Ja, ik mag door naar de volgende ronde. De dermatoloog wel te verstaan. Want de laatste weken is het hommeles geblazen met mijn eczeem.
Sinds jaar 0 heb ik reeds last van eczeem. Blijkbaar is dat een evident resultaat als je ouders beiden astma hadden, maar goed ik had ook astma kunnen krijgen. Nu vraag ik me af, wat erger is. Je hele leven jeuk hebben. En jeuk is nog erger dan pijn. Of je hele leven naar adem moeten snakken met behulp van allerhande inhaleermiddelen. Dat laat zich raden.
Ik had nog zo gehoopt hier niet over te hoeven schrijven, weet je. Ik had zelfs gehoopt nooit meer te hoeven schrijven. Ik dacht dat ik het gros van mijn levensleed reeds van me af had geschreven in mijn zo duistere verleden. 😉
Maar niets is minder waar. Ik blijk dat schrijven toch wel zo nodig te hebben. Want er blijven zaken die zich tot in de diepe wortels van mijn haren hebben geworsteld. En die wringen.
Zodanig dat mijn eczeem zich weer buitenissig gaat gedragen. Want mijn innerlijke grootste angst wordt zo langzamerhand een kwaadaardige waarheid waar ik nog lang niet aan toe ben. De angst om alleen, zielsalleen, over te blijven. Als enige van mijn familie. Terwijl ik naarmate ik ouder word steeds meer de behoefte krijg aan mensheid om me heen word ik geconfronteerd met dit nare vooruitzicht. En ik kan het nu al niet handelen.
Je moet weten, elf jaar geleden overleed mijn vader, twee jaar geleden overleed mijn broer aan de gevolgen van blaaskanker. Mijn moeder verzorg ik nu dagelijks. Mantelzorg noem ik dat trots, maar inwendig schreeuw ik het uit, uit angst voor een naderende dood. Dat uit zich bij mij via huidproblemen.
En ow ja, ik weet dat ik nooit echt zielsalleen zal hoeven te zijn. Genoeg familie, vrienden en kennissen. Genoeg bezigheden. Genoeg te doen. Genoeg levenservaring. Genoeg humor. Ga zo maar door.
Ik zou mijn leven natuurlijk zo in kunnen richten dat ik hier never nooit geen last van zal hoeven te hebben, maar echt, de angst dat ik dus zielsalleen overblijf, doet mijn kleine weerbarstig hartje gewoonweg verstijven. Laat dat duidelijk zijn, en laat het mijn verstand doordringen dat die angst grofweg niet nodig is.
4 Reacties
“Laat dat duidelijk zijn, en laat het mijn verstand doordringen dat die angst grofweg niet nodig is.”
Het is allang duidelijk…. echter, Angst is te bang om de om zich heen opgebouwde muren af te breken.
Ik wens je van harte toe dat Angst gaat verhuizen naar de andere kant vd planeet maar bovenal dat jij leert accepteren van jezelf dat “kunnen handelen” ook grenzen hebben betekent die je moet accepteren en dat het liefst met open armen!
Niet goed wetende wat te zeggen laat ik toch een reactie achter als poging om een hart onder de riem te steken.
Mantelzorg is zwaar eczeem supervervelend en dat is dan nog zachtjes uitgedrukt. Toitoi daar.
[…] zekere bacterie binnen in mij. Ik vraag me nu af, ineens, of diezelfde bacterie ook tot die extreme jeukaanval heeft geleid, of dat het zelfs de voorbode […]
Je bent nooit alleen, Irene. Je hebt altijd jezelf bij je. Dat vond ik een troostende gedachten in eenzame tijden.