Er was eens een vrouw die woonde aan de rand van een plein waar altijd leven heerste. Ze had een huis met ramen die uitkeken op het westen, waar ooit de zon iedere avond haar kamer vulde met goud. Maar de zon kwam niet meer zoals vroeger. Ze bleef vaak hangen achter troebele mist.

In dat huis woont haar moeder — of wat nog over was van haar. Ooit een technicus, krachtig, onafhankelijk en zo scherpzinnig als een spin, nu een broze figuur die zich haar bijnaam zelfs niet meer herinnerde.

Iedere ochtend maakte de dochter koffie en zette de beker op tafel, tegenover die van haar moeder. En iedere ochtend keek haar moeder naar de damp als naar iets vreemds — alsof stoom een taal was die ze ooit sprak maar nu niet meer verstond. Ze vergat te drinken. Koffie werd koud.

Steeds vaker noemt haar moeder namen van mensen die allang zijn overleden. Ze zegt dat ze langs zijn geweest. Dat ze koffie hebben gedronken op het balkon aan dat plein. “Je vader zat in het zonnetje,” zegt ze dan. Of: “Jopie heeft een blauw vest aan vandaag en is nu boven.” In een huis zonder boven.

In het begin zei de dochter voorzichtig: “Mam,… Jopie leeft niet meer.” Maar telkens schrok haar moeder dan, alsof ze niet meer het begrip van de dood snapte. Dus nu zegt ze iets anders.
Ze glimlacht en knikt:
“Ja, mam. Je moeder is nu op bezoek bij Jopie.” Dan ontspant haar moeders gezicht zich. Soms lacht ze zelfs. Alsof het idee haar geruststelt. Alsof het klopt. En misschien… klopt het ook wel.

Want wat is waarheid, als tijd en plaats uit elkaar vallen? Wat als je weet dat je alleen zult achterblijven, en dat moet dragen?

De volgende ochtend was het stil. Geen koffie. Alleen het huis, het westen, die troebele mist.

Maar op het raam zat een afdruk van een meeuwenveer. Alsof de meeuw was opgestegen, zacht en bijna onzichtbaar, de lucht in. Net als haar vader destijds. En haar broer.

En de dochter zette nog één keer vier bekers koffie. Eén voor haar. Drie voor de herinneringen.