#WoW, deel 50: knuffelhormoon

Hieronder een verhaaltje hoe het in voornamelijk in de ochtenduren gesteld is met mijn knuffelhormonen.

De #WoW is:

Knuffelhormoon: Oxytocine is een neuropeptide dat als hormoon en neurotransmitter fungeert. Het lijkt een belangrijke rol te spelen bij het verbinden van sociale contacten met gevoelens van plezier. Het speelt een centrale rol bij ouderbinding, vriendschappen en romantische interacties, evenals bij seksualiteit. Ook bij het verrichten van zorgtaken wordt er meer oxytocine aangemaakt. Omdat oxytocine ook een belangrijke rol speelt bij de hechting van opvoeder en kind, wordt het ook wel het knuffelhormoon genoemd.

Wikipedia.org

Mijn knuffelhormonen in actie

Elke ochtend als de zon haar eerste stralen door de gordijnen laat piepen, gebeurt er iets magisch in mijn huis in Haarlem. Terwijl ik nog maar half wakker ben, staan mijn knuffelhormonen al in de hoogste versnelling. Mijn witte kat – Coco – ligt als een koninklijke sfinx op het voeteneind van mijn bed, haar vacht glanzend als vers gevallen sneeuw. Ondertussen springt mijn kleine Shih Tzu, die nauwelijks onderdoet voor een opgerolde handdoek, enthousiast rond als een pluizige bal met pootjes.

“Goedemóóóóggel, mijn fluffy schatjes!” roep ik uit, met een stem die ik normaal alleen voor baby’s of pinguïns zou gebruiken. Mijn armen strekken zich uit naar beide kanten – een inloopknuffel.

Maar daar begint de chaos. De kat, met een blik die schreeuwt “Niet voordat ik mijn ochtendsnoepjes heb gehad”, laat zich lui van het bed glijden en paradeert met haar staart in de lucht richting de keuken. Ze is een dame met standaarden, en die standaarden houden geen rekening met mijn ochtendlijke knuffelbehoefte.

Mijn Shih Tzu – Pepper – daarentegen denkt: “Knuffels? Mijn moment om te shinen!” Zij begint een vreugdedans rond mijn benen. Ik til haar op, zij duwt haar kleine natte neus tegen mijn wang, en binnen enkele seconden zitten we in een soort omhelzing die een professionele tango waardig zou zijn.

Net op het moment dat ik denk: “Waarom kan mijn kat dit enthousiasme niet delen?”, hoor ik een luid, theatraal miauw vanuit de keuken. Het klinkt alsof ze wil zeggen: “Knuffels zijn prima, maar wat dacht je van ontbijt met snoepjes, vrouw?”

Omdat ik geen monster ben, laat ik Pepper zachtjes op haar pootjes neerkomen en haast ik me naar de keuken. Daar zit de kat al klaar, alsof ze op een koninklijke audiëntie wacht. Zodra ze haar ontbijt heeft gekregen, kijkt ze me aan met een blik van milde goedkeuring, die in kattenland gelijk staat aan een staande ovatie. En alsof ze dan toch maar wil toegeven aan mijn knuffelhormonen, komt ze naar me toe en drukt even haar hoofdje tegen je hand en krioelt rond mijn benen. Heel kort, maar genoeg om mijn hart te doen smelten.

Intussen kijkt Pepper jaloers toe vanaf de bank. Zij weet dat de kat misschien de kroon draagt in huis, maar zij is de koning van mijn hart, nu al. Met een triomfantelijk sprongetje landt zij op mijn schoot, klaar voor knuffelronde twee. En terwijl ik met één hand de kat aai en met de andere mijn hondje kriebel – waan ik me de rijkste persoon ter wereld – volledig omringd door fluffy liefde.

Hoe staat het er bij jou voor?

Ik ben weer benieuwd naar jouw verhaal over je knuffelhormonen.

Schrijf je mee?

#WoW betekent Write on Wednesday of Word of Week. Iedere woensdag verzint een van de deelnemers, Karin, of ik een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. De vorige woorden toen ik meeschreef kun je in het archief vinden.