Net als Karin, ben ik ook erg bezig met mijn leven in de toekomst. Zelfs tot in de dood. En net als Karin, zou ik zweren, dat er niet genoeg support is dan wel begrip voor een absoluut menswaardig einde.
Onlangs heeft een wat oudere vriendin van mij tijdens haar vakantie in haar geboorteland, Indonesië, op een vrij macabere wijze het leven gelaten. En dat terwijl ze alles op alles had gezet om haar leven op een waardige manier te laten eindigen. Kijk, en dat snap ik dan weer niet. Ze was een goed mens. Heeft haar leven goed geleid, goed voor anderen gezorgd, goed ook voor zichzelf gezorgd. Was ook mentaal krachtig in haar doen en laten, en dan dit. Het vervult me dan ineens weer met een angst die ik bijna niet onder woorden kan brengen.
Zo ben ik niet schoon van een vlekkeloos mentale geschiedenis. En juist daarom ben ik wat huiverig ten aanzien van die alles vernietigende ziekte die dementie of Alzheimer heet. Ik ben een beetje bang dat ik daaraan ten onder zal gaan.
Met als gevolg, dat ik nu, mijn uiterste best blijf doen om mijn mentale capaciteiten, noem het die grijze breincellen, maar bezig te blijven houden. Ik weet niet, ik hoop het wel, of ik het daarmee kan voorkomen.
Het liefst zou ik nu al het pilletje van Drion in mijn bezit hebben, zodat ik – mocht ik vermoeden dat het fout zal gaan – zelf mijn leven kan beëindigen. En of dat dan de juiste wijze is, zal me verder een worst zijn. Het is mijn leven. Ik wil daar zelf over kunnen beslissen. Zelfs als de medische wereld er louter voor gaat mensen in leven te houden, al gaat dat ten koste van de kwaliteit van leven.
Daarom ben ik al driftig in de weer met het opstellen van een Levenstestament. Mij benieuwen of dit me tijdig zal redden van die hachelijke strijd in dat overlijdensproces.
