Het is vandaag precies een week geleden dat mijn moeder werd opgenomen in een psycho-geriatrisch verpleeghuis. De diagnose Alzheimer in combinatie met vasculaire dementie kreeg ze al in februari van de huisarts.

Sinds 12 november vorig jaar ben ik dag in, dag uit mantelzorger geweest – zonder één dag rust. Wie ooit heeft gezorgd voor een demente ouder, weet misschien wat dat inhoudt. Maar het alleen doen? Dat is bijna niet vol te houden. Je komt simpelweg ogen, oren, handen – en soms zelfs benen – tekort.

Een onverwacht gevolg van deze periode is dat we allebei minder zijn gaan eten en drinken. Voor mij resulteerde dat in flink gewichtsverlies – iets waar ik me nu eigenlijk wel goed bij voel. Sterker nog: ik zou het bijna een welkome bijwerking willen noemen.

Maar wat is onze gezondheidszorg ingewikkeld ingericht. Om hier te komen, heb ik te maken gehad met een casemanager Ouderenzorg, een specialist ouderengeneeskunde, de huisarts, de crisisdienst, maar liefst drie psychiaters, en nu dus ook het verpleeghuis, waar men hopelijk de juiste zorg voor mijn moeder weet te organiseren – én toe te passen.

Het heeft letterlijk een dreigement van mijn kant gekost om zover te komen. Ik trok het simpelweg niet meer. Ik heb gezegd dat ik mijn handen van haar af zou trekken als er geen spoedige opname geregeld werd. En dat terwijl ze, door de paranoia die vaak gepaard gaat met dementie, zelfs mij niet meer vertrouwde – haar eigen dochter.

Als dit het toekomstbeeld is waar we met zijn allen op afstevenen, dan stel ik een pijnlijke maar eerlijke vraag. Onze regeringen zagen deze vergrijzing al dertig jaar geleden aankomen. Regeren is vooruitzien, zeggen ze toch? Waar was die voorbereiding dan?

Voor mezelf denk ik nu soms: geef mij maar dat pilletje van Drion, zodat ik – als het zover is – nog íéts van regie heb over mijn eigen einde.