Sta op een tweesprong. Kan de huidige situatie handhaven. Of ik kan verder waar ik 20 jaar geleden verder had moeten gaan, maar niet kón. Fysiek niet, maar zeker mentaal niet. En ik hoorde het mezelf zeggen gisteren tijdens dat gesprek: “Mijn leven staat weer op de rit!” Voorwaarts dus.

Sinds een jaartje of wat schaam ik me bijkans voor het feit dat ik een uitkering geniet, terwijl er zoveel werk is en er zo veel personeel gevraagd wordt.

Ik doe al jaren zo vaak en zo veel mogelijk vrijwilligerswerk, en het is nu dat de kans daar ligt om een werksituatie te creëren daar waar ik dus reeds dat vrijwilligerswerk deed. Om weer een baan, al is het dan wel parttime, op te pakken. Die kans wordt me nu zomaar in de schoot geworpen. En bijna dankbaar, gretig zelfs, neem ik die mogelijkheid voor waar aan.

Maar zoals het gaat met alle dromen die plots uitkomen, gaan de gedachten verder dan dát. Mocht ik de kans krijgen om een parttime functie uit te oefenen, dan zal ik – na verloop van tijd wegens gewenning – de overige tijd kunnen besteden aan het parttime uitoefenen van een zzp-bestaan, als webdesigner, virtual assistant, waar hulp dan ook nodig is. En uiteindelijk volledig zelfstandig mijn eigen kostje verzorgen, gewoon door mijn zelfstandigheid weer op me te nemen.

Ik moet nog even wennen aan deze nieuwe uitkomst, want ergens ben ik dan toch een beetje te bang dat… maar ergens wil ik die angst geen voedingsbodem meer schenken. Dat heeft immers al lang genoeg geduurd.

Ooit moet je kansen waarnemen en ook waarmaken, net of je in het bos loopt en die ene roos móét plukken, want ze is immers die van jou. Ze staat daar speciaal voor jou. En het lijkt alsof ze je uitnodigt om te worden geplukt.

Die dromen komen dus ooit uit omdat ik ze heb gevisualiseerd blijkbaar, zo van “ik wil dat!”.

En ik kan dat.

Van de week had ik een nieuwe vrijwilligersklus. Heel leuk. De website van een school hier in het Haarlemse moest wat opgeleukt worden. Dus toog ik aan de slag. Het is nog niet officieel ‘live’ gegaan, dus kan ik het hier nog niet melden, maar ik ben er maar wat trots op. Nu al.

Vroegah was alles beter, ook bloggen

Ondertussen krijg ik dan zoveel inspiratie, en het heeft best wel een poosje geduurd sinds mijn laatste omkat, dus bij dezen krijg je een gezelliger format te zien.
Ook eentje waarbij minder de nadruk ligt op afbeeldingen. Ik vind het altijd maar een gedoetje om een goede afbeelding bij een post te vinden, voornamelijk omdat ik over persoonlijke zaken blog. Daarnaast vind ik dat zo’n afbeelding veels te nadrukkelijk aanwezig is.
De plek waar zo’n afbeelding staat is altijd glad verkeerd. Ik zie graag eerst de titel en meta, daarna pas een afbeelding en liefst kleiner dan de tekst, waar wat mij betreft juist de nadruk op moet liggen.

Bovendien mis ik het ouderwetse van de vroegere uitstraling van blogs. Zo rond 2002 was het bijna een rage om je blog zo vaak mogelijk te voorzien van een nieuwe uitstraling. En ook een rage om zo vaak mogelijk te bloggen over je belevenissen dan wel te linkdumpen. Wat mij betreft, mag die fase weer zo snel mogelijk terugkomen in de Blogosphere.

Men noemt het blogs, maarrrrr…

Zo heb ik altijd wat moeite met die tips & trics blogs die hedentendage roelen, zeg maar. Dat is toch geen blog, dat is een verknipte how-to-magazine.
Échte blogs, die zoals maanisch.com die zijn er nog maar weinig. Zo een waar je bijna biecht over dagelijkse fenomenen die je meemaakt. Zo een waardoor de lezer achterblijft met een lach én een traan.
Natuurlijk staat het je vrij om je blog hier in de reacties te dumpen, zodat ik weer wat aangenaam leesvoer meekrijg. Bij dezen, dus graag.

Het was donker, heel donker, die nacht. En hij woelde en woelde maar. Ergens kon hij het niet verkroppen. Dus kroop hij zijn bed uit. Maakte hemzelf een kop koffie. Knalde zijn laptop aan. En zocht naar wachtwoorden die hij nog ergens had staan, wist hij. Zouden ze nog werken, vroeg hij zich af?

Voorzichtig typte hij de naam van die webhost in de adresbalk van zijn browser. En logde in op het klantenpanel met de gegevens van zijn voormalige klant. Het lukte, wonderwel! Hij was ingelogd. Hij slaakte een zucht van verlichting. Snel checkte hij of de database gegevens toch niet stiekem wel waren gewijzigd. Maar nee, ook daar kwam hij moeiteloos in. Hallelujah.

Hij kon het niet laten. In de database wijzigde hij het e-mailadres van de huidige webdesigner. Waarschijnlijk niet beseffende dat de webdesigner daaromtrent een e-mail zou ontvangen. En tjakka, ook dat lukte, naadloos. Zo had hij ineens weer toegang tot het Dashboard van WordPress van zijn voormalige klant.

Nu hoefde hij alleen nog maar de purchase code van het WordPress theme te verwijderen, zodat zijn eigen nieuwe klant dan toch maar dat ene WordPresstheme van Themeforest.net ongelimiteerd kon gebruiken. Hij moest het nu alleen nog maar activeren voor zijn nieuwe klant. Hij was uiteindelijk de eigenaar van die theme. Niet zijn voormalige klant, die hij reeds een paar honderd Euri’s afhandig had gemaakt, zonder daadwerkelijk iets voor die klant te hebben gedaan.

En nee, hij voelde zich daaromtrent helemaal niet schuldig. Hij had zelfs geen moment geaarzeld. Voor die luttele € 50,= vond hij dat wel waard. Hij vond het zelfs de gewoonste zaak van de wereld. Waarom zou je niet terugnemen wat daadwerkelijk tot jouw eigenste bezit behoorde?

Een uurtje later ging hij terug naar bed. Hij nestelde zich wat gemoedelijk in, draaide nog wat om zijn eigen as. En viel uiteindelijk gelukzalig in een diepe slaap. Zijn brein was weer gerustgesteld.

Tja, nu staat er alweer een nieuw design hier. Van de week ergerde ik me plots aan het vele scrollen op mijn blog. En ook, ik vond het design wat ik hiervoor had te mooi, té clean, en dat nodigt mij dan weer niet uit om te schrijven.

Al deed het dan wel recht aan de proporties van de afbeelding, de vorige lay-out. En gaf het ook weer waar ik de afbeelding vandaan had geplukt. Ik erger me nl. ook altijd te erg aan de immens grote afbeeldingen die bij een blog worden weergegeven. Of ze worden weergegeven bóven de blogtitel. Of in absurde formaten. Dus ga ik dan zelf maar weer aan de slag.

Zo wilde ik ook 2 columns, en zo min mogelijk scrollen in het desktopformaat. Met een smartphone ontkom je helaas niet aan scrollen, daar stoei ik dan ook niet mee. Die 2 columns worden netjes door de Custom Style Sheet verdeeld, wat me dan weer een boel werk scheelt. Hoef ik niet in de PHP te rotzooien.

Nu alleen nog vers voer vinden om weer eens een leuke blogpost neer te zetten. Het is niet dat er hier niets gebeurt. Nee, vanzelfsprekend niet, maar de dingen die gebeuren zijn mijns inziens té persoonlijk om er een beschaafde blogpost van te brouwen. En dat lieve mensen, bezorgt me al hoofdbrekens genoeg…