Drie hoofden voorovergebogen, zich buigend over wiskunde en dan voornamelijk algebra, was mijn lot. Mijn vader en broer serieus mij stimulerend aan de ene kant, ik giebelend en bij vlagen schaterend aan de andere kant. Want a + b maakt c, daar kon ik niet bij, dat was maar al te belachelijk voor mij.

Ik moet zo’n 13 of 14 jaar oud geweest zijn. Zat op het Triniteitslyceum in Haarlem in de tweede klas. De brugklas had ik al eens lachend over moeten doen. Want, lang leve de lol, mensen.

Ik had een fijne lerares, je-weet-wel, zo eentje die oprecht begaan was met haar pupillen. Zo’n vrouw die me zo graag de kneepjes van het vak wilde leren. Zo’n vrouw die vond dat meisjes net zo goed konden scoren met Algebra. En ik, die noem het puberteit, daar echt geen moeite in wilde steken. School was een concentratiekamp, zo durfde ik het immers destijds te noemen, en concentratie was wel het laatste waar ik geduld en tijd in wilde steken.

Ik had dan ook vriendinnen met datzelfde motto. Die hetzelfde pad volgden. En nu ik er op terugkijk heb ik die kostbare jaren zo vloeibaar als mijn hormonenwedloop weg laten lopen.

Na al die jaren kom ik tot de conclusie dat mijn puberteit voor mij een ‘living hell’ is geweest. Aan de ene kant te veel keuzes en mogelijkheden die ik never nooit zag. En aan de andere kant, waren daar die afleidingen. En slechte keuzes, zoals die eerste sigaret op dat sportveld achter de school.

Ik ging wel graag naar school, wat geen wonder was, want het was ook een toffe school. Al was het dan wel katholiek georiënteerd. En al had ik dan Bijbellessen, maar zelfs met die leraar kon je heerlijk zotte discussie mee voeren. Kan me al te goed herinneren dat de muziekklas mijn absolute favoriet was omdat de leraar net als ik een ware Beatlesfanaat was en we luidkeels de klassiekers mochten mee blèren.

Nu jaren later maakt die wiskunde en voornamelijk Algebra me echt nieuwsgierig. Snapte ik het echt niet? Want als je het mij vraagt nu, snap ik het wel. Ik zou me nu heel wat meer moeite getroosten om Algebra te leren vatten. Soms denk ik wel eens vertwijfeld, ga die HAVO eens halen. Al is het louter voor je eigen gemoedsrust en zelfvertrouwen.

Je zou er bijna voor terug naar school gaan…