Het was een gewone zaterdagmiddag toen het me ineens overviel: ik mis V&D. Niet een beetje, maar alsof een stukje van mijn jeugd — en mijn portemonnee — ineens spoorloos verdwenen was.
Ik mis die stem die plotseling omriep, dat je liefst 2 paar kousen voor de prijs van 3 (lees: 1 maar niet heus) kreeg. Ik mis het rondneuzen langs rekken vol kleding waarvan je je later afvroeg waarom je dat überhaupt gepast had. Ik mis de geur van goedkope eau de toilette die een permanente mistlaag vormde bij de parfumafdeling. Serieus, een enkele spuit en je rook drie dagen lang alsof je net uit een potpourri-bad kwam.
En wat dacht je van La Place? Dat restaurant op de bovenste verdieping waar je je net een celebrity voelde, terwijl je je plastic dienblad vol laadde met veel te dure — maar oh zo lekkere — appeltaart, en die iconische saus bij de friet. Ik bedoel, wie had ooit gedacht dat je die specifieke saus kon missen?
Ik mis het feit dat V&D altijd een soort Bermuda-driehoek van koopwaar was: je ging voor een theedoek en kwam naar buiten met een snorkel, een bloempot, en drie paar sokken met flamingo’s erop. En een set nieuwe knopen voor je peperdure manteljas, die je natuurlijk elders had aangeschaft.
En dan die roltrappen. Die piepende, soms net iets te trage roltrappen, waarop je je leven even kon overdenken voordat je dan eindelijk die afdeling huishoudelijke artikelen bereikte.
Soms vraag ik me af waar al die medewerkers gebleven zijn. Misschien leiden ze nu een geheime V&D-supportgroep op een geheime locatie. Ze zitten daar in cirkels, met een kop koffie en een stuk appeltaart, en praten over de goede oude tijd waarin mensen massaal kwamen winkelen voor dingen die ze niet nodig hadden, gewoon omdat het kon. En omdat je voor een paar uur zoet was.
Dus ja, ik mis V&D. Ik mis de geur, het gekwetter, de roltrappen, die omroepstem, het warme plastic gevoel van de kassaband en de onverklaarbare drang om een setje blauwe handdoeken te kopen.
En wie weet, misschien — heel misschien — komt het ooit terug. Tot die tijd loop ik elke zaterdagmiddag door een modern winkelcentrum en fluister zachtjes: “V&D, ik mis je…”
0
