Op kerstavond, terwijl ik als oude wat verlaten en verdord kerstengeltje door de straten vloog, kon ik niet ontsnappen aan de vrolijke melodieën die uit de versierde huizen klonken. Iedereen leek doordrongen van de kerstgeest, behalve ikzelf. En dat terwijl ik ooit was uitverkoren als kerstengeltje notabene. Ik keek naar de glinsterende lichtjes, hoorde het gelach van kinderen en de warmte van gezinnen die bij elkaar kwamen, maar het raakte me niet meer zoals vroeger. Iets had mijn hart versteend. Iets maakte dat ik mijn kerstdagen liefst in dronkenschap en vergetelheid zou vertoeven dit jaar.

Plotseling ontwaarde ik een oude man voor me die met zijn akoestische gitaar kerstliedjes al wandelend liep te zingen in een verlaten straat, met een glinsterende blik in zijn ogen en een glimlach die de diepste kou kon verwarmen. Ik werd nieuwsgierig naar die man. En benaderde hem met een compliment over zijn mooie kerstdeuntjes. De oude man stelde zich aan me voor als Elias. Hij leek wel wat op een oude magiër die de ware betekenis van Kerstmis helemaal leek te begrijpen.

“Ergens langs de weg ben je de kerstgeest als verloren kerstengeltje kwijtgeraakt, Irene,” zei Elias. “Maar maak je geen zorgen, ik wist dat ik je opnieuw zou ontmoeten hier om je het weer te helpen herinneren.”

Elias nam me mee op een betoverende reis door de stad. We bezochten mensen die in eenvoudige huizen woonden, maar hun harten deelden met anderen. Ik zag de vreugde op hun gezichten en voelde de warmte van hun liefde. Langzamerhand begon er iets te veranderen in me. Noem het het ontdooien van mijn weerbarstige hartje en tegelijkertijd voelde ik de warmte weer in mijn hart opdoemen.

De oude man met zijn akoestische gitaar bracht me zelfs naar een piepklein huisje, waar een eenzame oude vrouw woonde. Ze was alleen met Kerstmis, maar toch zat ze in haar fauteuil met een glimlach op haar gezicht, omringd door oude foto’s en herinneringen. Elias wees op de vrouw en zei: “Kijk, het draait niet om de prachtige geschenken of weelderige feesten. Het draait om liefde, herinneringen en het delen van vreugde, zelfs als je alleen bent.”

Langzaam begon de kerstgeest mijn hart te ontdooien. Ik kon ineens weer de eenvoudige schoonheid van het seizoen waarderen en voelde de betekenis van verbondenheid en mededogen. Aan het einde van de nacht keerde Elias terug naar waar hij vandaan kwam, op zoek naar het volgende slachtoffer met verloren gewaande kerstgedachten, wetende dat hij de kerstgeest diep binnen in mij opnieuw had aangewakkerd.

De volgende ochtend ontwaakte ik met een nieuw gevoel van vreugde en verwondering. Ik besloot mijn hart te volgen en begon Kerstmis te vieren op een manier die echt betekenisvol was. En deelde mijn tijd en liefde met anderen, precies zoals het Elias’ bedoeling was geweest. 

En zo, in dat kleine stadje bedekt met regen, wind en natte sneeuw, werd ik als opnieuw getransformeerd kerstengeltje weer die bron van kerstgeest voor iedereen om me heen. Het verhaal van mijn transformatie verspreidde zich door de stad, en ik hoefde maar te knippen met mijn magische vingers naar al die eenzame en verloren zielen en raakte al die mensen in hun hart. Iedereen begon alras te begrijpen dat de ware betekenis van Kerstmis niet in cadeaus ligt, maar in liefde, delen en de vreugde van samenzijn.

De kerstgeest had zijn weg teruggevonden, niet alleen in mijn hart, maar ook in de harten van de hele gemeenschap.

PS
Zie voor de overige kerstverhalen: https://alimolenaar.nl/stukjes/kerstverhaal-2023-schrijf-je-mee/