Buitenbeentje

Kan me herinneren dat ik vroeger altijd meende dat ik een buitenbeentje was. Zo een, die het had uitgevonden. Als vrijbuiter, qua kledingkeuze, qua behoefte om maar single te blijven, zonder kinderwens, want stel je voor dat mijn kinderen diezelfde genen zouden erven?! En moest iedereen echt meedoen aan dat huisje-boompje-beestje-gewoel?! En daarom begon ik dus met bloggen – maar eerst aan een dagboek – ik moest dat vastleggen voor het nageslacht immers.

Tijdens mijn middelbare schoolperiode worstelde ik daar dan ook vreselijk mee. Natuurlijk had ik wel vriendinnen, maar die waren altijd onderweg om overhoop met elkaar te liggen. En daar zat ik dan tussen – als die absolute vredesgodin – die geen narigheid wilde, en die het leven – toen al – te kort vond duren voor ruzies en overige perikelen. Ik ben zelfs naar een psycholoog gestuurd destijds omdat ik ten onder ging in al die strijd van anderen. Niet dat zo’n bezoek aan een psycholoog me werkelijk geholpen heeft. Ik voelde me daardoor nog kwetsbaarder. En nog meer dat buitenbeentje.

Ik vergeleek mezelf met een wild paard dat absoluut niet gevangen wilde worden, met name dat alles wat ik dacht en voelde van die buitenissige mate was dat niemand het zou kunnen bijbenen. Stel je eens voor dat ik mee moest marcheren in de tred van de mallemolen van die ‘gewone’ mensen. Eigenlijk voelde ik me te goed voor ‘het systeem’ van de ‘gewone mens’. Ik dwarrelde daar immers vér boven. En keek neer op dat gepeupel. Werkelijk neerkijken was dat. Het is eigenlijk beschamend dat ik dat nu zo durf neer te pennen.

Eigenlijk is dat bloggen en ook de komst van Sociale Media heel goed voor me geweest. Ik constateerde dat veel mensen het wezenlijk met me eens waren, ineens, en dat zij vrijwel hetzelfde hebben gevoeld en ervaren. Juist door mijn gevoelens en gedachten te delen bespeurde ik dat niet eens zo buitenissig was als dat ik toen dacht. Dat was dan ook weer zo’n openbaring. Er ging een wereld van bekommernis en geluk voor me open.

Het verbaast me zelfs, dat ik nu zulke negatieve dingen hoor over bloggen en Sociale Media. De generaties die nu aan het opgroeien zijn, zouden daaraan juist ten onder gaan. En dan vraag ik me dus af – als dat eeuwige ‘gewezen’ buitenbeentje – of zij wel hetzelfde voelen en ervaren als ik dat destijds deed. Maar de tijd zal het leren, want in mijn geval heeft het al mijn wonden geheeld.