Volgens mij ben ik niet de enige die soms wanhopig op zoek is naar wat ontspannender humor op tv. Echt, ik zou zweren dat ik alle oude Pink Panther films weer opnieuw ga kijken in de zoveelste herhaling. Ik had ze dan ook – als rasechte fan – allemaal op video (magneetband waarop beelden zijn opgenomen, vaak ook met geluid, voor de jeugd) opgeslagen, destijds. En ik kon de inhoud dan ook wel dromen.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik de eerste keer dat ik keek ik van de bank gerold ben van het lachen. En ik bleef er zowat in. Nog steeds als iemand iets vraagt in de zin van: “wat voor soort…?” dat ik dan iemand Mr Clouseau hoor vragen: “What kind of bomb?” Waarop hij dan bloedserieus antwoordt: “The exploding kind!” (Waarbij exploding als expleuding werd uitgesproken.)

Dit terwijl de acteur, Peter Sellers (1925-1980) helemaal niet content was met zijn rol in deze serie films. Hij vond het niet noemenswaardig genoeg. Maar natuurlijk heeft hij ook heel serieuze rollen gehad, waarop hij ook met recht trots kon zijn.

Ik vind die hedendaagse detectives op tv veel te serieus, te voorspelbaar én qua herkenbaarheid te spectaculair maar dan nog steeds voorspelbaar (ik treed in herhaling, ik weet). Bovendien zouden de meeste mensen op deze aardkloot nu allemaal reeds 3x dood moeten zijn gegaan, als ik de hoeveelheid detectives er eens op nasla. Wordt het niet eens tijd voor iets nieuws op dat, of een ander gebied?

Maar gelukkig mag iedereen verschillende voorkeuren hebben als het gaat om entertainment, en er is geen goed of fout antwoord als het gaat om wat je leuk vindt om te kijken.

Zo lees ik nu dan maar, ter vervanging van dat alles: “Chicken Soup for the Soul“, stories to open the heart and rekindle the spirit (in het Engels, ja). En weet ik in gedachten, dat het met mijn gevoel voor humor nog steeds goed zit.

Sinds anderhalve maand heb ik dan thuis eindelijk een glasvezelverbinding. Het had wat voeten in de aarde want de VvE hier stond slechts één ISP toe de glasvezelverbinding aan te leggen. Terwijl ik natuurlijk stevig was geworteld bij een andere. Hoe dan ook is het allemaal weer goed gekomen.

Nu was ik al best wel tevreden want het leven kabbelt wel gezapig voort met de snelste internetverbinding die er tot op heden was zonder glasvezel. Heb er werkelijk geen centje last van gehad de laatste jaren.

Waarom dan toch die overstap?

Nu ik ben natuurlijk altijd vreselijk benieuwd naar nieuw, nieuw, nieuw. En of het inderdaad de 3 pijlers van (nog hogere) snelheid, betere streaming en betrouwbaarheid kon waarmaken. Nu dat doet dat inderdaad.

Het grappige is dat ik nu soms moet wachten op het trage laden van sommige sites. Voor mijn gevoel zijn sommige websites (lees: webhosts) dus er nog niet op voorbereid dan wel gemaakt. Wat ik dan wel weer grappig vind.

Ik vond dit erover

Glasvezelverbindingen staan ​​bekend om hun hoge snelheden en lage latentie. In veel gevallen kunnen glasvezelverbindingen gegevens sneller overdragen dan sommige websites kunnen laden. Dit betekent dat de snelheid van je internetverbinding met glasvezel mogelijk hoger is dan de laadsnelheid van sommige websites, vooral als die websites zwaar zijn of als de servers waarmee ze zijn verbonden, traag zijn.

Niettemin is het belangrijk op te merken dat de snelheid van een website ook afhankelijk is van verschillende factoren, waaronder de serversnelheid, de hoeveelheid inhoud op de pagina, het netwerkverkeer en meer. Zelfs met een snelle glasvezelverbinding kunnen andere factoren de laadsnelheid van een website beïnvloeden.

chatgpt.com

Conclusie

Met andere woorden: de snellere internetervaring is zeker mooi en indrukwekkend. En nog steeds ben ik er blij mee. Nu is het even afwachten wat de rest van het internet gaat doen.

Het maakt niet uit hoe je je ook voorbereidt op een gesprek (lees: sollicitatie), het verloopt altijd anders dan dat je dacht. Zelfs als je voordien het gesprek visualiseert, of je pitch of de wijze waarop je een STARR-methode instudeert en uiteindelijk brengt, het maakt niet uit. Hoe dan ook, is de terugkoppeling daar dan ook naar. En hoe je het achteraf moet interpreteren, dat is dan weer een heel ander verhaal. Maar goed, ik zie dat allemaal wel als wijze lessen voor de toekomst.

De #WoW is:

Terugkoppeling: Het reageren op acties van anderen door informatie te geven over de ervaren effecten van deze acties. 1) het terugvoeren van (een deel van) het uitgangssignaal naar de ingang, 2) overleg met de achterban

https://www.encyclo.nl/begrip/terugkoppeling

Stresshormonen aan het werk

Voor een volgend gesprek zou ik liefst zien, dat ik ietwat spontaner op bezoek kan. Voor een volgend gesprek zou ik liever zien, dat je je niet ten overstaan van een heel team moet ‘bewijzen’. Ik word er namelijk wat neurotisch van en mijn stresshormonen hebben het toch al te zwaar te verduren these days, dat ik niet alert en actief genoeg kan reageren op een gesprek. Ik durf bij wijze van spreken nog niet eens de suiker aan mijn geserveerde koffie toe te voegen, omdat mijn trillende handen maar al te veel tonen hoe nerveus ik ben. En waarom dan? Het is namelijk geen kwestie van leven op dood. ; -)

Maar goed, ik heb altijd en eeuwig als motto: it’s now or never. D’rop of d’ronder. Zwart of wit. En daarmee doe ik vooral mezelf tekort. Ik zou wat gelatener en relaxter erin moeten staan.

Hoe dan ook, feedback als: ‘je past niet binnen het team’ of ‘we lossen het intern op’, daar kan ik niet zo veel mee. Wezenlijk is dat geen terugkoppeling, maar een dooddoener.

Jij ook ervaringen met terugkoppeling?

Heb jij ook wel eens een terugkoppeling gehad, waar je niets mee kunt? Of was het louter constructief? En heb je dan net als ik last van plafonddiensten dezelfde nacht, waarna je besluit dat je er toch verder niets meer mee kunt?

Ik hoor het weer graag in de reacties. Met dank aan Karin voor het woord.

Schrijf je mee?

#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, Karin, of ik een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. De vorige woorden toen ik meeschreef kun je in het archief vinden.

Ben ooit de klas uitgestuurd omdat ik steeds weer in huilen uitbarstte. En nu ik daar zo over nadenk, vind ik dat een van de meest gruwelijke straffen ooit. Ik werd immers gestraft voor een emotie. Die emoties liepen destijds nogal op, omdat een paar van mijn vriendinnetjes steeds ruzie maakten, en ik er doelloos en hulpeloos tussenin zat. Ik wilde de problemen wel verhelpen, maar kon niets vanwege de nare energie die in het groepje zat, destijds.

Nu was mijn aankomende tienertijd nogal woelig. Ik kan wel stellen dat mijn puberteit een beetje een horrorverhaal was. Al die hormonen, al die veranderingen, al dat groeien, en toch stiekem een kind willen blijven.

Het ging allemaal zo goed daar op die basisschool. Waarom moest ik dan ook naar een andere school? En waarom was het zo belangrijk dat ik het stempel HAVO/VWO meekreeg? En wat zou die andere school dan gaan opleveren, behalve dat er van me werd verwacht dat ik meer zelfdiscipline zou krijgen en mijn stempel waard zou blijken?
Het was zo veel zoeken naar mijn eigen identiteit. Zo veel tegenstrijdige berichten en zo veel dat het zou vergen van mijn aanpassingsvermogen.

Gelukkig mocht een vriendin mee naar dezelfde school, het katholieke Triniteitslyceum. Het was best leuk daar, met name vanwege de Muzieklessen, waar we schromeloos mochten meezingen en -spelen met de grote hits uit die tijd. Al zocht ik nogal de confrontatie met mijn Godsdienstleraar, en ging ik die ellenlange discussies met hem niet uit de weg op een nogal grappige wijze. Die middelbare school bleek uiteindelijk een goede keuze omdat mijn creativiteit er ook los kon gaan.

Later, veel later, kwam ik een oude buurjongen van me tegen. Hij vertelde me dat ik als jong meisje met mijn Shirley Temple looks altijd lachte, zelfs als ik van de schommel viel en met een harde bons neerkwam. Hij vertelde me dat ik daarom als enige meisje in de buurt altijd op sleeptouw werd genomen door dat groepje oudere buurjongens, zelfs toen mijn grote broer daar op tegen was, want die wilde zijn kleine zusje niet mee. Ook hij vroeg zich af, wat dan die verandering teweeg had gebracht toen ik ouder werd. En dat was dus de knapste jongen van dat groepje.

Maar huilen. Nee, dat deed ik niet vaak meer, sinds ik ervoor bestraft werd. En kan ik nog steeds niet goed meer. En daar ligt mijn verwondering dus. Ik ervaar dat op de dag van vandaag nog steeds als emotionele onderdrukking, immers daaruit ontstond mijn onvermogen om emoties te herkennen en te uiten.

Ik heb sindsdien geleerd te lachen op momenten dat het huilen me nader staat. Wellicht is het niet zo heel nodig daar al te dramatisch mee om te gaan, want misschien – heel misschien – klopt de stelling dat je naarmate je ouder wordt, weer iets van je jongste kindzijn terugvindt. En mag ik nu weer meer lachen.

Natuurgetrouw maak ik elke dag mijn ommetje van minstens een half uur, wat wel zo’n dingetje is als je de hele dag op een duffe kantoorstoel bivakkeert. Naarmate de jaren vorderen, en sinds enkele voettrauma’s de revue hebben gepasseerd, begon de pijn eerst als een subtiel gekreun, maar al snel werden de kreten van mijn voeten luider en luider. Mijn voeten lijken nu elke stap wel te verfoeien.

Tijd voor nieuwe en beter schoeisel, zou je denken. Ware het niet dat ik niet zo’n fervent aanhanger ben van comfortabele schoenen; ik geef daarbij de voorkeur aan stijl boven alles.
Vroeger droeg ik dus altijd mantelpakjes en hoge hakken, zelfs en zeker naar kantoor. Tegenwoordig begint mijn brein al te jammeren als ik er zo’n vervaarlijk verliefde blik op werp. Helaas, moet ik uitwijken naar veiliger en beter. En daar, in mijn nieuwe comfortabele schoenen, ontdekte ik dat stijl en comfort elkaar niet per se hoefden uit te sluiten. Edoch, de pijn bleef.

Van de week pikte ik het niet langer en telefoneerde met mijn huisartsenpraktijk om een afspraak in te plannen. Vanmiddag was de huisarts er een weinig van onder de indruk en mocht ik er foto’s van laten maken, met het advies om 3x daags een Ibuprofen van 400mg tegen de ontstekingen te slikken.

Ik vermoed zomaar dat ik met dit voorschrift de komende week veel zal slapen. Want zelfs na een tandartsverdoving voel ik een onweerstaanbare drang om te slapen, terwijl een tandarts bij hoog en laag beweert dat er geen slaapverwekkende middelen in zo’n verdoving zitten. Ik ben zo langzamerhand de Koningin der Powernaps.

En daarin lieve mensen, schuilt nu de hamvraag. Het is een beetje als de vraag van de kip en het ei. Willen mijn onderdanen meer ontspanning of wil mijn hoofd dat? Ondertussen waag ik mijn dutjes altijd met een glimlach op mijn gezicht. Want soms is het beste medicijn voor tegenspoed gewoon de kracht om erom te lachen en er het beste van te maken.