Soms lijkt het leven behoorlijk zinloos als je het nieuws erop naslaat. Het is ook niet zo vreemd, want echt leiderschap gaat om vooruitzien, en juist dat missen we overal – niet alleen in de politiek, maar ook daarbuiten. Neem bijvoorbeeld de vergrijzing: al dertig jaar geleden wisten we dat die eraan zat te komen. Toch lijkt er nauwelijks op geanticipeerd, niet door de politiek en ook niet door andere sectoren. Nee hoor, we hebben het gewoon laten gebeuren, en nu zitten we met de chaos die politiek heet.

Kijk naar het huizentekort. Of naar de privatisering van de zorg – een proces dat men zelfs met droge ogen ‘ontzorgen’ noemt. Het klinkt mooi, maar in werkelijkheid is ons leiderschap een grap geworden.

Intussen lijkt de politiek overgenomen door mensen die vooral hun eigen belangen dienen, vaak over de ruggen van anderen heen. Hun motieven lijken mijlenver verwijderd van het algemeen belang. Laatst hoorde ik tussen de regels door over (de risico’s van) ‘freedom of speech‘. Dat klinkt nobel, maar in een tijdperk waarin het internet alles onthoudt, kan het zomaar tegen je werken. Als een olifant, die nooit iets vergeet.

Zelf probeer ik in mijn blogs bewust weg te blijven van politiek, religie en geld – die grote onderwerpen die ons zo vaak verdelen. Ik wil liever nadenken over de draagbaarheid van het bestaan, over hoe we het voor ons allemaal leefbaar kunnen houden. We doen ons best, proberen begrip te tonen en elkaar met een stukje wellevendheid tegemoet te komen. Maar eerlijk gezegd voel ik me soms ook machteloos. Hoe hard je ook je best doet, die draagbaarheid lijkt soms ongrijpbaar.

En dan vraag ik me af: wat zou het dierenrijk hiervan vinden? Ook daar geldt immers ‘survival of the fittest‘. Het hangt er maar net vanaf wie of wat je tegenkomt – op de juiste plek, op het juiste moment. Het is niet alleen wat je doet, maar ook hoe alert en attent je blijft, zelfs als het leven je uitdaagt. Want die draagbaarheid waar we zo naar streven, blijft iets kwetsbaars, iets wat constant aandacht en inzet vraagt…

Joh, na 57 jaar heb ik eindelijk de oplossing gevonden voor het ontwijken van de zo ongewenste en plakkerige Nieuwjaarszoenen. Ik roep iedereen vanaf grote afstand: “De beste wensen” toe. En dat werkt, mensen. Het lijkt er immers verdomde veel op dat men dat zelfs een weinig apprecieert. Luchtig. Op afstand. Geen gedoe met in elkaars comfortzone komen, nee gewoon, laconiek en van ver af. Echt, ik kan het iedereen aanbevelen.

Natuurlijk zou ik mezelf niet zijn als ik niet toch stiekem goede voornemens zou hebben. Welnu, die heb ik opgesteld in een lijstje.

Goede voornemens voor 2025:

• Meer tijd voor ruimte en balans voor mezelf. Dat klinkt wat raar maar ik ben iemand die zichzelf ontzettend veel plichten oplegt. Soms sta ik er zelf van te kijken, namelijk. Dat plichtsbesef strekt zich uit tot ongekende vormen in het mantelzorgen. Het een ander willen pleasen, zonder dat ik daarvoor zélf beloond word. Hoewel, ik dan toch wel weer trots op mezelf kan zijn dat ik mezelf zo buiten spel kan zetten. De laatste tijd echter, begint mijn brein wat te knorren en protesteren, waar de tijd aan mezelf dan blijft;
• Een gezondere levensstijl opbouwen. Recentelijk heb ik reeds aan mezelf bewezen dat ik makkelijk zonder nicotine en alcohol kan. Wat heet: ik word er zelfs beter gehumeurd van. Vanmorgen stond ik op de weegschaal en die wees een fortuinlijk 77.5 kg aan, terwijl ik begin vorig jaar minstens 94 kg woog. Die trend wil ik ook voortzetten. Ook hierin voel ik me beduidend beter, en meer in staat beweeglijk door het leven te gaan. Wie heeft een sportschool nodig (als je maar genoeg een voorttrekkend hondje uitlaat)?;
• Mijn huis ruimen en orde op zaken stellen. Ik weet dan wel waar alles ligt, maar het is niet aan te raden in dit huis een kastdeur open te doen, want echt, de chaos valt als vanzelf eruit. Dat kan toch ook anders, roept men? Men stelt dat: “Less is more!” dus daar ga ik van uit dit komende jaar;
• Ik wil meer sparen. En dat is nog best een lastig fenomeen, want er ligt een boel uitdagingen voor me. Wil ik op vakantie? Wil ik nieuwe meubels? Wil ik mijn huis opnieuw inrichten? Je snapt, het wordt beslist uitvogelen waar ik dit jaar mijn zuur verdiende centjes aan uitgeef en toch een beetje kan sparen;
• Ik wil meer en andere hobby’s dan webdesign en grafisch vormgeven gaan verzamelen. Dat is nog wel een dingetje hier. Ik interesseer me nog nauwelijks voor de tv. Boeken. Tijdschriften. Zelfs breien en haken, nee mensen dat is absoluut niet aan mij besteed. Ik wil wel meer schrijven. Ik bespeur altijd weer dat ik vrolijk word van een vers gepubliceerde blogpost.

That’s it folks.

Nu is het jouw beurt…

Toen ik eindelijk de vijftig gepasseerd was, voelde ik mezelf nog altijd jong van geest. Ik heb een bloeiend sociaal leven en ben de onbetwiste kampioen in het wekelijkse potje daten. Maar de menopauze blijkt mijn grootste uitdager.

Op een dag, tijdens een intensieve date met mijn vriend, voelde ik een ongekende opwinding. Niet vanwege een spannende flirt, maar omdat mijn darmen besloten een eigen leven te leiden. Terwijl ik een triomfantelijke troefkaart speelde, voelde ik een onrustige borrel in mijn buik. “Alsjeblieft niet nu,” dacht ik.

Het begon met een zachte grom. Mijn vriend keek op. Ik probeerde te doen alsof er niets aan de hand was, maar mijn buik had andere plannen. Met elke minuut die verstreek, werd het gevecht heviger. Mijn troefkaart had misschien de slag gewonnen, maar mijn darmen vochten terug.

Opeens, tijdens een cruciale zet, een uitnodigende knipoog naar een heerlijke zoenpartij tijdens die eerste date, voelde ik het. Een onverwachte en oncontroleerbare ontsnapping van lucht. Het was een geluid dat zelfs mijn beste bluffende pokerface niet kon verbergen. Mijn vriend, gewend aan mijn slimme spel, kon zijn lachen niet inhouden. “Heb je een nieuwe troefkaart?” grapte hij terwijl hij probeerde zijn lach in te houden.

Ik lachte ook, maar mijn blos vertelde een ander verhaal. Mijn lichaam leek een eigen komische timing te hebben ontwikkeld. Terwijl ik lachte, voelde ik nog een andere urgentie. Mijn blaas, trouw door de jaren heen, besloot ineens ook een bijdrage te leveren aan deze hilariteit.

Met een blik van pure paniek sprong ik op en rende naar het toilet. Maar niet zonder eerst een klein plasje achter te laten op de stoel. Mijn vriend gierde het uit. “ik weet dat je altijd je stempel drukt, maar dit is wel een heel natte handtekening!”

Toen ik terugkeerde, nog steeds een beetje rood van schaamte, maar glimlachend, zei ik “Ach pal, de menopauze zorgt ervoor dat ik nooit meer een saai moment heb. En jij ook niet!”

Vanaf die dag kreeg ik een nieuwe bijnaam “The Triumph Card”, niet vanwege mijn vaardigheid in flirten, maar vanwege mijn onmiskenbare en onverwachte geluiden. En elke keer als ik een onbezonnen vrijpartij kreeg, zorgde mijn vriend ervoor dat er altijd extra kussens en een plastic zeiltje klaar lagen, voor het geval ik weer eens een moment van oncontroleerbare hilariteit zou hebben.

Ik had geleerd om mijn menopauze en de verrassingen die het bracht te omarmen. En hoewel ik mijn controle over mijn darmen en blaas een beetje had verloren, had ik iets veel waardevollers gewonnen: een onuitputtelijke bron van lachmomenten en een sterkere band met mijn vriend.

Kan me herinneren dat ik vroeger altijd meende dat ik een buitenbeentje was. Zo een, die het had uitgevonden. Als vrijbuiter, qua kledingkeuze, qua behoefte om maar single te blijven, zonder kinderwens, want stel je voor dat mijn kinderen diezelfde genen zouden erven?! En moest iedereen echt meedoen aan dat huisje-boompje-beestje-gewoel?! En daarom begon ik dus met bloggen – maar eerst aan een dagboek – ik moest dat vastleggen voor het nageslacht immers.

Tijdens mijn middelbare schoolperiode worstelde ik daar dan ook vreselijk mee. Natuurlijk had ik wel vriendinnen, maar die waren altijd onderweg om overhoop met elkaar te liggen. En daar zat ik dan tussen – als die absolute vredesgodin – die geen narigheid wilde, en die het leven – toen al – te kort vond duren voor ruzies en overige perikelen. Ik ben zelfs naar een psycholoog gestuurd destijds omdat ik ten onder ging in al die strijd van anderen. Niet dat zo’n bezoek aan een psycholoog me werkelijk geholpen heeft. Ik voelde me daardoor nog kwetsbaarder. En nog meer dat buitenbeentje.

Ik vergeleek mezelf met een wild paard dat absoluut niet gevangen wilde worden, met name dat alles wat ik dacht en voelde van die buitenissige mate was dat niemand het zou kunnen bijbenen. Stel je eens voor dat ik mee moest marcheren in de tred van de mallemolen van die ‘gewone’ mensen. Eigenlijk voelde ik me te goed voor ‘het systeem’ van de ‘gewone mens’. Ik dwarrelde daar immers vér boven. En keek neer op dat gepeupel. Werkelijk neerkijken was dat. Het is eigenlijk beschamend dat ik dat nu zo durf neer te pennen.

Eigenlijk is dat bloggen en ook de komst van Sociale Media heel goed voor me geweest. Ik constateerde dat veel mensen het wezenlijk met me eens waren, ineens, en dat zij vrijwel hetzelfde hebben gevoeld en ervaren. Juist door mijn gevoelens en gedachten te delen bespeurde ik dat niet eens zo buitenissig was als dat ik toen dacht. Dat was dan ook weer zo’n openbaring. Er ging een wereld van bekommernis en geluk voor me open.

Het verbaast me zelfs, dat ik nu zulke negatieve dingen hoor over bloggen en Sociale Media. De generaties die nu aan het opgroeien zijn, zouden daaraan juist ten onder gaan. En dan vraag ik me dus af – als dat eeuwige ‘gewezen’ buitenbeentje – of zij wel hetzelfde voelen en ervaren als ik dat destijds deed. Maar de tijd zal het leren, want in mijn geval heeft het al mijn wonden geheeld.

Ligt het aan mij of gaat de wereld langzaam ten onder aan korte lontjes? Sinds corona valt me dat al op. Er is maar bitter weinig om anderen een tirade af te laten steken of een preek te mogen ontvangen, bij het minste geringste. Daar zal de komende vakantieperiode hopelijk beterschap brengen. Kan ook zijn dat de hitte van gisteren te veel doorslag gaf. Ik vind dat intens jammer. Gaat ten koste van dat gezamenlijke ZEN-gevoel immers.

Soms bespeur ik het bij mezelf ook wel. Ik kan vloeken en tieren als het even niet gaat, zoals ik wil. Maf genoeg valt het me zelf ook op. Vanwaar die ergernissen en die wrevels, denk ik dan. Als iets niet helemaal vlot, roep ik, ‘schiet op Harry!’ Vaker nog erger. En wat kan Harry er aan doen? (Harry is dus voor mij een verzamelnaam voor alle ellende in deze wereld.)

Dus per vandaag heb ik afscheid genomen van Harry en hem het beste gewenst. Lukt me ook vast wel zonder hem.