Er was eens een klein stadje genaamd Welvaria, waar de rijken alles hadden wat hun hartje begeerde. Ze hadden gouden badkuipen, zelfstrijkende kleding, en zelfs butlers die hun dromen kwamen invullen terwijl ze sliepen. Maar toch vonden ze dat ze nog niet genoeg hadden.

Op een dag besloten de rijksten van Welvaria, die de geheimzinnige “Alles Te Gunnen Club” vormden, om een vergadering te houden in het gigantische landhuis van hun voorzitter, meneer Van Geldstapel. Ze zaten aan een tafel zo lang dat de serveerrobots op Segways rondreden om de wijn bij te vullen.

De #WoW is:

Gunnen: 1) toekennen, 2) gunnen, 3) toewijzen

“Beste leden,” begon meneer Van Geldstapel, terwijl hij zijn monocle poetste, “we hebben alles wat we willen, maar wat kunnen we nog meer verlangen?”

Mevrouw Van Poenhoop, met haar chique hoed die een hele kooi vol exotische vogels bevatte, stelde voor: “Wat als we de wolken kopen en ze van glitter maken? Dat zou een prachtige toevoeging zijn aan ons landschap.”

De rest knikte enthousiast. “En wat als we de tijd zelf kopen, zodat we nooit meer ouder worden?” voegde meneer Van Rijkdom toe, terwijl hij een hap nam van een diamantvormige petit four.

En dus begonnen ze. Ze kochten alle wolken van de wereld en lieten ze bedekken met glitter. Het was een prachtig gezicht, behalve dat de glitter constant in hun ogen kwam en hun dure auto’s en huizen bedekte, waardoor ze voortdurend moesten poetsen. De bedienden hadden het drukker dan ooit.

Maar toen het idee van het kopen van tijd opkwam, realiseerden ze zich dat ze een groot probleem hadden. Niemand wist hoe tijd precies werkte, laat staan hoe je het kon kopen. Dus huurden ze de slimste wetenschappers in, die na jarenlang onderzoek kwamen met een bizarre machine die de tijd kon stoppen, maar alleen in een straal van een meter.

De rijke leden van de “Alles Te Gunnen Club” waren extatisch. Ze probeerden het apparaat meteen uit, maar al snel bleek dat als je stil stond in de tijd, je niets kon doen. De leden stonden nu urenlang bevroren op dezelfde plek, ongeduldig te wachten tot iemand het apparaat weer aanzette.

Uiteindelijk realiseerden ze zich dat het hebben van alles niet altijd het antwoord was op geluk. Het ontbrak min of meer omdat ze wel op hun klompen aanvoelden dat ze immers hun geluk en welvaart niet deelden.

Ze begonnen met het bouwen van speeltuinen voor kinderen, het oprichten van kunstgalerijen, en het financieren van scholen en ziekenhuizen. En al snel ontdekten ze dat het delen van hun rijkdom hen een geluk bracht dat ze nooit eerder hadden gekend.

En zo leefden ze nog lang en gelukkig, niet omdat ze alles hadden, maar omdat ze hadden geleerd te geven. En natuurlijk, elke keer als ze naar de glitterwolken keken, herinnerden ze zich de grappige les die ze hadden geleerd: soms is het hebben van alles minder belangrijk dan het delen van iets.

Gun jij anderen alles?

Kun je hier wat mee? Erover uitweiden? Heb je een heel eigen filosofische benadering over iets gunnen? Wij zijn natuurlijk allemaal benieuwd naar jouw eigenste verhaal.

Ik lees het dan ook weer graag in mijn reacties.

SCHRIJF JE MEE?

#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, Karin, of ik een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. De vorige woorden toen ik meeschreef kun je in het archief vinden.

Soms heb ik de idee dat ik continu achter feiten aanloop. Continu brandjes aan het blussen ben. Niet voor mezelf. Nee, voor anderen. En dan heb ik soms een nachtje wakker liggen nodig. Om overzicht te krijgen. Waar ben ik mee bezig? Maakt het me wel gelukkig? En ook, om mijn zegeningen te tellen. En daar heb ik toch echt meer dan 10 vingers voor nodig. Dus gaat het dan wel goed? Ja zeker wel.

Maar waarom ik daar dan ‘s nachts wakker voor moet liggen? Ik vermoed zomaar, dat ik me overdag geen tijd gun om te zien wat ik allemaal doe. En dat het me potjandosie ook nog allemaal lukt. Soms niet goedschiks, maar dan maar kwaadschiks. Soms moet ik me wel eens boos maken, al schrik ik dan zelfs van mijn eigen schaduw, want dat het vlotten moet dat staat buiten kijf.

Bij daglicht blijk ik sowieso in een wat jachtelijke stemming te zijn. It’s now or never. De hele dag doe ik wat me gevraagd word en soms – lees meestal – doe ik iets meer dan van me gevraagd word. Doe ik eigenlijk alleen maar om mezelf dan tevreden te stellen, dat niets té gek is voor mij. Dat levert me soms wel dankbare reacties op. Maar gek genoeg, kan ik daar alleen ‘s nachts op terug kijken.

Ik denk dan terug aan wat ik de afgelopen periode allemaal heb meegemaakt. Een wat nare periode in het kader van mantelzorgen ligt nu gelukkig achter ons. Daar ben ik blij mee. De situatie verloopt nu zo goed en kwaad als het kan redelijk stabiel. Ik mag alleen maar hopen dat dat zo blijft. Family & friendships zijn allen redelijk stabiel. Al kan ik dan wat schrikken als er bij anderen dan plots een scheiding voorkomt. Of als er andere nare dingen gebeuren met hen. Maar goed, daar ben je een mens voor. Ik ervaar perikelen bijna altijd alsof het me zelf overkomt. En dat idee mag ik best eens loslaten voor mijn eigen gezondheid en wellbeing.

Het is nu 5:53 uur. Ik lig al zo’n beetje 3 uur wakker om tot deze conclusies te komen. En vandaar mijn poging om dat eens voorgoed vast te leggen. Gewoon – doodgewoon – opdat ik later eens zal teruglezen hoe het nu werkelijk met me ging. En hoe tevreden ik ook met kleine dingen kon zijn. Dan waande ik mezelf een waanzinnig gelukkig mens.

De vakantietijd is aangebroken. We mogen – al was het maar voor heel even – onthaasten. Maar hoe je dat? Eer je op vakantie bent werk je je welhaast in een modus, die je niet licht doet vergeten waarom je ook alweer op vakantie wilde. Je moet immers nog zoveel doen. Je EHBO-kit klaarleggen, koffers dicht zien te krijgen, beestenboel netjes en verzorgd achterlaten, je afwezigheidsmelding instellen. Ga zo maar door.

De #WoW is:

Onthaasten = onthaasten is het bewust kiezen voor ontspanning. onthaasten is een reactie op drukheid, stress, werkdruk, een burn-out, enz. Als men kiest voor onthaasten, dan kiest men bijvoorbeeld voor minder werken.

Maar hoe doe je dat nu goed?

Want die eerste week van mijn vakantie word ik altijd flink ziek. Zo ziek dat ik er tegenwoordig voor zorg om eerst eens een paar dagen te acclimatiseren eer ik vertrek. Dan komt er alvast een stukje rust in dit lichaam. Die weldadige rust doet me overigens meer goed, dan de eigenlijke vakantie, maar dat terzijde.

Soms vraag ik me dan ook terdege af, of vakantie inderdaad wel zo nodig móét.

KUN JIJ GOED Onthaasten?

Kun je hier wat mee? Erover uitweiden? Heb je een heel eigen filosofische benadering over onthaasten? Wij zijn natuurlijk allemaal benieuwd naar jouw eigenste verhaal.

Ik lees het dan ook weer graag in mijn reacties.

SCHRIJF JE MEE?

#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, Karin, of ik een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. De vorige woorden toen ik meeschreef kun je in het archief vinden.

“Geen probleem!” was het antwoord op een vraag die ik lukraak stelde aan de Klantenservice van een bedrijf. En het was ook ‘geen probleem’. Gewoon een vraag. En daar ontving ik dit ietwat zotte antwoord op.

De #WoW is:

Converseren: 1) Een gesprek voeren 2) Met elkaar praten 3) Onderhoudend praten 4) Praten 5) Spreken

De kunst van het converseren

Soms wil ik er wel eens iets over roepen, maar ja je wilt ook niet overal op ageren. Of anderen steeds de les lezen. Enniehoo, ik vind het een gebrek aan kunst. Kunde in het converseren.

Kun jij goed converseren?

Kun je hier wat mee? Erover uitweiden? Heb je een heel eigen filosofische benadering over converseren? Wij zijn natuurlijk allemaal benieuwd naar jouw eigenste verhaal.

Ik lees het dan ook weer graag in mijn reacties.

SCHRIJF JE MEE?

#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, Karin, of ik een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. De vorige woorden toen ik meeschreef kun je in het archief vinden.

Toen ik eindelijk de vijftig gepasseerd was, voelde ik mezelf nog altijd jong van geest. Ik heb een bloeiend sociaal leven en ben de onbetwiste kampioen in het wekelijkse potje daten. Maar de menopauze blijkt mijn grootste uitdager.

Op een dag, tijdens een intensieve date met mijn vriend, voelde ik een ongekende opwinding. Niet vanwege een spannende flirt, maar omdat mijn darmen besloten een eigen leven te leiden. Terwijl ik een triomfantelijke troefkaart speelde, voelde ik een onrustige borrel in mijn buik. “Alsjeblieft niet nu,” dacht ik.

Het begon met een zachte grom. Mijn vriend keek op. Ik probeerde te doen alsof er niets aan de hand was, maar mijn buik had andere plannen. Met elke minuut die verstreek, werd het gevecht heviger. Mijn troefkaart had misschien de slag gewonnen, maar mijn darmen vochten terug.

Opeens, tijdens een cruciale zet, een uitnodigende knipoog naar een heerlijke zoenpartij tijdens die eerste date, voelde ik het. Een onverwachte en oncontroleerbare ontsnapping van lucht. Het was een geluid dat zelfs mijn beste bluffende pokerface niet kon verbergen. Mijn vriend, gewend aan mijn slimme spel, kon zijn lachen niet inhouden. “Heb je een nieuwe troefkaart?” grapte hij terwijl hij probeerde zijn lach in te houden.

Ik lachte ook, maar mijn blos vertelde een ander verhaal. Mijn lichaam leek een eigen komische timing te hebben ontwikkeld. Terwijl ik lachte, voelde ik nog een andere urgentie. Mijn blaas, trouw door de jaren heen, besloot ineens ook een bijdrage te leveren aan deze hilariteit.

Met een blik van pure paniek sprong ik op en rende naar het toilet. Maar niet zonder eerst een klein plasje achter te laten op de stoel. Mijn vriend gierde het uit. “ik weet dat je altijd je stempel drukt, maar dit is wel een heel natte handtekening!”

Toen ik terugkeerde, nog steeds een beetje rood van schaamte, maar glimlachend, zei ik “Ach pal, de menopauze zorgt ervoor dat ik nooit meer een saai moment heb. En jij ook niet!”

Vanaf die dag kreeg ik een nieuwe bijnaam “The Triumph Card”, niet vanwege mijn vaardigheid in flirten, maar vanwege mijn onmiskenbare en onverwachte geluiden. En elke keer als ik een onbezonnen vrijpartij kreeg, zorgde mijn vriend ervoor dat er altijd extra kussens en een plastic zeiltje klaar lagen, voor het geval ik weer eens een moment van oncontroleerbare hilariteit zou hebben.

Ik had geleerd om mijn menopauze en de verrassingen die het bracht te omarmen. En hoewel ik mijn controle over mijn darmen en blaas een beetje had verloren, had ik iets veel waardevollers gewonnen: een onuitputtelijke bron van lachmomenten en een sterkere band met mijn vriend.