Het is er langzaam ingeslopen. Sinds een jaartje of 5 nu. Plotseling spreekt – met name de jeugd – me aan met: “Mevrouw”. Natuurlijk zou ik hier blij mee moeten zijn. Alles beter dan juffrouw immers. En ik ontving met de Kerst van een tante van me nog een Kerstkaart, zwierig geadresseerd met: “Mejuffrouw I…” Tja, hoe ouderwets kun je dan zijn? Hoe dan ook, ik dwaal af.
Ik kan ook niet goed uitleggen, waarom ik dan zo wrevelig ben als die verrekte goed opgevoede jeugd me dan toch aanspreekt met “Mevrouw”. Het wordt me denk toch wat te gortig dat men aan me kan zien, blijkbaar, dat ik nu toch wel die respectabele titel verdien. Ergens had ik natuurlijk liever gezien dat men me eeuwig aanspreekt met je, jij en jou(w).
Ik keek dus eens kritisch in de spiegel en probeerde wanhopig te onderzoeken waarom ik plotseling die noemer krijg toebedeeld. En daar zag ik het. Een paar grijze wenkbrauwhaartjes. Ik rukte ze er vertwijfeld en tamelijk nietsontziend één voor één uit. Ouch, dat was best een beetje pijnlijk.
De trend dezer jaren is dan ook dat men de wenkbrauwen waanzinnig accentueert. En aangezien ik dat niet een van de beste modeverschijnselen vind, liet ik mijn eigen wenkbrauwen maar mooi met rust. Uiteindelijk werd ik daar dus een beetje voor gestraft.
Nu maar hopen dat ze mijn groeiende aantal kraaienpootjes wel zo charmant blijven vinden…
