Gisteren was ik er klaar voor. Hoppà naar de sportschool. Ik bekeek eerst eens kritische de bovenste plank van mijn garderobekast. Was toch benieuwd of ik nog genoeg sportkleding had om me te wagen aan een sportief uurtje. Well, het verbaasde me zelf. Ik kan nog járen voort. Vond zelfs een broek met een sexy shirtje ergens achterin terug, wat ik me niet eens meer kon herinneren. Shame on me. Nu...
Lees via Facebook dat er een nieuwe twee-uurs retrospective van Absolutely Fabulous zal komen. Dat wil ik alvast niet missen, want er zijn maar weinig comedies mét dames die me zo gruwelijk aan het lachen kunnen maken. Het geniale concept van een hippiemoeder met een attitude en haar avonturen met haar bestie. De overige karakters ook, die subliem tot stand werden gezet. Miste het al vreselijk op...
Vroeger schreef ik elke dag, dat was zo rond 2002. Zonder afbeelding. Gewoon tekst, en kebang. We deelden de posts ook niet of nauwelijks. Ja we hadden een webloggerlijst. En een RSS feed. We keken niet naar de ow zo verplichte SEO-lengte van een blogpost. Het deed allemaal niet ter zake. Je schreef. Punt. Per vandaag ben ik van plan dat weer in te gaan voeren. Wellicht dat het schrijven me dan...
De bron van het leven is in ons geval toch wel water. Ik kan me vakanties herinneren waarin wij met onze camper – wij waren een van de eersten met een camper – stopten bij een rivierbron, waar ons’ vader ons leerde om ‘schotsje te springen’. Zo van de ene steen over het water naar de volgende. Zonder te vallen – een uitdaging dus – en zonder nat te worden...
Het was natuurlijk niet te verwachten, maar ik hunker naar een warme zinderende zomer. 😉 Al mag ik wel stellen dat ik al blij ben met af en toe wat zonnestraaltjes tussendoor. En dat deze voortdurende Herfstperikelen wat mij betreft over en klaar zijn. De #WoW is: Hunkeren: verlangen betekenis.be Denk dat ik niet de enige ben Die vaak verlangend naar wat zonneschijn ineens grandioze mogelijkheden...
Het is er langzaam ingeslopen. Sinds een jaartje of 5 nu. Plotseling spreekt – met name de jeugd – me aan met: “Mevrouw”. Natuurlijk zou ik hier blij mee moeten zijn. Alles beter dan juffrouw immers. En ik ontving met de Kerst van een tante van me nog een Kerstkaart, zwierig geadresseerd met: “Mejuffrouw I…” Tja, hoe ouderwets kun je dan zijn? Hoe dan...