Gisteren was ik er klaar voor. Hoppà naar de sportschool. Ik bekeek eerst eens kritische de bovenste plank van mijn garderobekast. Was toch benieuwd of ik nog genoeg sportkleding had om me te wagen aan een sportief uurtje. Well, het verbaasde me zelf. Ik kan nog járen voort. Vond zelfs een broek met een sexy shirtje ergens achterin terug, wat ik me niet eens meer kon herinneren. Shame on me.
Nu had ik op de fiets kunnen stappen richting sportschool. Maar de keuze om eerst die banden op te moeten pompen of de auto te pakken, deed me niet eens zo lang twijfelen. Dus nam de auto. Again, shame on me. Want het is bijna om de hoek.
Ik wandelde de sportschool in, waar ik constateerde dat iedereen zich incheckt via een QR-codepaal. Waarna een poortje opengaat en je naar hartenlust kon gaan trainen. Maar ik wilde eerst een korte introductie hebben van een van die sportinstructeurs. Dat kon, en dus had ik nog een half uurtje om me op te warmen. Ik toog naar de loopband. Beklom het voorzichtig. En deed die poging om uiterst nauwkeurig te stappen op dat ding. Voor mij nog een hele kunst, want met mijn rechtervoet blijk ik niet goed mijn voet te gebruiken. Ik loop op de bal, terwijl je vanuit je enkel naar je middenvoet en uiteindelijk je tenen stappen moet zetten. Wonderwel verliep het prachtig mooi daar op de loopband. Ik kon alras het standje op bijna joggen zetten, en zo wat opbouwen. Dat schiep pas zelfvertrouwen.
Mijn absolute favoriet is toch wel de crosstrainer, maar daar waag ik me pas aan als ik alle overige cardio-apparaten heb gedaan. En zelfs dat ging enorm goed. Ik houd bijna alles 10 minuten vol, zonder al te veel pijn.
Ik had van de receptioniste een tijdelijk slotje ontvangen ten behoeve van de kluisjes. En bewoog me nadien richting de kluisjes om in gesprek te gaan met de instructeur. Waarna ik een spetterende perfecte eerste goede indruk (not) maakte. Het slotje had een nummer. Dat nummer stond in mijn gedachten, dus opende het kluisje met dat nummer, maar dat verliep natuurlijk niet vlekkeloos en mijn spullen lagen er niet in. Kreeg de schrik van mijn leven toen mijn spullen er niet in lagen. Inmiddels had de instructeur me benaderd, en zag me fijn stuntelen met de kluisjes. Whahaha. Hij wees me op het nummer van het slotje, en die hing aan het kluisje ernaast. Jongens, jongens, jongens, wéér shame on me.
Maar dat halfuurtje trainen was het wonderwel waard geweest. Ik voelde me zelfs alweer helemaal fit nadien. De instructeur vertelde me overigens dat ik wel zou kunnen meedoen met een klasje Body Balance, maar vanwege mijn voetblessure beter niet kon steppen of springen. Hetgeen me logisch overkwam.
Al met al, was mijn hartritme vanwege dat gestuntel met dat kluisje een halve dag van de leg, maar zelfs dat kon mijn pret niet drukken. Zelfs mijn spectaculaire en stuntelende eerste indruk op die instructeur vergat ik maar al te graag.
