Hoewel ik vroeger met honden ben opgegroeid, heb ik zolang mijn single bestaan reeds duurt katten. En deze poes, genaamd Coco, nu een jaartje of wat. Ze is alweer mijn 5de katachtige in dit enigszins chaotische huishouden. Zoals de vorige katten eigenlijk ook, heb ik haar ‘gratis’ mogen ophalen, ditmaal bij een opvanggezin in Nijkerk, via Verhuisdieren.nl.

Ow, kom er eens kijken!

Ik vind katten ge-wel-dig. Nadrukkelijk. Dat gaat buitenproportioneel ver.

Een ex- eiste dat we tijdens de seks, nadat een kat nieuwsgierig een kijkje kwam nemen wat we nu toch aan het doen waren wat een giga lachstuip bij mij veroorzaakte, de deur van de slaapkamer op slot zouden draaien. Wat volgde was een geweldige actie van de katten. Ze krabten aan de deur, net zolang totdat vriendlief er krankjorum van werd, waarna hij zuchtend en steunend weer naar huis toog. Diezelfde vent heb ik letterlijk de deur gewezen, omdat hij het waagde te opperen dat we zonder huisdieren béter áf waren, en zeker zonder katten. Hij zwaait me nu nog af en toe vriendelijk gedág, van een afstandje weliswaar.

Over plekjes in deze wereld

De katten genieten bij mij dus de hoogste prioriteit. Misschien zelfs nog wel meer dan mijn eigen wezenlijke verzorging. Dat gaat een beetje te ver, dat besef ik wel. Maar ze zijn zó léúk. En vergelijkbaar met het hebben van een kind. Katten worden een wezenlijk deel van je familie, immers.

Ik snap mensen dan ook niet, die beesten ook maar iets aan kunnen doen. Naar mijn weten heeft de mensheid niet het recht om over beesten en andere leefvormen te beslissen, al zijn we dan nog zo intelligent. Dat recht blijkt men zich te hebben toegeëigend. Nee, we hebben met z’n allen, mensheid, beestachtigen en andere bestaansvormen, de wereld geërfd, en zullen in vrede én liefde met elkaar moeten samenleven. For better, or worse. In sickness and health, for better or poor… Need I say more?

Blijkt Coco toch een échte kat

Ze lijkt zo lief als ze slaapt, en ze is wezenlijk ook een geweldig lieve poes. Ze weet me vlekkeloos te vertellen wat ze wil. Weet precies achter welk keukendeurtje de kattensnoepjes te vinden zijn. Weet me ‘s morgens te wekken door zich over mijn gezicht te vlijen en maar kopjes te geven. Heeft soms momenten dat ze het hele huis doorrent en -vliegt alsof ze achterna gezeten wordt door de Duivel himself. Sloopt mijn meubilair, terwijl ze wel 3 krabpalen heeft. En ze kent ongenadige knuffelmomenten, waarvan we allebei gelukzalig kunnen genieten.

Al vraag ik me dan wel vaak af, waarom ze zo vaak bijt. Dat deden mijn andere katten nooit namelijk. Ik wijt het aan speelsheid, want ze is immers nog een jong ding. Edoch, er is een aantal dingen die ik van haar absoluut niet mág. Ze gaat namelijk wat venijnig bijten als ik aan haar buik of staart kom, terwijl ze prinsheerlijk lag te slapen. Vanzelfsprekend beschermt ze haar buik, hun buik is immers een kwetsbaar puntje, daarmee of stoor ik haar dan in haar kattige dromen. Dit bijten heb ik bij geen van mijn vorige feline vriendjes eerder meegemaakt. Eens moet dan ook de eerste keer zijn.

Ik ben haar een beetje aan het opvoeden, voor zover dat al mogelijk is bij een kat. Elke keer als ze té hard doorbijt, schreeuw ik “Auw” en “Nee, mag niet!” en dat blijkt ze zowaar te snappen. Al vervalt ze dan nog wel eens te vaak in herhaling, de beten worden toch wat zachtaardiger. Zo slim is ze. Mijn kind.