De laatste tijd voelde mijn persoonlijke atmosfeer wat zwaar aan. Maar dan ineens word ik wakker met een huppelend brein dat alleen maar vrolijkheid en gezelligheid om zich heen wil. Dat is nog eens een fijne start van de dag! Jammer genoeg is dat gevoel vaak van korte duur, maar het komt precies op het juiste moment langs.

Waar dat zware gevoel precies vandaan komt? Geen idee. Soms moet ik denken aan die conférence van Brigitte Kaandorp: “Ik heb zo’n zwaar leven.” Dat helpt om even te relativeren – en dat kan ik goed gebruiken. RELATIVEREN, in hoofdletters zelfs!

Ik heb nog altijd het idee dat ik snel zal falen, angsthaas die ik ben. Neem nou afgelopen zaterdag: het hondje moest getrimd worden. Mijn brein schakelt dan direct naar de voorzichtige stand. Ik zie allerlei rampscenario’s voor me. Wat als er iets misgaat? Iets DRAMATISCH? Dus ben ik extra alert… en uiteindelijk gebeurt er helemaal niets. Achteraf vraag ik me dan steevast af: waar maakte ik me eigenlijk druk om?

Die maffe faalangst zit diep verankerd. Alsof er ooit iemand binnenkomt en me ontmaskert: Ze is niet echt. Ze doet maar wat. Eigenlijk is ze net als iedereen.

En dan? Misschien is dat juist het bewijs dat ik ook maar een mens ben, eentje die af en toe moet leren dat zware van zich af te schudden—zoals een natte hond dat doet. Gelukkig herinneren mijn hond en kat me daar dagelijks aan. Met hun speelsheid, hun onbezorgde blijdschap, hun simpele plezier in het moment. En echt, daarvoor kan ik ze nooit genoeg bedanken…

Mijn spontaniteit begint verdacht veel te lijken op een milde vorm van het syndroom van Gilles de la Tourette. Serieus, volgens mij heb ik er een officiële afwijking bij. Je zou denken: “Goh, Pix is de jongste niet meer, die heeft haar lesje in spontaniteit inmiddels wel geleerd.” Maar niets is minder waar. Ik flap er hulpaanbiedingen uit waarvan ik mezelf soms afvraag hoe ik ze zó snel over mijn lippen krijg.

“Logootje in een filmpje voor een website? Leuk! Doe ik wel even voor je!” Voor ik het wist, was ik drie uur verder. Maar hé, het is gelukt. Dat dan weer wel.

Buurvrouw moet binnenkort geopereerd worden aan haar hand. Voor ik er erg in had, hoorde ik mezelf zeggen: “Goh, zal ik dan je hondje een paar weken een keer of vier per dag uitlaten?” Tja, floepte er gewoon uit.

Iemand met een stokoude browser op haar tablet? “Oh joh, ik fix het wel even via je smartphone, kan prima.” En daar ging ik weer – een paar uur verder met het achterhalen van een vergeten e-mailwachtwoord.

Langzaam maar zeker word ik stapelmesjokke van mezelf en mijn eigen spontaniteit. Is dit een nieuw aangeboren tic? Want eerlijk, ik heb geen flauw idee waar deze plotselinge golf van vrijwillige klusjes de afgelopen jaren vandaan komt.

Vroeger was ik misschien wat te introvert, maar de afgelopen jaren heb ik dat, geheel vrijwillig, van me afgeschud. Sterker nog, ik heb mezelf een flinke dosis extraversie aangemeten – en niet zo’n beetje ook! Nu, ik hoop van harte dat mijn directe omgeving er maar wat blij mee is…

Ik vind het wandelen met mijn hondje leuker en fijner dan ik had gedacht – dat ‘verplichte’ rondje elke dag, soms twee of drie keer. Mijn hondje maakt er steevast een speerloop van. Af en toe stopt ze even om te snuffelen, maar meestal alleen om te checken of iets eetbaar is. Ze leert me – nu al – minder angstig te zijn voor andere honden, want zelf is ze nergens bang voor. Zelfs met vuurwerk deed ze onverstoorbaar haar behoefte en keerde daarna rustig huiswaarts, terwijl elders het vuurwerk losbarstte. Om middernacht sliep ze gewoon door alle knallen heen.

Ik daarentegen ben allesbehalve ontspannen op dit vlak. In het verleden heb ik eens gezien hoe een grotere hond een Shih Tzu aanviel en vastgreep, zijn kop schuddend alsof het een speeltje was. En daar begint mijn tirade – ja, je voelt het al aankomen.

Waarom willen mensen per se zo’n grote, intimiderende hond? Ik zie simpelweg de charme niet van zo’n angstaanjagend beest. Als ik een Rottweiler of iets nog dreigenders zie aankomen, loop ik het liefst een blokje om. En toch voelt het absurd dat ík degene ben die met angst rondloopt, terwijl een ander er zonder problemen mee wegkomt.

Laatst kwam ik een meisje tegen dat nog geen half gewicht van mij woog, maar toch een woedende, aanvallende Rottweiler in bedwang moest houden toen die mijn hond zag. Mijn hart bonkte in mijn keel, en ik maakte me met mijn hond snel uit de voeten. Ik nam me direct voor om deze route voortaan te vermijden, zodat we die hond niet nog eens tegen zouden komen.

Waarom, in hemelsnaam, zou iemand vrijwillig zo’n beest in huis halen? Een hond die niet loopt, maar paradeert als een tikkende tijdbom. Een hond waarvan je hoopt dat de eigenaar hem stevig genoeg vasthoudt, terwijl je zelf met ingehouden adem langsloopt. Waarom moet ik me als wandelaar zorgen maken over loshangende riemen, onvoorspelbare uitvallen en een blik in die ogen die maar één ding zegt: “Als mijn baasje niet oplet, ben jij de klos”?

Het is ronduit absurd. Mensen fokken deze dieren tot levende spierbundels, laten ze uitgroeien tot wandelende intimidatie, en verwachten vervolgens dat de rest van de wereld zich gewoon aanpast. “Hij doet niks, hoor,” roepen ze dan, terwijl dat monster zich al laag bij de grond zet, klaar om te sprinten. “Hij wil alleen even snuffelen,” zeggen ze, terwijl ik duidelijk zie hoe het beest zich verstijft en fixeert op zijn volgende slachtoffer.

En wat als het wél misgaat? Dan komen de gebruikelijke excuses: “Hij heeft dat nog nooit gedaan.” “Hij bedoelde het niet zo.” Maar ondertussen ligt iemands kleine hondje gewond te piepen of wordt er ergens een kind huilend opgelapt. En de eigenaar? Die mag gewoon weer verder met zijn dag, terwijl ik ondertussen standaard een blokje om loop als ik ook maar een glimp van zo’n beest opvang.

Dus nee, ik begrijp de charme van zo’n hond niet. Ik snap niet waarom iemand een dier wil dat pure angst zaait bij anderen. En het ergste? Dat ik degene ben die zich ongemakkelijk voelt, die zijn route aanpast, die zich telkens weer moet afvragen: kom ik veilig langs? Want die grote, enge hond? Die mag gewoon blijven.

Soms lijkt het leven behoorlijk zinloos als je het nieuws erop naslaat. Het is ook niet zo vreemd, want echt leiderschap gaat om vooruitzien, en juist dat missen we overal – niet alleen in de politiek, maar ook daarbuiten. Neem bijvoorbeeld de vergrijzing: al dertig jaar geleden wisten we dat die eraan zat te komen. Toch lijkt er nauwelijks op geanticipeerd, niet door de politiek en ook niet door andere sectoren. Nee hoor, we hebben het gewoon laten gebeuren, en nu zitten we met de chaos die politiek heet.

Kijk naar het huizentekort. Of naar de privatisering van de zorg – een proces dat men zelfs met droge ogen ‘ontzorgen’ noemt. Het klinkt mooi, maar in werkelijkheid is ons leiderschap een grap geworden.

Intussen lijkt de politiek overgenomen door mensen die vooral hun eigen belangen dienen, vaak over de ruggen van anderen heen. Hun motieven lijken mijlenver verwijderd van het algemeen belang. Laatst hoorde ik tussen de regels door over (de risico’s van) ‘freedom of speech‘. Dat klinkt nobel, maar in een tijdperk waarin het internet alles onthoudt, kan het zomaar tegen je werken. Als een olifant, die nooit iets vergeet.

Zelf probeer ik in mijn blogs bewust weg te blijven van politiek, religie en geld – die grote onderwerpen die ons zo vaak verdelen. Ik wil liever nadenken over de draagbaarheid van het bestaan, over hoe we het voor ons allemaal leefbaar kunnen houden. We doen ons best, proberen begrip te tonen en elkaar met een stukje wellevendheid tegemoet te komen. Maar eerlijk gezegd voel ik me soms ook machteloos. Hoe hard je ook je best doet, die draagbaarheid lijkt soms ongrijpbaar.

En dan vraag ik me af: wat zou het dierenrijk hiervan vinden? Ook daar geldt immers ‘survival of the fittest‘. Het hangt er maar net vanaf wie of wat je tegenkomt – op de juiste plek, op het juiste moment. Het is niet alleen wat je doet, maar ook hoe alert en attent je blijft, zelfs als het leven je uitdaagt. Want die draagbaarheid waar we zo naar streven, blijft iets kwetsbaars, iets wat constant aandacht en inzet vraagt…

Toen ik jong was, stelde ik me voor dat ik op mijn vijftigste mijn eerste Jaguar zou kopen. Dat leek me toen dé ultieme auto. Geen Porsche of Ferrari voor mij – al moet ik eerlijk toegeven dat ik ooit een keer over de Oude Schipholweg heb gescheurd in een Porsche – en spectaculair, ja, maar niet bepaald elegant, vond ik.

In mijn jeugd twijfelde ik er niet aan dat ik later, als ik groot was, schatrijk zou zijn. Geldgebrek? Dat zou ik nooit kennen. Dat leek bijna een vanzelfsprekendheid. Maar goed, het grote geld moet zich nog steeds aandienen. Tot nu toe lijkt het vooral de andere kant op te rollen. Soit.

Ik ben van een generatie die de eerste autoloze zondag bewust heeft meegemaakt. We liepen die dag wat af, want autorijden was er niet bij. Maar stond ik toen stil bij hoe duur benzine eigenlijk was of welke immense industrie daarachter schuilging? Nee, daar was ik toch nét iets te jong voor. Maar dat even terzijde.

Wat ik me tegenwoordig wél afvraag: waarom hoor ik nooit iemand praten over de vervuilende accu’s die elektrische auto’s aandrijven? Wat gebeurt er met die giftige stoffen na hun levensduur? Waarom blijft het hier zo stil over?

Voor mij voorlopig geen elektrische auto. Ik wacht rustig af tot we een oplossing hebben gevonden. Totdat dat zwaar vervuilende accuzuur eindelijk in water verandert, blijf ik lekker toekijken…