Al mijn hele leven lang raak ik steeds opnieuw verliefd op tamelijk onbereikbare lieden. Hetzij mannelijk. Hetzij vrouwelijk. Wegens hun karaktereigenschappen. Wegens hun uitstraling. Wegens een legio redenen die ik niet eens zelf kan bevroeden.

Maar altijd weer stel ik een mogelijke relatievorming uit. Om de doodeenvoudige reden dat ik mezelf niet in iemands’ schoot wil werpen met de vraag mij gelukkig te maken. Ik wil die verwachting namelijk niet bij die ander neerleggen, maar puur bij mezelf.

Of ga ik relaties aan met heren die reeds bezet zijn, zodat er voor mij geen kwestie is van te dichtbij komen. Of cancel ik last minute afspraken, als ik te bang ben dat het – yep, indeed – weer té persoonlijk zal gaan worden.

Nu ben ik minstens 35 jaar verder en in mijn 56ste levensjaar. Ik had reeds oma kunnen zijn. Ik had moeder kunnen zijn. Ik had betekenisvolle relaties kunnen hebben. Van dat alles niets, noppes, nada. En tot nu toe ervaar ik daar nog niet zoveel last van. Behalve tijdens de feestdagen dan. Of als je alléén – als dappere single – dient te verschijnen op feestjes. En half wordt nagestaard.

Ik bepleit dit voor mezelf altijd weer. En altijd opnieuw. Iedere keer als ik hoor dat familie en vrienden gaan scheiden. En weer andere relaties aangaan, en vorige relaties letterlijk slopen. Ik denk dan bij mezelf en vergoelijk altijd opnieuw dat ik in mijn up veel gezelliger én notabene gelukkiger ben dan al die andere mensen, die die hachelijke stappen wél hebben gezet.

Ergens denk ik dat de mens als zoogdier niet bepaald in staat is om het een leven lang met louter één partner te doen. Dat is wellicht ooit bepaald vanuit religieuze standpunten, maar niet een haalbare keuze. Mijns inziens.

Soms vraag ik me stiekem af, wie het nu werkelijk bij het rechte eind heeft. Want zelfs ik weet, dat ‘no man is an island’. Al denk ik dan nog 1.001 keer dat ik het zo goed zie. Ik vraag me ook altijd af, hoeveel goeds de liefde me had kunnen doen. Nu. Tegenwoordig. Met de rijpheid die ik nu bezit.

Waarschijnlijk zal ik het nooit weten. Tenzij ik voor mezelf bepaal dat ik nu de stappen zal gaan zetten zonder mijn geluk via een ander af te dwingen. Stiekem vermoed ik ook zomaar, dat ik mezelf dat stukje geluk zomaar heb ontzegd. Bewust en onbewust. Kedang.