haar eerste stralen door de gordijnen laat piepen, gebeurt er iets magisch in mijn huis in Haarlem. Terwijl ik nog maar half wakker ben, staan mijn knuffelhormonen al in de hoogste versnelling. Mijn witte kat – Coco – ligt als een koninklijke sfinx op het voeteneind van mijn bed, haar vacht glanzend als vers gevallen sneeuw. Ondertussen springt mijn kleine Shih Tzu, die nauwelijks onderdoet voor een opgerolde handdoek, enthousiast rond als een pluizige bal met pootjes.

“Goedemóóóóggel, mijn fluffy schatjes!” roep ik uit, met een stem die ik normaal alleen voor baby’s of pinguïns zou gebruiken. Mijn armen strekken zich uit naar beide kanten – een inloopknuffel.

Maar daar begint de chaos. De kat, met een blik die schreeuwt “Niet voordat ik mijn ochtendsnoepjes heb gehad”, laat zich lui van het bed glijden en paradeert met haar staart in de lucht richting de keuken. Ze is een dame met standaarden, en die standaarden houden geen rekening met mijn ochtendlijke knuffelbehoefte.

Mijn Shih Tzu – Pepper – daarentegen denkt: “Knuffels? Mijn moment om te shinen!” Zij begint een vreugdedans rond mijn benen. Ik til haar op, zij duwt haar kleine natte neus tegen mijn wang, en binnen enkele seconden zitten we in een soort omhelzing die een professionele tango waardig zou zijn.

Net op het moment dat ik denk: “Waarom kan mijn kat dit enthousiasme niet delen?”, hoor ik een luid, theatraal miauw vanuit de keuken. Het klinkt alsof ze wil zeggen: “Knuffels zijn prima, maar wat dacht je van ontbijt met snoepjes, vrouw?”

Omdat ik geen monster ben, laat ik Pepper zachtjes op haar pootjes neerkomen en haast ik me naar de keuken. Daar zit de kat al klaar, alsof ze op een koninklijke audiëntie wacht. Zodra ze haar ontbijt heeft gekregen, kijkt ze me aan met een blik van milde goedkeuring, die in kattenland gelijk staat aan een staande ovatie. En alsof ze dan toch maar wil toegeven aan mijn knuffelhormonen, komt ze naar me toe en drukt even haar hoofdje tegen je hand en krioelt rond mijn benen. Heel kort, maar genoeg om mijn hart te doen smelten.

Intussen kijkt Pepper jaloers toe vanaf de bank. Zij weet dat de kat misschien de kroon draagt in huis, maar zij is de koning van mijn hart, nu al. Met een triomfantelijk sprongetje landt zij op mijn schoot, klaar voor knuffelronde twee. En terwijl ik met één hand de kat aai en met de andere mijn hondje kriebel – waan ik me de rijkste persoon ter wereld – volledig omringd door fluffy liefde.

Hoe staat het er bij jou voor?

Ik ben weer benieuwd naar jouw verhaal over je knuffelhormonen.

Schrijf je mee?

#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, Karin, of ik een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. De vorige woorden toen ik meeschreef kun je in het archief vinden.