De laatste tijd kom ik steeds vaker het woord veerkracht tegen. Maar wat betekent het eigenlijk echt? Veerkracht is het vermogen om na uitdagingen en tegenslagen weer op te staan. Het is die innerlijke kracht die ons helpt om ons aan te passen, te groeien en te bloeien, zelfs in moeilijke tijden. Door veerkracht te ontwikkelen, kunnen we met moed, optimisme en doorzettingsvermogen terugvechten en sterker uit de strijd komen.

Als vrouw voel ik me verbonden met dit begrip, want mijn leven, net als dat van triljarden vrouwen voor mij, is doordrenkt van uitdagingen. Een woelige puberteit, een turbulente twintiger jaren, adembenemende dertigers en uiteindelijk de meer serene veertigers. Dat alles hoef ik waarschijnlijk niet eens verder toe te lichten, toch?

Tijdens mijn puberteit begon ik met het ontdekken van mezelf. Het was een tijd waarin ik leerde over mijn intellect, mijn emoties en hoe die twee zich tot elkaar verhielden. Geen eenvoudige opgave, en niet per se in die volgorde.

Mijn twintiger jaren waren gedreven door ambitie. Ik was een avonturier, op zoek naar ervaringen, werk en financiële zekerheid. Ik kocht een auto, vond een baan en een dak boven mijn hoofd. In die periode was ik vastbesloten om mijn stempel op de wereld te drukken, zodat mijn bestaan een betekenisvolle afdruk zou achterlaten, mocht ik plotseling verdwijnen of voortijds overlijden.

In mijn dertiger jaren werd ik geconfronteerd met de harde realiteit. Het idee dat mijn tijd om kinderen te krijgen begon op te raken, kwam steeds dichterbij. Maar het vinden van de juiste partner bleek een strijd op zich. Ook mijn carrière wankelde, en zekerheden brokkelden af. Mijn huis hield ik gelukkig wel, maar ik bleef achter met twijfels. Was mijn lot om single te blijven een keuze, of was het simpelweg pech? Uiteindelijk besloot ik dat zowel het moederschap als de juiste partner aan mij voorbijgingen. Maar dat besef bracht ook een zekere rust.

Mijn veertiger jaren brachten me terug naar mezelf. Wie had mij ooit wijsgemaakt dat een ‘huisje-boompje-beestje’-leven dé ultieme bestemming was? Niemand eigenlijk. Die droom hoorde bij de verhalen uit de Bijbel – een boek waar ik niet in geloofde, en dat had ik inmiddels geaccepteerd.

Nu, aan het einde van mijn bijna spirituele vijftiger jaren, leef ik gelukkig samen met mijn hondje en mijn kat. En wat die veerkracht betreft? Ik gebruik het waar nodig, maar laat het verder voor wat het is. Ik adem immers nog… Gelukkig!

Dan is het dat ook! Die gedachte schoot me vannacht te binnen wegens een persoonlijk akkefietje waarbij mijn intuïtie me dingen influistert.
Tegelijkertijd was ik natuurlijk weer bezig de uitstraling van deze blog te verbeteren. En ik vond de wijze waarop mijn meest recente blogs zouden moeten worden weergegeven moest veranderen.

Dan ga je aan het stunten en klooien met designs en natuurlijk maakte ik toen de grote vergissing om demo-content in te zetten om de lay-out – zoals ik die wilde – voor elkaar te boksen. Dat had wel wat voeten in de aarde. Ten eerste ontvingen mijn abonnees dus abusievelijk mails met die demo-content. Ouch. Ik sloeg mezelf even voor mijn hoofd. Dus, sorry daarvoor. En ten tweede raakte mijn achterliggende database in de war – wat het niet had moeten doen – maar dan toch.

Je denkt nu waarschijnlijk, waar zijn wij nu helemaal mee bezig? Echter in de achtergrond is mijn brein multidimensionaal aan het werk gegaan en die adviseert me regelmatig mijn intuïtie te volgen. Op welk gebied dan ook.

Intuïtie is een mooi gegeven. Je zou het vaker moeten geloven dan dat je in werkelijk wil of kan doen. Immers je ratio raakt minstens de helft van je goede tijd in staat van oorlog met dat wat je intuïtie je vertelt. Nu, naarmate ik ouder word, vind ik die dilemma’s steeds interessanter en heftiger aanvoelen.

Ondertussen, denkt mijn brein, het komt wel goed, schatje…

Joh, na 57 jaar heb ik eindelijk de oplossing gevonden voor het ontwijken van de zo ongewenste en plakkerige Nieuwjaarszoenen. Ik roep iedereen vanaf grote afstand: “De beste wensen” toe. En dat werkt, mensen. Het lijkt er immers verdomde veel op dat men dat zelfs een weinig apprecieert. Luchtig. Op afstand. Geen gedoe met in elkaars comfortzone komen, nee gewoon, laconiek en van ver af. Echt, ik kan het iedereen aanbevelen.

Natuurlijk zou ik mezelf niet zijn als ik niet toch stiekem goede voornemens zou hebben. Welnu, die heb ik opgesteld in een lijstje.

Goede voornemens voor 2025:

• Meer tijd voor ruimte en balans voor mezelf. Dat klinkt wat raar maar ik ben iemand die zichzelf ontzettend veel plichten oplegt. Soms sta ik er zelf van te kijken, namelijk. Dat plichtsbesef strekt zich uit tot ongekende vormen in het mantelzorgen. Het een ander willen pleasen, zonder dat ik daarvoor zélf beloond word. Hoewel, ik dan toch wel weer trots op mezelf kan zijn dat ik mezelf zo buiten spel kan zetten. De laatste tijd echter, begint mijn brein wat te knorren en protesteren, waar de tijd aan mezelf dan blijft;
• Een gezondere levensstijl opbouwen. Recentelijk heb ik reeds aan mezelf bewezen dat ik makkelijk zonder nicotine en alcohol kan. Wat heet: ik word er zelfs beter gehumeurd van. Vanmorgen stond ik op de weegschaal en die wees een fortuinlijk 77.5 kg aan, terwijl ik begin vorig jaar minstens 94 kg woog. Die trend wil ik ook voortzetten. Ook hierin voel ik me beduidend beter, en meer in staat beweeglijk door het leven te gaan. Wie heeft een sportschool nodig (als je maar genoeg een voorttrekkend hondje uitlaat)?;
• Mijn huis ruimen en orde op zaken stellen. Ik weet dan wel waar alles ligt, maar het is niet aan te raden in dit huis een kastdeur open te doen, want echt, de chaos valt als vanzelf eruit. Dat kan toch ook anders, roept men? Men stelt dat: “Less is more!” dus daar ga ik van uit dit komende jaar;
• Ik wil meer sparen. En dat is nog best een lastig fenomeen, want er ligt een boel uitdagingen voor me. Wil ik op vakantie? Wil ik nieuwe meubels? Wil ik mijn huis opnieuw inrichten? Je snapt, het wordt beslist uitvogelen waar ik dit jaar mijn zuur verdiende centjes aan uitgeef en toch een beetje kan sparen;
• Ik wil meer en andere hobby’s dan webdesign en grafisch vormgeven gaan verzamelen. Dat is nog wel een dingetje hier. Ik interesseer me nog nauwelijks voor de tv. Boeken. Tijdschriften. Zelfs breien en haken, nee mensen dat is absoluut niet aan mij besteed. Ik wil wel meer schrijven. Ik bespeur altijd weer dat ik vrolijk word van een vers gepubliceerde blogpost.

That’s it folks.

Nu is het jouw beurt…

Wij hebben een wereldhond. Die ligt gewoon te maffen rond middernacht als al het vuurwerk losbarst. En daar ben ik dan weer zo blij en dankbaar voor. Gisterochtend tijdens de vroegste uitlaatbeurt was er ook vuurwerk, maar hee, ze deed eerst netjes haar behoeftes en keerde toen laconiek om, en huiswaarts. Alsof ze wilde zeggen, nee ik vind het niet veilig zo. Ik heb me suf gelachen van zo veel wijsheid in zo’n klein mormel.

In Haarlem geldt overigens een vuurwerkverbod. Nu daar hebben wij niets van gemerkt, want het lawaai was gigantisch en oorverdovend. Van die hele zware bommen die zelfs ik – met mijn eerdere ervaring met vroeger vuurwerk afsteken – niet meer leuk vind.

De oudejaarsavond is bij ons verder vrij gezapig verlopen. Wat heet: ik ging zelfs volledig sober het Nieuwe Jaar in. En die ervaring is vrij nieuw voor mij – mag ik wel stellen. Niet dat ik nu principieel tegen een drankje of alcohol ben, maar het kwam er niet van. En ik vond het wel oké, zelfs.

Vanmorgen om 9:16 uur werd ik zachtjes in mijn wang gebeten door mijn poes, Coco, die me graag op deze manier wekt. Het is alsof ze wil zeggen: “Het wordt tijd voor mijn kattensnoepjes, vrouw, dus word even wakker!”

Mijn ochtendritueel op Nieuwjaarsdag bestaat altijd uit het opruimen van de Kerstversieringen tijdens het luisteren van het Nieuwjaarsconcert. Dat stemt me altijd weer heel vrolijk. En vrolijkheid, naast veel gezondheid, een beetje geluk en veel liefde is wat ik mijn lezers wil toewensen voor 2025.

Maak er wat van. Doe ik ook. Promise…

Ooit was ik diep verdrietig vanwege een lullig akkefietje met een vriendin – althans, iemand die ik toen nog als vriendin beschouwde. Uiteindelijk bleek ze dat niet te zijn. In tranen reed ik naar het huis van mijn broer. Daar trof ik hem, uiteraard omringd door zijn vrienden. Ze namen me mee, sleepten me als het ware uit mijn verdriet. We gingen uit eten op de Botermarkt in Haarlem. Onderweg bleef mijn broer luid de naam van die nepvriendin roepen, gevolgd door: “Who the fuck is… dan wel?”

Die wijze les, en zijn woorden, staan me nog altijd glashelder voor de geest. Ik hoor het hem nog steeds roepen.

Vandaag klinken die woorden luider dan ooit in mijn hoofd. Het is namelijk precies drie jaar geleden dat hij er niet meer is. Hij overleed destijds aan blaaskanker.

Het gemis is groot. De woede en het verdriet steken steeds vaker de kop op, alsof ze niet willen wijken. En toch, soms voelt het alsof hij er nog is. Alsof hij ergens van bovenaf over me waakt. Op momenten dat ik de verkeerde kant op dreig te gaan, gebeurt er iets waardoor ik gered word. Het voelt dan alsof hij ingrijpt, alsof hij mijn beschermengel is. Misschien is dat bijgeloof. Misschien is het gewoon toeval. Maar ik voel het.

Hoe het ook zij, vandaag proost ik op zijn leven. Met een biertje, voor hem. Voor alles wat hij was. En ook voor de woede, het verdriet en het gemis die ik met me meedraag.

“Haal je kracht uit de momenten
Koester de glimlach die ‘t jou geeft
Want dood zal hij nooit echt zijn
Zolang hij in mijn hart nog leeft”