Ik voelde nog niet eens de neiging om – eerder deze week – halsoverkop te vluchten na Rutte’s beruchte uitspraak dat ‘we ons mentaal moeten voorbereiden op een nieuwe wereldoorlog’. Dat onderbuikgevoel sluimerde immers al langer. Een nieuwe wereldoorlog die, zo lijkt het, door bepaalde machthebbers wordt aangezwengeld omdat ze hun zin niet krijgen, elkaars standpunten niet kunnen verdragen, en zich vastbijten in een stoer retorisch spelletje dat zogenaamd ‘macht’ moet uitstralen. Het wordt hoog tijd dat de huidige machtsstructuren worden doorbroken en dat de wapenindustrie minder invloed krijgt. Hoe oh hoe, krijgen wij dat in Hemelsnaam voor eens en altijd voor elkaar?

Ik moest sowieso wat lachen om het advies om contant geld in huis te halen. Alsof dat geen magneet is voor criminelen die al een oogje hebben op kwetsbare groepen zoals ouderen en zwakkeren in onze samenleving. Niet dat ik iemand op ideeën wil brengen, maar waarom moet die naïviteit steeds bij ons worden neergelegd? Daar hebben we toch banken voor? Die waren er toch om ons geld veilig te bewaren?

En dan het volgende advies: alvast een noodpakket samenstellen. Zoals mijn gewaardeerde blogcollega Arnoud Hugo treffend zei: ‘Daar bereik je inderdaad heel wat mee als je onder het puin ligt.’

Ik zou bijna zweren, niet toe te staan dat mijn wereld wordt verwoest door een stelletje Conan the Barberians die nooit volwassen zijn geworden.

Onze jeugd is de toekomst van ons land. Het is onze verantwoordelijkheid om hen op te leiden en te begeleiden, zodat zij kunnen uitgroeien tot verantwoordelijke burgers. Hoewel sommige maatregelen streng kunnen lijken, is het essentieel dat we een evenwicht vinden tussen discipline en empathie, om zo de veiligheid en stabiliteit van onze samenleving te waarborgen.

Neun-und-neunzig Kriegsminister
Streichholz und Benzinkanister
Hielten sich für schlaue Leute
Witterten schon fette Beute
Riefen: Krieg und wollten Macht
Mann, wer hätte das gedacht
Dass es einmal soweit kommt

Neun-und-neunzig Jahre Krieg
Liessen keinen Platz für Sieger
Kriegsminister gibt’s nicht mehr
Und auch keine Düsenflieger
Heute zieh ich meine Runden
Seh’ die Welt in Trümmern liegen
Hab’nen Luftballon gefunden
Denk’ an Dich und lass’ ihn fliegen

Vrees het ergste voor de banken en overige geldinstellingen voor de toekomst. Want zoals de voorspellingen nu zijn, aarzelen de ouderen onder ons niet om de banken links te laten liggen en hun geld weer gewoon in een oude sok op zolder of onder hun hoofdkussen te bewaren. Al vind ik ook niet bepaald wenselijk, want dan hebben de boeven ze precies waar ze willen hebben. Thuis. Onveilig. Onbeschermd.

De voorspellingen waar ik het zoëven over had: via phishing zou het volgens de Sensatiegraaf mogelijk zijn software op de smartphone/tablet en desktop te installeren waarmee men met deepfake/AI foto’s in staat moet zijn complete bankrekeningen van het slachtoffer te plunderen. En tot op heden blijkt daartegen nog geen oplossing te zijn.

Nu dacht ik, goh, ik zet mijn Face ID maar eens uit, via mijn smartphone en tablet. Maar ja, mocht er een kwaadwillende zijn die zulks soort software reeds heeft geïmplementeerd op mijn smartphone dan wel tablet, dan komen ze ook heus wel achter je toegangscode als je inlogt bij de bank.

Je snapt, ik vind dit soort ontwikkelingen niet bijster vrolijkmakend. Zeker niet als dat groots wordt aangekondigd in de krant zonder een of andere oplossing aan te reiken.

Het enigste wat je kunt adviseren is dat je ouderen leert geen ‘links’ aan te klikken waardoor die phishingsoftware mogelijk zou kunnen worden ingezet. Maar dat valt nog niet mee, omdat men ook via e-mails vrijwel dagelijks uitgenodigd wordt om op een link te klikken om bijvoorbeeld rechtstreeks een betaling te doen, of naar een bepaalde pagina te surfen.

Wat dat betreft zou mijn advies zijn aan ouderen om vooral niets te doen eer ze iemand om raad kunnen vragen. Maar dan nog… is het een hachelijke zaak en moeten we blijven praten over online veiligheid om iedereen, ook jongeren, te blijven informeren.

Ik stam uit een sterke damesfamilie, met name van moeders’ zijde. En ik kan je dan ook niet goed vertellen, al waag ik een poging, hoe trots ik daarop ben.

Mijn moeder was al jong vaak ziek, wegens astma, en assisteerde haar vader in zijn fietsenwinkel. In bed bracht ze de spaken in fietsbanden aan. Als opa (weer eens) de hort op was, deed zij gauw-gauw de fietsreparaties zodat de klanten goed geholpen zouden worden.

Ze trouwde met mijn vader in 1962 en terwijl mijn vader buitenshuis elektriciën was, startte zij zelfstandig de winkel op met lampen, TL-buizen en klein huishoudelijke artikelen. In 1965 werd mijn broer geboren. In 1967, ik dus. Tijdens het voeden gebeurde het nogal eens dat er een klant de winkel betrad en zij ons weer even terug in de wieg moest leggen om de klant te bedienen. Ooit viel ze van de trap toen ze nogal gehaast naar beneden moest van een van ons voeden. De klant vroeg nog: “Goh, viel u?”
Haar antwoord daarop was pinnig: “Nee, zo kom ik altijd beneden!”

In 1972 kon mijn vader afscheid nemen van zijn werk buitenshuis en ook in de winkel voortborduren op het vele werk wat mijn moeder reeds had opgebouwd. En werd de zaak ruimer verbouwd en opgezet.

Mijn moeder deed ook de étalages zo’n 6 keer per jaar met twee kids ernaast, en alles wat zij mooi en sierlijk drapeerde, kon ze ras overdoen omdat wij, speels als wij waren, alles weer afbouwden. Rennend van voor naar achteren, ondertussen 2 kinderen opvoedend. Ze bleef er mooi slank bij, die vroege jaren.

Het was dus een elektrotechnisch bedrijf. En ik kan je niet vertellen hoe vaak mijn moeder een klant vroeg of ze hem kon helpen, waarop de klant dan aangaf liever te worden geholpen door haar ‘opa’ (mijn vader die wat ouwelijker oogde dan noodzakelijk was). Totdat er uiteindelijk genoeg klanten de winkel binnen waren gekomen die wat meer vertrouwen in mijn moeders’ kunnen hadden en zeiden tegen de overige klanten: “Zij helpt u net zo goed als haar man!”

Geloof mij, als ik zeg, dat je je tamelijk ‘beledigd kunt voelen’ (zelfs ontdaan als men je het vertrouwen niet schenkt) als je alle kennis in huis hebt van elektrotechniek. Mijn moeder heeft ‘s avonds doorgeleerd, totdat ze alle expertise in huis had. En net zo goed kunt uitleggen hoe een meterkast is/dient te worden geïnstalleerd. Of overig schakelmateriaal kan worden ingezet. Wat het precieze verschil is tussen een prop in een stofzuigerslang of een ‘vergeten’ stofzuigerzak die vervolgens gaat stinken omdat de motor het begaf.

Terug naar onze opvoeding: mijn broer en ik moesten allebei dezelfde taken uitvoeren in het huishouden. We hadden dan ook taken, ook in de zaak, na schooltijd. Het is puur vanwege mijn totale desinteresse in de elektrotechniek dat ik uiteindelijk de zaak ook niet wilde overnemen, zoals mijn broer later wel deed. Ik denk stiekem dat ik aarzelde voor een technisch beroep destijds omdat ik zag hoe mijn moeder werd behandeld. Maar goed, toen was er nog geen Internet, geen webdesign en geen grafische vormgeving zoals dit nu allemaal kan via de computer.

Zelfs terwijl mijn moeder me altijd heeft gestimuleerd, en geleerd dat ik niet onderdeed voor dezelfde kwaliteiten als mijn broer, was mijn dromerigheid er uiteindelijk de schuld van dat ik er niet verder op doorging. Maar zeker weten heb ik mede door mijn moeders’ grandioze en tomeloze inzet in de zaak daarom ook de mentaliteit geërfd van het zakendoen. Meer van haar dan van mijn vader, vermoed ik zomaar.

Als ik zelf kids had gehad, had ik ze op dezelfde manier opgevoed als mijn moeder. Wat dat betreft schuilt er binnen mij een ware feministe.

Ik lees nu het boek: “Een kwestie van lef” van Joyce Roodnat. Het boek staat bol van waarheden die niet louter voorbestemd zijn voor vrouwen tussen de 40 en 60+. Die waarheden zitten allemaal diep in mij verzonken. Ik kon het dromen, maar nog net niet benoemen. Nu staat het in dat boek. En ik vind het meer een stijlgids voor alle dames van alle leeftijden, want wat dat betreft moeten wij als vrouw nog te hard knokken tegen vooroordelen, maar ook leren om heerlijk te provoceren.

Net als Karin, ben ik ook erg bezig met mijn leven in de toekomst. Zelfs tot in de dood. En net als Karin, zou ik zweren, dat er niet genoeg support is dan wel begrip voor een absoluut menswaardig einde.

Onlangs heeft een wat oudere vriendin van mij tijdens haar vakantie in haar geboorteland, Indonesië, op een vrij macabere wijze het leven gelaten. En dat terwijl ze alles op alles had gezet om haar leven op een waardige manier te laten eindigen. Kijk, en dat snap ik dan weer niet. Ze was een goed mens. Heeft haar leven goed geleid, goed voor anderen gezorgd, goed ook voor zichzelf gezorgd. Was ook mentaal krachtig in haar doen en laten, en dan dit. Het vervult me dan ineens weer met een angst die ik bijna niet onder woorden kan brengen.

Zo ben ik niet schoon van een vlekkeloos mentale geschiedenis. En juist daarom ben ik wat huiverig ten aanzien van die alles vernietigende ziekte die dementie of Alzheimer heet. Ik ben een beetje bang dat ik daaraan ten onder zal gaan.

Met als gevolg, dat ik nu, mijn uiterste best blijf doen om mijn mentale capaciteiten, noem het die grijze breincellen, maar bezig te blijven houden. Ik weet niet, ik hoop het wel, of ik het daarmee kan voorkomen.

Het liefst zou ik nu al het pilletje van Drion in mijn bezit hebben, zodat ik – mocht ik vermoeden dat het fout zal gaan – zelf mijn leven kan beëindigen. En of dat dan de juiste wijze is, zal me verder een worst zijn. Het is mijn leven. Ik wil daar zelf over kunnen beslissen. Zelfs als de medische wereld er louter voor gaat mensen in leven te houden, al gaat dat ten koste van de kwaliteit van leven.

Daarom ben ik al driftig in de weer met het opstellen van een Levenstestament. Mij benieuwen of dit me tijdig zal redden van die hachelijke strijd in dat overlijdensproces.

Waan me een weinig op een eiland, dezer dagen. Ik leef als volmaakte Einzelgänger tussen een kudde olifanten met een verzwaard hart en dat geheugen dat niet vergeet. Voornamelijk als ik des morgens de Social Media open. En ik ongevraagd een boel (on)gein over me heen gestort krijg met name over politiek (, het klimaat, en laten we vooral duurzaamheid niet vergeten).

Had ik reeds gezegd dat politiek me niet boeit? Ow, maar natuurlijk, ik zal wél mijn stem uitbrengen aanstaande woensdag. Wat heet, ik dof me er buitenproportioneel voor op. Maak er een evenement van. Een uitje, als het ware. Het is nog niet zo lang geleden dat vrouwen dat stemrecht kregen, dus elke keer weer, sinds mijn achttiende, stem ik trouw. Niet alleen voor mezelf. Maar met name ook voor de overige dames die deze aardkloot bemannen.

Ik tast echter volledig in het duister. Momenteel. Letterlijk lamgeslagen door twijfels, onwetendheid en volmaakte desinteresse, volg ik niets qua debatten op tv of radio. Dat geldt ook voor de schier eindeloze talkshows. Dat alles in het kader van: ‘been there, seen that, done…’

Ik zou me kunnen laten informeren door een stemwijzer te volgen. Echter, ik ben een beetje obstinaat. Naast het feit dat ik er gewoon – doodgewoon – geen zin in heb om ook maar een nanoseconde van mijn leven daaraan te verdoen.

Mijn volmaakte desinteresse doet me steeds opnieuw verwonderen het hoe en het waarom erachter van de overige medemens die op Social Media het allemaal wél lijkt te weten. Het lijkt er verrekte veel op dat men dan denkt influencer te zijn. Dus mijn aanwezigheid aldaar duurt verrekte kort. Het kost me letterlijk twee berichten om het weg te klikken.

En vervolgens te proberen een zinvolle dagbesteding voor mezelf te vinden. Weg van dit scherm. Weg van uw mening. Veilig binnen mijn eigen kokon van vragen die ik mezelf wil stellen. Wat is mijn mening? Wat is in het belang van deze aardkloot de beste keuze als ik ga stemmen. Ik vrees dat ik het woensdag pas zelf zal weten.