Ben al weken, nee maanden, vrij inspiratieloos. Zo erg dat ik me wezenlijk afvraag of ik nog wel zin heb om te bloggen. Dat geldt ook voor dat andere blog over bloggen, rocktheblog.nl. Weet je, want wezenlijk interesseert het me niet bar, zo’n SEO-avontuur of zelfs een DA-score. Hoezo wil ik dan iemand helpen hun blog op een hoger plan te tillen?

Ja, ik weet er inmiddels al aardig wat van. En ik kan ook mensen helpen hun blog in het Dashboard beter in te richten. Ik word er zelfs blij van als ze me dankbaar zijn dat ik er moeite en tijd voor insteek. Ik vind het zelfs een aangename bezigheid. Het wordt me allemaal te gortig als men dan ambitieus genoeg is om de DA-score van hun site ook op te krikken.

Misschien komt dat omdat ik het bloggen vooral als hobby zie. Het hoeft mij geen geld op te leveren. Ik hoef het ook niet terug te verdienen. Het gaat mij puur om bloggen als vorm van uiten. Ik wil mezelf letterlijk dwingen – vanwege mijn ietwat introverte aard – om dat wat in mijn hoofd speelt te vertellen. Die cursor is daar geduldig genoeg voor.

Ik heb op mijn smartphone een app ‘Dagboek’. Nog geen woord op ingevuld, moet ik eerlijk bekennen. Dus vraag ik me nu stiekem af of iets van exhibitionisme in me heb, want ik wil het dus blijkbaar niet lekker bij mezelf houden maar het delen met de rest van de online wereld die daar interesse in toont.

Soms bevreemdt me dat wel eens. Die oerwil om alles maar te delen. Hoe zit dat dan? Waarom ben ik zelfs als ietwat introvert zo genegen om alles publiekelijk te maken? Terwijl ik altijd weer opgelucht ademhaal als ik weer eens een blogpost op het wereldwijde web slinger. Zo van: “Dat ben ik weer kwijt. Dat heb ik toch maar mooi weer opgebiecht.”

Niets is verwonderlijker dan een mens…

In 2002 kwam ik thuis te zitten, helemaal uitgeblust en met het gevoel letterlijk in brand te staan. De voorloper van een burn-out, achteraf gezien, hoewel ze daar destijds die term nog niet voor benutten. Thuis verveelde ik me stuk. Een grote ster in het huishouden ben ik niet echt. Toen niet. Nooit geweest ook. Veel andere hobby’s had ik ook niet. Gek genoeg. En ik was er ook niet echt naar op zoek.

Op een mooie herfstavond zat ik wat te surfen op het Internet, je-weet-wel, met zo’n inbelmodem destijds nog. En naarmate ik scrollde en verder klikte, kwam ik uit op een weblog van hee, ze is er nog steeds, Chantall van Maanisch.com. De interacties met name door de reactiemogelijkheid vond ik helemaal geweldig. Iedereen kende elkaar en reageerde bij elkaar. Ze reikten elkaar tips aan, met name voor wat betreft het uiterlijk van hun weblog. Ik geloof dat het me toen binnen twaalf uur gelukt is om zelf ook een blog te beginnen: “SereneIrene.blogspot.com”, gevolgd door nog twee dagen later een heus eigen domeinnaam (dezelfde), inclusief webhosting.

Het #WOT-woord is:

Bloggen: het schrijven van een online artikel

Van het één naar een passie

Werkelijk, het interesseerde me niet zoveel wat ik destijds neerpende. Het waren maar dagelijkse belevenissen. En ook, in mijn eigenste onvolwassenheid deelde ik letterlijk alles met de goegemeente. Niet dat ik erg veel lezers had of kreeg. Maar dat kon de pret niet drukken. Het was voor mij gewoon een feest om dat PHP-taaltje, HTML en CSS zo snel en goed mogelijk te leren, zodat ik weldra ook mijn eigen site kon bouwen en aanpassen. Wat dus vrijwel dagelijks van uitstraling wisselde. Hoera, een nieuwe hobby, noem het passie, was geboren.

Het leverde ook een fittie op

Ergens was er een blogger P. die bij mij in Haarlem woonde. En op zijn oproep op zijn site om een date, heb ik mezelf opgeofferd en hem aangeboden een date te proberen. Ik bespeurde dat hij een weinig belachelijk werd gemaakt om zijn openlijke verzoek. En dacht hem te moeten redden. We spraken af bij de dichtstbijzijnde shoarmabar. Erg complimenteus was hij niet, voor iemand die graag een vriendin wilde, want hij merkte vrijwel gelijk op ‘dat mijn neus niet rechtstond’. Hahaha. Hoe dan ook liep de date op niets uit.

Een andere blogger uit het Eindhovense V. vond het daarop wat noodzakelijk om mij te beschermen tegen de gevolgen van mijn eigen naïviteit om deze P. te willen redden. Hij sprong daarom letterlijk een paar keer voor me in de bres bij wat irritant geneuzel over en weer.

Maar ook deze relatie eindigde toen we zouden afspreken in Eindhoven en hij de op de dag zelf een ietwat morbide blogpost neerpende van een vrouw die langs de snelweg werd gevonden, gewurgd en al. Je snapt, ik ben die dag dus never nooit niet naar Eindhoven toe gegaan. Heb hem dus ook niet persoonlijk (willen) ontmoeten. Wat inderdaad eindigde in een verkapte uitspraak dat hij mij wel zou willen vermoorden. Daar ben ik nog een tijdje goed ziek van geworden en geweest, maar dat begrijp je vast wel.

Ik stopte ermee

Doch in 2007 knaagde het weer danig. En waagde ik die poging om als ‘AngelicAvenues’ verder te gaan. Weer met dezelfde passie. Opnieuw dat dagenlange gefröbel aan mijn weblog. Ik waagde het zelfs te reageren op een vacature bij Aboutblank.nl om boeken van bloggers te recenseren voor hun maandelijkse editie. Ook dat werd een passie. Een lust om te doen. En reageren op de dagelijkse mails van die club mensen was letterlijk míj́n redding ook. Ik mis die club nu nog steeds. Eerlijk gezegd.

Nu, en hedentendage

We zijn nu minstens éénentwintig jaar verder. Echte roem heeft het me niet opgeleverd, behalve dan een aantal goede kennissen. En mensen die me hoe dan nog steeds volgen. Wel of niet reageren, het boeit me niet echt meer. De kijkcijfers, ditto.

Sinds mijn mantelzorgen ben ik wel meer bewust van de privacy van hen die er wel veel belang aan hechten. Het wordt ook naarmate ik ouder word steeds moeilijker om niet in herhalingen te vervallen. Soms denk ik dus wel eens met bloggen te gaan kappen.

En dan plots beleef ik weer een Eurekamoment. Zo’n moment als vandaag waarbij je je tijdens je dagelijkse wandeling afvraagt of al die omgevallen bomen tijdens die storm afgelopen week, ook gevoel hebben bij die gebeurtenissen. En dan wil ik terstond weer in de pen klimmen om zo’n mooi moment met mijn lezers te delen.

Hoe dan ook, dat willen delen van mijn meest bizarre zieleroerselen zal ik denk ik nooit meer voorgoed kwijtraken…

Schrijf je mee?

#WOT betekent Write on Thursday. Iedere donderdag verzint Karin een woord waar je over kunt schrijven (bloggen, vloggen of ploggen). Niets moet, alles mag. Je kunt op ieder moment instappen. De vorige woorden toen ik meeschreef kun je in het archief vinden.

De laatste tijd komt het er maar niet van, dat schrijven. Of liever, het komt niet uit mijn vingers. Zelfs mijn vingers zijn de vreugde vergeten van het schrijven.

Terwijl het mooie van schrijven juist is, dat ik van tevoren eigenlijk niet wist wat ik ging schrijven. En als ik dan eenmaal losga, dat is: als ik mijn vingers laat losgaan ik een verhaal neer heb gezet, wat mezelf dan nog het meest verbaast na die laatste punt. Achteraf.

Ik zou het bijzonder jammer vinden als ik zelfs de oefening dat niet meer waard vind. Want juist mijn oefeningen leren me zo veel over mezelf. Ik durf zelfs te stellen, dat mijn vingers meer wijsheid in pacht hebben dan mijn brein.

Mijn vingers durven ook beduidend meer dan mijn brein durft te zeggen.

Lijkt me ook over het algemeen maar beter, want ik zou echt niet veel vrienden overhouden als mijn vingers zich continu uitspraken.

Nu ben ik niet zo van de goede voornemens. Ook dit jaar niet. Maar vandaag bedacht ik me, dat het voor mezelf zo nuttig zou zijn om later als ik groot ben deze blogs weer terug te lezen. Omdat mijn geheugen me nu al – te vaak – in de steek laat.

Zo weet ik over een half jaar al niet meer te vertellen, dat ik sinds vorige week te kampen had met iets nietszeggends als een blaasontsteking. En dat ik dan ook niet meer weet te melden wat ik deed met Oudejaarsavond bijvoorbeeld. Of hoe het weer was, gedurende deze periode. Hoe ik bepaalde technische zaken ooit op een bepaalde manier heb weten op te lossen. Ik vergeet dat.

En soms, lees: meestal, helpt mijn blog me dan weer op het rechte pad. Omdat ik het dus wel had opgeschreven op mijn blog, omdat ik dat op dat moment zo’n miraculeus moment suprême vond.

Hoe dan ook. Schrijven houdt me mentaal scherp en gezond. Het is bovendien een leuke en luchtige bezigheid. En mijn vingers komen weer eens uit de (ver)krampstand.