Nu – net als vele duizenden anderen – heb ik me verdiept in de AI-rabbithole. Regelmatig tik ik mijn vragen in aan ChatGPT en krijg daarop vaak best zinnige antwoorden en indien nodig nog een lading extra informatie.

Zelfs bij het schrijven van mijn blogs heb ik ChatGPT gebruikt, mag ik je wel eerlijk bekennen. Maar het gaat me nu een beetje tegenstaan. Want wat zijn mijn blogs nu toch perfect?! En vind ik dat wel zo geweldig?

Er zit geen ziel meer in mijn teksten, vind ik. Het wordt allemaal zo verdraaide mooi, degelijk én gladgestreken. Dus deze blog zal ik daar niet eens toetsen. Of misschien toch wel? Voor de leuk. Gewoon om te kijken wat ‘ie ervan bakt.

Het voelt alsof je op een blind date bent… met een machine. Alsof je uitgaat met iemand die 100% charme en 0% spontane fouten heeft. Net een date met een robot: keurig, slim en een tikkie kil.

Dat is wel het woord wat ik zocht: kilte, zonder uitgesproken warmte van de mens en zijn ziel. Ik wil dat niet eens, maar potjandosie… ik wil dan wel weer goed kunnen schrijven.

Dus tegenwoordig doe ik het anders. Ik vraag niet meer of ChatGPT wil herschrijven. Nee, ik vraag naar tips hóé ik het beter kan schrijven, en daar rollen vaak nog best handige tips uit. Daarna ben ik dan de Chief Editor, wat blijft en wat in de prullenbak belandt. Zo blijf ik baas in eigen buik… euhm: nee, tekst.

Vertel eens: laat jij ChatGPT je teksten gladstrijken, of hou je liever de rafeltjes erin, zoals ik?