De perfectionist in mij maant me mijn moeder minstens 2x per dag te bezoeken. En mijn brein zegt: ‘ho!’
Ik kan immens twijfelen. Zal ik mezelf verwijten mocht ze eerdaags komen te overlijden? Denk ik dan echt dat ik n.i.e.t. genoeg heb gedaan?
Die worstelingen zijn gruwelijk. Alles knaagt en jeukt (eczeem) aan me. Het helpt zelfs niet iemand te bellen en me over mijn eigen twijfels te beklagen, want het is letterlijk bespottelijk. Mijn eigen brein drijft zelfs de spot met dat.
Gelukkig is mijn moeder zelf een nuchterder type. Ze kan zich dan ook soms vreselijk ergeren over mijn ‘over’bezorgdheid. En gunt me dan een blik, die 1.001 mensen ineens kunnen omleggen.
Gelukkig is zij degene met humor.
Ik kan me dit zo goed voorstellen. Zeker als je die mogelijkheid hebt.
Ik weet niet of je ervan houdt, maar *knuffel* voor jou.
Heb je wel iemand om hierover te praten?
Ja tuurlijk, ik ben de hele dag pratende met mensen. Komt goed.