Gisteren was hier in de buurt een midzomerfeest met kraampjes waarmee men wilde loskomen van hun oude troep. Letterlijk en figuurlijk. Ik snap werkelijk waar niet hoe men dat nog tentoon durft te stellen. Maar goed, er waren ook 2 levensgrote springkussens voor de kinderen op het plein, en dat werkte zelfs op mij aanstekelijk. Er was ook live muziek van artiesten die allerlei muzak speelden. Ik heb het een uurtje aangezien en ben toen weer naar huis gevlucht, wat een dingetje was want di Mama woont aan dat plein.
Dat plein heeft normaliter een magische aantrekkingskracht op me. En als ik gisteren in een iets beter humeur had geweest, zou ik de hele dag à la balconia dat grenst aan dat plein vertoefd hebben. Maar de volle maan had ervoor gezorgd dat ik enigszins moe was die dag.
Je ziet van alles voorbijkomen op dat plein. Grote en kleine mensen. Jong en oud. Ouderen die voorbijscheuren op hun scootmobiel. Jongeren via hun fatbike. Gewone fietsers zelfs. Je hoort mensen babbelen. Tegen hun smartphone praten.
Je zou zomaar hele verhalen achter al die mensen kunnen verzinnen. Je ziet hele verhalen zich ontrafelen. Ik ben altijd volkomen gefascineerd door dat plein.
Soms heb ik dan ook die neiging mijn MacBook mee te nemen, en daar op dat balkon, dus grenzend aan dat plein, een blog te pennen. En gek genoeg doe ik dat nooit. Verbeeld me altijd weer dat ik genoeg inspiratie vind daar over mensen door mensen. Het zou voor mij de gouden plek zijn om aan te wonen. Ooit. Later als ik groot ben.
