Coco ligt vaak ‘s morgens heel dicht tegen mijn gezicht aan. En ik kan je vertellen dat er niets fijner is dan ‘s morgens in en met die liefde wakker te worden. Je zou er bijna een vent voor aanschaffen. 😉
Als ik dan eindelijk wakker word, strekt ze haar pootje uit en liefkoost ze zachtjes mijn wangen. Dat is zo snoezig dat ik haar liefst direct zou opvreten. Rare spreuk, dat. Want waarom zou je immers iets of iemand willen opeten?
Ze heeft alleen wel een allergie opgebouwd en heeft veel jeuk. Volgens mij is de allergie voor kip en granen. Dus heb ik haar op een bepaald dieet gezet, van speciaal voedsel. Nog een prijzig dingetje, dat. Ze heeft – gelukkig – geen vlooien, getuige de vlooienkam die ik, na een ware indringende zoektocht door dit chaotische huishouden, weer terugvond. Het kunnen natuurlijk ook de snoepjes zijn die ze altijd krijgt en waar ze bepaald dol op is. Toch eens proberen of ze andere snoepjes ook kan waarderen.
Die knuffeligheid – mind you – duurt altijd maar kort, want ze weet na een paar minuten al haar vlijmscherpe tandjes in mijn vlees te zetten. Heb nog nooit eerder een kat gehad die het bijten als een specialiteit had. En het dwingt me dan heel streng te zijn en haar te bestraffen. Maar ik ben niet zo’n consequente kattenmoeder. Dus de ene dag gaat het me beter af, dan de andere.
Gelukkig heb ik dan ook geen kinderen. Ik zou een bizar slechte opvoeder zijn. En daar spreekt mijn ervaring.
