Dat riep een columnist eens tegen me. Die opmerking sneed diep in mijn ziel. Had ik net nog wel een mooie site voor hem neergezet, en dat was dan zijn dank. “Tja, ik kan beter heel eerlijk zijn!” was zijn ludieke antwoord.
“Doet het er werkelijk toe wat deze man er van denkt?”, vraag ik me af, elke keer als ik mezelf er toe wil zetten om eens een scherpzinnige post neer te zetten. “Laat het los en bewijs het tegendeel!”, bijt ik mezelf dan weer toe. Maar het is vaker wel dan niet een verlammende bekentenis van iemand die me niet goed kent, behalve online dan. Maar nooit eerder een diepzinnig gesprek met me heeft gevoerd.
Ik was werkelijk waar te verbluft om er een zinnig antwoord op te (kunnen) geven, behalve dan dat mijn gekwetste introverte ik danig aan het protesteren sloeg. Onderhuids. In dat brein. Ik wilde als het ware mijn stukjes tekst in zijn hoofd kunnen overbrengen als in een soort van bovenzintuiglijke synchroniciteit. Mijn groteske ideeën in zijn hoofd plaatsen van hoe ik de wereld dan zie. Ervaar. Beleef.
Die wereld van bedelaars met zulke hondslieve ogen dat je ze liefst je laatste spaarcentjes schenkt, de wereld van vluchtelingen die het godzijdank wagen om een gelukkiger toekomst af te dwingen, de wereld van vrouwen die riskeren hun geloofwaardigheid in hun beroep te verliezen door te doen alsof ze kunnen schrijven. Nee, daar gaan we wéér.
Heeft deze man ooit het concept van bloggen goed begrepen? Zouden die criticasters die zelfs dyslectische schrijvers menen te moeten corrigeren, het concept van schrijven wel door hebben? Schrijf ik wel voor iemand anders? Of schrijf ik louter voor mezelf?
De kunst is om alles wat er niet toedoet van je af te laten vallen.
Henk van Straten in de Happinez, nr 3, 2022
Dat las ik net op tijd. Dank je, Henk. Fijn dat je dat nu eindelijk zelf toegeeft. Ik durf nu dan eindelijk weer te schrijven. En het werd tijd!
5 Reacties
Herkenbaar tot en met… maar wel vanuit een grijs verleden gelukkig, wat ik jou ook gun !
Die mening van dit ander doet er totaal niet toe. Die ander zegt iets en jouw onderbewustzijn voegt daar de emotie aan toe die jij voelt als het gaat om het beoordelen van jezelf en jouw kunnen. Als je nooit goed genoeg voor jezelf kunt zijn zal een ander dat ook zo ervaren.
Kortom, heb jezelf lief en weet dat je goed genoeg bent. De rest is niet belangrijk.
@MelodyK: Ja precies. Hoewel ik me nog steeds kan verbazen over de arrogantie van sommigen… :-p
Ach als je iets te kort komt moet je het compenseren toch… .dus overlaad je anderen met je arrogantie 😉
Kom op joh, lach erom, zij zijn niet wijzer
Het gekke van het menselijk brein is dat de vervelende opmerkingen jarenlang blijven hangen en de complimenten verdwijnen al na één dag. Ik heb nooit de neiging gehad tot het schrijven van geniale stukken, ik hou me gewoon bij mijn eigen dingen, dingen waar ik blij van word. Wie het niet leuk vind om te lezen scrolt maar door, het meedoen aan schrijfopdrachtjes vind ik leuk en de reacties daarop lees ik graag maar zijn niet bepalend voor wat ik schrijf. Ik wens je een mooi weekend.
@Geesje: dank je. De vervelende opmerking probeerde ik juist met mijn stukje te relativeren. Hoe dan ook… het wordt me pijnlijk duidelijk dat ik me niet zo veel meer aantrek van wat anderen van mij of mijn schrijfstijl denken. :-p