Vanmorgen streek mijn moeder neer in de stilte, om daarna voorgoed haar vleugels te spreiden en weg te glijden over de horizon. Haar laatste vlucht, zacht en vredig, na een kort maar hevig stormfront.

Mijn moeder was als een meeuw die nooit bang was om tegen de wind in te vliegen: sterk, liefdevol, onafhankelijk. Ze leerde haar kinderen hun eigen vleugels te gebruiken, ongeacht de hoogte of de windrichting. En als trotse oma cirkelde ze altijd beschermend boven haar kleinkinderen, waakzaam en zorgzaam.

Vandaag voelt het stil. Rustig. Bijna te rustig. Alsof de lucht even stilstaat.

Vorige week vroeg ze me al of ze mocht vertrekken. Haar ogen glinsterden, alsof ze de verte al zag. Met tranen die niet ophielden hun weg te vinden, kon ik haar alleen zeggen dat ik wist dat ze altijd mee zou vliegen — onzichtbaar, maar nooit afwezig.

Mijn gedicht op haar rouwkaart is als volgt:

“Ogen spraken krachtig
Handen gaven rust
Woorden waren eerlijk
Een hart vol levenslust
Maar de allermooiste sterren
Ook die moeten soms gaan
Te groot voor dit leven
Door naar een nieuw bestaan“