Sta op een tweesprong. Kan de huidige situatie handhaven. Of ik kan verder waar ik 20 jaar geleden verder had moeten gaan, maar niet kón. Fysiek niet, maar zeker mentaal niet. En ik hoorde het mezelf zeggen gisteren tijdens dat gesprek: “Mijn leven staat weer op de rit!” Voorwaarts dus.

Sinds een jaartje of wat schaam ik me bijkans voor het feit dat ik een uitkering geniet, terwijl er zoveel werk is en er zo veel personeel gevraagd wordt.

Ik doe al jaren zo vaak en zo veel mogelijk vrijwilligerswerk, en het is nu dat de kans daar ligt om een werksituatie te creëren daar waar ik dus reeds dat vrijwilligerswerk deed. Om weer een baan, al is het dan wel parttime, op te pakken. Die kans wordt me nu zomaar in de schoot geworpen. En bijna dankbaar, gretig zelfs, neem ik die mogelijkheid voor waar aan.

Maar zoals het gaat met alle dromen die plots uitkomen, gaan de gedachten verder dan dát. Mocht ik de kans krijgen om een parttime functie uit te oefenen, dan zal ik – na verloop van tijd wegens gewenning – de overige tijd kunnen besteden aan het parttime uitoefenen van een zzp-bestaan, als webdesigner, virtual assistant, waar hulp dan ook nodig is. En uiteindelijk volledig zelfstandig mijn eigen kostje verzorgen, gewoon door mijn zelfstandigheid weer op me te nemen.

Ik moet nog even wennen aan deze nieuwe uitkomst, want ergens ben ik dan toch een beetje te bang dat… maar ergens wil ik die angst geen voedingsbodem meer schenken. Dat heeft immers al lang genoeg geduurd.

Ooit moet je kansen waarnemen en ook waarmaken, net of je in het bos loopt en die ene roos móét plukken, want ze is immers die van jou. Ze staat daar speciaal voor jou. En het lijkt alsof ze je uitnodigt om te worden geplukt.

Die dromen komen dus ooit uit omdat ik ze heb gevisualiseerd blijkbaar, zo van “ik wil dat!”.

En ik kan dat.