Ben al weken, nee maanden, vrij inspiratieloos. Zo erg dat ik me wezenlijk afvraag of ik nog wel zin heb om te bloggen. Dat geldt ook voor dat andere blog over bloggen, rocktheblog.nl. Weet je, want wezenlijk interesseert het me niet bar, zo’n SEO-avontuur of zelfs een DA-score. Hoezo wil ik dan iemand helpen hun blog op een hoger plan te tillen?
Ja, ik weet er inmiddels al aardig wat van. En ik kan ook mensen helpen hun blog in het Dashboard beter in te richten. Ik word er zelfs blij van als ze me dankbaar zijn dat ik er moeite en tijd voor insteek. Ik vind het zelfs een aangename bezigheid. Het wordt me allemaal te gortig als men dan ambitieus genoeg is om de DA-score van hun site ook op te krikken.
Misschien komt dat omdat ik het bloggen vooral als hobby zie. Het hoeft mij geen geld op te leveren. Ik hoef het ook niet terug te verdienen. Het gaat mij puur om bloggen als vorm van uiten. Ik wil mezelf letterlijk dwingen – vanwege mijn ietwat introverte aard – om dat wat in mijn hoofd speelt te vertellen. Die cursor is daar geduldig genoeg voor.
Ik heb op mijn smartphone een app ‘Dagboek’. Nog geen woord op ingevuld, moet ik eerlijk bekennen. Dus vraag ik me nu stiekem af of iets van exhibitionisme in me heb, want ik wil het dus blijkbaar niet lekker bij mezelf houden maar het delen met de rest van de online wereld die daar interesse in toont.
Soms bevreemdt me dat wel eens. Die oerwil om alles maar te delen. Hoe zit dat dan? Waarom ben ik zelfs als ietwat introvert zo genegen om alles publiekelijk te maken? Terwijl ik altijd weer opgelucht ademhaal als ik weer eens een blogpost op het wereldwijde web slinger. Zo van: “Dat ben ik weer kwijt. Dat heb ik toch maar mooi weer opgebiecht.”
Niets is verwonderlijker dan een mens…
