Rondje met het hondje

Ik vind het wandelen met mijn hondje leuker en fijner dan ik had gedacht – dat ‘verplichte’ rondje elke dag, soms twee of drie keer. Mijn hondje maakt er steevast een speerloop van. Af en toe stopt ze even om te snuffelen, maar meestal alleen om te checken of iets eetbaar is. Ze leert me – nu al – minder angstig te zijn voor andere honden, want zelf is ze nergens bang voor. Zelfs met vuurwerk deed ze onverstoorbaar haar behoefte en keerde daarna rustig huiswaarts, terwijl elders het vuurwerk losbarstte. Om middernacht sliep ze gewoon door alle knallen heen.

Ik daarentegen ben allesbehalve ontspannen op dit vlak. In het verleden heb ik eens gezien hoe een grotere hond een Shih Tzu aanviel en vastgreep, zijn kop schuddend alsof het een speeltje was. En daar begint mijn tirade – ja, je voelt het al aankomen.

Waarom willen mensen per se zo’n grote, intimiderende hond? Ik zie simpelweg de charme niet van zo’n angstaanjagend beest. Als ik een Rottweiler of iets nog dreigenders zie aankomen, loop ik het liefst een blokje om. En toch voelt het absurd dat ík degene ben die met angst rondloopt, terwijl een ander er zonder problemen mee wegkomt.

Laatst kwam ik een meisje tegen dat nog geen half gewicht van mij woog, maar toch een woedende, aanvallende Rottweiler in bedwang moest houden toen die mijn hond zag. Mijn hart bonkte in mijn keel, en ik maakte me met mijn hond snel uit de voeten. Ik nam me direct voor om deze route voortaan te vermijden, zodat we die hond niet nog eens tegen zouden komen.

Waarom, in hemelsnaam, zou iemand vrijwillig zo’n beest in huis halen? Een hond die niet loopt, maar paradeert als een tikkende tijdbom. Een hond waarvan je hoopt dat de eigenaar hem stevig genoeg vasthoudt, terwijl je zelf met ingehouden adem langsloopt. Waarom moet ik me als wandelaar zorgen maken over loshangende riemen, onvoorspelbare uitvallen en een blik in die ogen die maar één ding zegt: “Als mijn baasje niet oplet, ben jij de klos”?

Het is ronduit absurd. Mensen fokken deze dieren tot levende spierbundels, laten ze uitgroeien tot wandelende intimidatie, en verwachten vervolgens dat de rest van de wereld zich gewoon aanpast. “Hij doet niks, hoor,” roepen ze dan, terwijl dat monster zich al laag bij de grond zet, klaar om te sprinten. “Hij wil alleen even snuffelen,” zeggen ze, terwijl ik duidelijk zie hoe het beest zich verstijft en fixeert op zijn volgende slachtoffer.

En wat als het wél misgaat? Dan komen de gebruikelijke excuses: “Hij heeft dat nog nooit gedaan.” “Hij bedoelde het niet zo.” Maar ondertussen ligt iemands kleine hondje gewond te piepen of wordt er ergens een kind huilend opgelapt. En de eigenaar? Die mag gewoon weer verder met zijn dag, terwijl ik ondertussen standaard een blokje om loop als ik ook maar een glimp van zo’n beest opvang.

Dus nee, ik begrijp de charme van zo’n hond niet. Ik snap niet waarom iemand een dier wil dat pure angst zaait bij anderen. En het ergste? Dat ik degene ben die zich ongemakkelijk voelt, die zijn route aanpast, die zich telkens weer moet afvragen: kom ik veilig langs? Want die grote, enge hond? Die mag gewoon blijven.