Sommige mensen worden geboren met engelengeduld. Ze kunnen rustig in de rij staan bij de supermarkt terwijl iemand voor hen met coupons uit 1998 betaalt. Ze glimlachen. Ze ademen. Ze wachten.
Ik? Ik heb dat downloadbestand duidelijk gemist.

Volgens mijn moeder kwam ik al ongeduldig ter wereld. De verloskundige had nog niet eens “persen!” gezegd of ik had al de WiFi-code van de kraamafdeling gevraagd.
Mijn vader zegt dat ze bij mijn ‘installatie’ gewoon te weinig geheugen hadden:

“We hebben geprobeerd alles te downloaden – liefde, humor, creativiteit – maar bij geduld.exe liep de installatie vast.”

En eerlijk? Dat verklaart veel.

Ik ben het soort persoon dat de oven 20 seconden voor de piep al opentrekt om te kijken of de pizza misschien al bijna klaar is.
Als ik iets online bestel, open ik de track & trace alsof het een livestream is: “Hij is van het sorteercentrum naar het busje gegaan! Mensen, we maken geschiedenis!”

Ik weet dat geduld een deugd is, maar bij mij is het meer een vage mythe. Een soort eenhoorn die ergens rondloopt tussen “voldoende slaap” en “geen stress”.

Soms probeer ik het alsnog te downloaden. Ik doe aan meditatie, yoga, ademhalingsoefeningen… en na 47 seconden denk ik: “Oké, ik ben nu zen. Wat is het volgende?”
Spoiler: dat is niet hoe het werkt.

Misschien moet ik mijn ouders gewoon dankbaar zijn. Want zonder dat gemis aan geduld was ik waarschijnlijk nooit zo gedreven geweest.
Ik wil dingen nu leren, nu verbeteren, nu creëren.
Dus ja – het uploadbestand ‘geduld’ ontbreekt, maar ik heb in plaats daarvan de turbo-versie van aanpaklust 3.0.

En eerlijk? Dat draait best lekker.
Tot ik weer in de wachtrij bij de kassa sta. Dan wil ik alleen maar rebooten.