Het heeft me heel wat jaren van mijn leven gekost. Het te boven komen van niet bepaald lichtzinnige teleurstellingen in mijn (werkzame) leven. Soit. Het leed was geschied. Deal with it and move on, zou je zeggen. Soms werkt dat inderdaad zo, maar meestal niet. Ik ben gaan schuilen in mijn comfortzone. Heel diep. Lang. En tot vervelens toe.

Twintig jaar later

Voel ik mezelf en ben ik een ander mens geworden. Er is nu – althans binnen mijn comfortzone – meer stabiliteit, meer wijsheid, en zelfs ook wat meer zelfspot (lees: gevoel voor humor). Ik heb al mijn pijntjes, zelfs de meest gewraakte zielenpijntjes, nu wel verwerkt en ben er klaar mee.

Het meeste ‘last’ ondervind ik (nog steeds) van mijn slechthorendheid. Deze handicap heeft me niet alleen onzekerder gemaakt, het vrat aan mijn eigendunk. Want wat hapert het aan zelfs mijn imago? Mijn zelfbeeld ging eraan stuk. Het kostte me jaren om dat weer een beetje op de rit te krijgen.

Als eerste wilde ik mezelf uitdagen door die opleidingen (middle en hoger) management te volgen. En met succes af te ronden.

Daarom – ergens, heel diep down – wist ik toch dat het niet totaal verloren ging met mij. Ik wilde met name mezelf bewijzen dat ik mezelf nog een ander beroep kon aanmeten. Dus ik ben vanuit niet veel kennis mezelf alle kennis en vaardigheden gaan aanleren qua webdesign, en grafische vormgeving, dat ook. Er zat natuurlijk al een stevige interesse in op dat gebied. En toen ik eenmaal bepaald had dat daar mijn zone was, thuis en als autodidact, kwam het me min of meer aanwaaien.

Ik heb dus niet helemaal stil gezeten die afgelopen twintig jaar, maar heb mijn grijze hersencellen voor me laten werken. En blijvend. Louter omdat ik wel wist dat ik het in me had. Zie het als een sluimerend weten dat plotseling wakker wordt. Als uit een nachtmerrie naar meer vermogen, meer capaciteiten, en meer leren. Kennelijk wil een brein dat leren niet opgeven. Nu niet, nooit niet. Ik ben daar het levende bewijs van.

Weer in de markt

En zo kwam het dat ik me stiekem – wel enigszins verlaat en vertraagd – weer in de markt begeef. Nu ik me daar voorzichtig zachtjes laat indalen, merk ik op dat er een wereld aan beroepen voor me ligt, waaruit ik keuzes kan maken. Het solliciteren in die diverse hoeken komt me zelfs makkelijker voor, dan die twintig jaar geleden. Al behoud ik toch altijd weer een soort van intense spanning, noem het nervositeit, als ik de eerste stappen zet binnen zo’n bedrijf of organisatie. Ergens begrijpelijk. Toch mocht ik willen dat ik mijn zelfverzekerdheid meer voor me kan laten spreken. Al is dat kleine meisje die diep binnen er uit wil, en wil groeien, dan toch ook wel weer aandoenlijk.