De laatste tijd voelde mijn persoonlijke atmosfeer wat zwaar aan. Maar dan ineens word ik wakker met een huppelend brein dat alleen maar vrolijkheid en gezelligheid om zich heen wil. Dat is nog eens een fijne start van de dag! Jammer genoeg is dat gevoel vaak van korte duur, maar het komt precies op het juiste moment langs.

Waar dat zware gevoel precies vandaan komt? Geen idee. Soms moet ik denken aan die conférence van Brigitte Kaandorp: “Ik heb zo’n zwaar leven.” Dat helpt om even te relativeren – en dat kan ik goed gebruiken. RELATIVEREN, in hoofdletters zelfs!

Ik heb nog altijd het idee dat ik snel zal falen, angsthaas die ik ben. Neem nou afgelopen zaterdag: het hondje moest getrimd worden. Mijn brein schakelt dan direct naar de voorzichtige stand. Ik zie allerlei rampscenario’s voor me. Wat als er iets misgaat? Iets DRAMATISCH? Dus ben ik extra alert… en uiteindelijk gebeurt er helemaal niets. Achteraf vraag ik me dan steevast af: waar maakte ik me eigenlijk druk om?

Die maffe faalangst zit diep verankerd. Alsof er ooit iemand binnenkomt en me ontmaskert: Ze is niet echt. Ze doet maar wat. Eigenlijk is ze net als iedereen.

En dan? Misschien is dat juist het bewijs dat ik ook maar een mens ben, eentje die af en toe moet leren dat zware van zich af te schudden—zoals een natte hond dat doet. Gelukkig herinneren mijn hond en kat me daar dagelijks aan. Met hun speelsheid, hun onbezorgde blijdschap, hun simpele plezier in het moment. En echt, daarvoor kan ik ze nooit genoeg bedanken…

Mijn spontaniteit begint verdacht veel te lijken op een milde vorm van het syndroom van Gilles de la Tourette. Serieus, volgens mij heb ik er een officiële afwijking bij. Je zou denken: “Goh, Pix is de jongste niet meer, die heeft haar lesje in spontaniteit inmiddels wel geleerd.” Maar niets is minder waar. Ik flap er hulpaanbiedingen uit waarvan ik mezelf soms afvraag hoe ik ze zó snel over mijn lippen krijg.

“Logootje in een filmpje voor een website? Leuk! Doe ik wel even voor je!” Voor ik het wist, was ik drie uur verder. Maar hé, het is gelukt. Dat dan weer wel.

Buurvrouw moet binnenkort geopereerd worden aan haar hand. Voor ik er erg in had, hoorde ik mezelf zeggen: “Goh, zal ik dan je hondje een paar weken een keer of vier per dag uitlaten?” Tja, floepte er gewoon uit.

Iemand met een stokoude browser op haar tablet? “Oh joh, ik fix het wel even via je smartphone, kan prima.” En daar ging ik weer – een paar uur verder met het achterhalen van een vergeten e-mailwachtwoord.

Langzaam maar zeker word ik stapelmesjokke van mezelf en mijn eigen spontaniteit. Is dit een nieuw aangeboren tic? Want eerlijk, ik heb geen flauw idee waar deze plotselinge golf van vrijwillige klusjes de afgelopen jaren vandaan komt.

Vroeger was ik misschien wat te introvert, maar de afgelopen jaren heb ik dat, geheel vrijwillig, van me afgeschud. Sterker nog, ik heb mezelf een flinke dosis extraversie aangemeten – en niet zo’n beetje ook! Nu, ik hoop van harte dat mijn directe omgeving er maar wat blij mee is…