Yihaa!! Vandaag stapte ik met twee spijkerbroeken maat 40 de winkel uit. En ze zitten alsof ze met een geheime knipoog speciaal voor mij gemaakt zijn. Ter vergelijking: twee jaar geleden was dat nog maat 48, soms zelfs 50. Dat contrast voelt als een klein feest dat nog steeds zachtjes natrilt in mijn buik.
Achteraf gezien — ja, dat woord dat altijd net iets te laat komt — bleek het allemaal minder ingewikkeld dan gedacht. Geen titanengevecht met kilo’s, maar eerder een rustige verschuiving. Waar ik vroeger tijdens het avondeten vrolijk twee keer opschepte (warm eten blijft hier heilig), eet ik nu niet eens een kwart. Alsof mijn lichaam fluisterde: “rustig aan, ik heb genoeg.” En met de tijd werd mijn trek kleiner, alsof mijn maag zich in een elegante plooi vouwde na een korte introductieperiode.
Kleding valt mooier. Mijn humeur danst lichter. En er zit ook iets bevrijdends in het besef dat ik niet langer in het hokje ‘huiskamerolifantje’ geduwd word. Dat stempel is afgevallen als een natte post-it, en geloof me: ik heb er geen moment om getreurd. Integendeel, ik zing tegenwoordig mijn dagen door — soms letterlijk, tot groot ongenoegen van mijn kat.
Geen diëtiste die me iets hoefde te vertellen dat ik al wist. Ik had geen behoefte aan pareltjes als “maar je hoeft patat toch niet lekker te vinden” of “elk pondje gaat door het mondje”. Die wijsheden hangen immers al levenslang in de lucht als sleetse spreuken.
En ja, wandelen moet ik nog steeds vaker. Zeker met een hondje in huis dat gek is op frisse lucht, behalve wanneer de regen de deuren trommelt — dan draait ze op haar hakjes om en sprint naar binnen alsof ze een goudmedaille wil winnen.
En het einde van dit alles?
Ik sta hier nu, met mijn maat 40, mijn lichtere lijf, mijn vrolijker kop en mijn hondje dat de wereld blijft keuren op droogte. En ik voel een soort triomf die niet schreeuwt maar straalt. Alsof ik mezelf in de spiegel een high five geef.
Dit verhaal is nog lang niet af, maar ik sluit vandaag af met één gedachte:
ik pas niet alleen in die broeken — ik pas eindelijk weer perfect in mijn eigen leven. 🌟
One Comment
Wauw, wat fijn voor je.
Evengoed maakt ‘t mij niet uit hoe je er uit ziet, hoe goed je in dat te dikke of anders te dunne vel zit. ‘t Gaat er mij om dat we elkaar weten te waarderen.
Maar tegelijkertijd lastig om je niet fijn in je lijf te voelen, dat besef ik ook wel. Maar veel mensen, meer dan je zou verwachten, nemen je zoals je bent. Dat is niet bedoeld als wijzeboodschapperigheid, maar meer down to earth gemeend.