Een brief aan mijn jongere zelf

Hi meis,

Soms heb ik de neiging je brieven te schrijven. Achteraf. Altijd achteraf. Van hoe het niet moest. Of liever, hoe het ook kon. Niet dat je daar nu wat aan hebt. Het is gewoon voor mij een soortement van me af schrijven.

Weet je nog hoe je – onverwijld – niettegenstaande het feit dat je vrij genderneutraal ben opgevoed door je liberale mams en dito vader, toch altijd weer verliefd werd? Op de eerstbeste aardige jongeman of vent die je tegenkwam. Toch ook misschien omdat dat verrekte ‘huisje boompje beestje’-concept er al vroeg ingegoten werd, hetzij vanuit school, hetzij elders, maar dan toch!

Weet je ook nog hoe trots je op jezelf leek te zijn dat je zo vroegrijp was? Op je elfde al voor de eerste keer die verrekte menstruatie krijgen, en die borstjes en schaamstreken leken zich ook pront te manifesteren. Al wilde je dan niet meer met de jongens douchen na de gymlessen. Het leek soortement van schaamte te zijn ten aanzien van de rest van de groep die nog niet zo ver waren, immers.

En al waren die menstruatiecyclussen niet bepaald plezant te noemen, je je tijd ver vooruit was met premenstruaal syndroom, en de ‘pil’ je ook niet kon redden van die verrekte kwalen. Je wist altijd zo te denken dat je er maar wat blij mee was dat je van het vrouwelijk geslacht was. Ondanks alles.

Kun je je herinneren dat je blij was met jezelf en je reactie omdat je spontaan wilde ontsnappen aan dit geneuzel toen een van je eerste serieuze vriendjes zo leuk opmerkte dat het zo fijn was dat je gelijk de weg wist in zijn keuken? Dat je toen al wist dat het niet het antwoord leek op jouw persoonlijke geluk en zaligheid?

Weet je, dat je enigszins verbaasd was dat je niet leek te talen naar een relatie, noch kinderen? Zelfs niet stiekem toen je broer er aan begon? Al werd je wel weer met je neus op de feiten gedrukt op je 35ste. Je was maar wat trots dat je dat beeld en die plichten zo makkelijk van je af kon laten glijden. Zelfs toen je op je 41ste reeds in de menopauze belande. En dat het een opluchting voor je bleek te zijn omdat de masculiene hormonen je steeds standvastiger en sterker in je schoenen deden voelen.

Na al die jaren kun je nu terugkijken op je sterkere zelf. En je mag best trots zijn dat je bent geworden wie je nu bent, ondanks en dankzij dat je toch in dat typische ‘vrouwtje’ hebt ontwikkeld.

XOXO,