Soms ben ik zomaar ineens ongelooflijk dankbaar. Voor het mooiere weer. Voor de vriendschappen die ik heb. Voor de familie, die me hoe dan ook, in moeilijke omstandigheden niet laten vallen. Die dankbaarheid overviel me vanmiddag toen mijn moeder bezoek kreeg van haar kleinzoon en -dochter. Ik was blij en bijna ontzaglijk gelukkig dat die banden goed zijn. En dat het dan als vanouds gezellig is.

Even kort over de moeilijkheden. Mijn moeder is ook in het ziekenhuis nog gevallen. Zat ze met 2 polsen in het gips, ineens. Haar rug gaat godzijdank weer wel wat beter. En inmiddels is haar rechterhand weer vrij. Ze kan zich met haar rolstoel voorttippelend bewegen. En ze is nu aan het revalideren op een van de betere en mooiste plekken in Haarlem.

Toch wil ze liefst zo snel mogelijk weer naar huis en dat ik haar verzorging dan weer in het geheel op me neem.
In gedachten verkeer ik nu in een onderhandelingspositie, want 24/7 thuisverzorging is niet niks, en liefst zou ik – zonder zorgen – 2 dagen per week vrij willen kunnen nemen. Dat zou allemaal mogelijk zijn als di Mama thuiszorg en extra huishoudelijke hulp zou kunnen accepteren. Als dat al mogelijk was. En ergens denk ik – weet ik – dat ik mijn eigen wensen gewoon maar eens op tafel zou moeten kunnen gooien. Wie weet, is er dan begrip voor ook mijn situatie.

Deze week zal er een familiegesprek plaatsvinden en dat is mijn inziens wel het moment om dat bespreekbaar te maken. Wish me luck.