Weet je, heel af en toe kan ik die alles overschreeuwende stilte laten voor wat het is. Dan moet ik even muziek horen, desnoods meeblèren met het voor mij alles bepalende rumoer. Dan wil ik dansen, swingen, en even meedijnen op klanken die me tot diep in mijn ziel beroeren.

Dan wil ik graag nog wel eens teruggrijpen op liedjes die je al járen niet meer luisterde, want uit de tijd, maar nog steeds wel ertoe doend. Omdat ze me direct weer herinneringen laten opleven uit mijn jeugd. 

Ik moet 17 jaar oud zijn geweest toen op 7 december 1984 (dus bijna 40 jaar geleden) “Do they know it’s Christmas?”  werd losgelaten op het grote publiek. Het stond 5 weken lang op nummer 1. Het bracht minstens 8 miljoen ponden binnen 1 jaar op voor Ethiopië destijds. En was geïnspireerd op de een BBC-documentaire over de grote hongersnood in met name Ethiopië die dagen.

Ik vond het destijds buitengewoon interessant omdat zelfs de rijken der aarde – al was het voor maar voor heel even – blijk gaven over hun verontwaardiging over zoveel armoede en hongersnood elders op deze aardkloot. En dat zij zich dan tenminste moeite getroosten om – hoe dapper – die situatie een klein beetje te verbeteren. Dat schonk deze burger tenminste moed.

Natuurlijk kon de VS niet achterblijven en kwamen ook zij met “We are the World”. 

En ik kan me het gigagrote concert “Live Aid” dat het jaar daarna op zaterdag, 13 juli 1985 plaatsvond nog levendig herinneren. Dat was toch echt de “Woodstock” van mijn jeugd. Ik heb nog geprobeerd erbij te kunnen zijn, maar dat lukte helaas niet meer. Gaf niets, ik was de hele dag gekluisterd aan de live-uitzending op tv. En nam hele stukken op op de videoband die helaas vandaag de dag niet meer terug te kijken is.

Wat voor gevoel had jij daarbij?