De laatste tijd kom ik steeds vaker het woord veerkracht tegen. Maar wat betekent het eigenlijk echt? Veerkracht is het vermogen om na uitdagingen en tegenslagen weer op te staan. Het is die innerlijke kracht die ons helpt om ons aan te passen, te groeien en te bloeien, zelfs in moeilijke tijden. Door veerkracht te ontwikkelen, kunnen we met moed, optimisme en doorzettingsvermogen terugvechten en sterker uit de strijd komen.

Als vrouw voel ik me verbonden met dit begrip, want mijn leven, net als dat van triljarden vrouwen voor mij, is doordrenkt van uitdagingen. Een woelige puberteit, een turbulente twintiger jaren, adembenemende dertigers en uiteindelijk de meer serene veertigers. Dat alles hoef ik waarschijnlijk niet eens verder toe te lichten, toch?

Tijdens mijn puberteit begon ik met het ontdekken van mezelf. Het was een tijd waarin ik leerde over mijn intellect, mijn emoties en hoe die twee zich tot elkaar verhielden. Geen eenvoudige opgave, en niet per se in die volgorde.

Mijn twintiger jaren waren gedreven door ambitie. Ik was een avonturier, op zoek naar ervaringen, werk en financiële zekerheid. Ik kocht een auto, vond een baan en een dak boven mijn hoofd. In die periode was ik vastbesloten om mijn stempel op de wereld te drukken, zodat mijn bestaan een betekenisvolle afdruk zou achterlaten, mocht ik plotseling verdwijnen of voortijds overlijden.

In mijn dertiger jaren werd ik geconfronteerd met de harde realiteit. Het idee dat mijn tijd om kinderen te krijgen begon op te raken, kwam steeds dichterbij. Maar het vinden van de juiste partner bleek een strijd op zich. Ook mijn carrière wankelde, en zekerheden brokkelden af. Mijn huis hield ik gelukkig wel, maar ik bleef achter met twijfels. Was mijn lot om single te blijven een keuze, of was het simpelweg pech? Uiteindelijk besloot ik dat zowel het moederschap als de juiste partner aan mij voorbijgingen. Maar dat besef bracht ook een zekere rust.

Mijn veertiger jaren brachten me terug naar mezelf. Wie had mij ooit wijsgemaakt dat een ‘huisje-boompje-beestje’-leven dé ultieme bestemming was? Niemand eigenlijk. Die droom hoorde bij de verhalen uit de Bijbel – een boek waar ik niet in geloofde, en dat had ik inmiddels geaccepteerd.

Nu, aan het einde van mijn bijna spirituele vijftiger jaren, leef ik gelukkig samen met mijn hondje en mijn kat. En wat die veerkracht betreft? Ik gebruik het waar nodig, maar laat het verder voor wat het is. Ik adem immers nog… Gelukkig!

Dan is het dat ook! Die gedachte schoot me vannacht te binnen wegens een persoonlijk akkefietje waarbij mijn intuïtie me dingen influistert.
Tegelijkertijd was ik natuurlijk weer bezig de uitstraling van deze blog te verbeteren. En ik vond de wijze waarop mijn meest recente blogs zouden moeten worden weergegeven moest veranderen.

Dan ga je aan het stunten en klooien met designs en natuurlijk maakte ik toen de grote vergissing om demo-content in te zetten om de lay-out – zoals ik die wilde – voor elkaar te boksen. Dat had wel wat voeten in de aarde. Ten eerste ontvingen mijn abonnees dus abusievelijk mails met die demo-content. Ouch. Ik sloeg mezelf even voor mijn hoofd. Dus, sorry daarvoor. En ten tweede raakte mijn achterliggende database in de war – wat het niet had moeten doen – maar dan toch.

Je denkt nu waarschijnlijk, waar zijn wij nu helemaal mee bezig? Echter in de achtergrond is mijn brein multidimensionaal aan het werk gegaan en die adviseert me regelmatig mijn intuïtie te volgen. Op welk gebied dan ook.

Intuïtie is een mooi gegeven. Je zou het vaker moeten geloven dan dat je in werkelijk wil of kan doen. Immers je ratio raakt minstens de helft van je goede tijd in staat van oorlog met dat wat je intuïtie je vertelt. Nu, naarmate ik ouder word, vind ik die dilemma’s steeds interessanter en heftiger aanvoelen.

Ondertussen, denkt mijn brein, het komt wel goed, schatje…

Vanaf mijn vroegste jeugd herinner ik me dat ik op Eerste Kerstdag ‘s ochtends vroeg naar beneden ging en daar de pick-up aanzette om eindeloos Kerstliedjes af te spelen. Hoewel ik uit een atheïstisch gezin kwam, vond ik die liedjes en het sprookje van Kerst prachtig. Ik denk dat ik als kind al begreep wat nederigheid betekende, ook al kon ik daar destijds nog niet de juiste woorden voor vinden.

De afgelopen jaren is de betekenis van Kerstmis voor mij wat op de achtergrond geraakt. Dat is niet verwonderlijk, want de drukte en hectiek van het organiseren en regelen van alle Kerstvieringen laat me daar niet echt bij stilstaan.

Toch heb ik ook mijn momenten. Zoals vanmorgen. Ik was al achterlijk vroeg wakker – natuurlijk – en al enigszins in gedachten de organisatie van onze Kerstborrel vanmiddag aan het regelen. Ik krijg dan de meest zorgelijke gedachten hoe mijn Kerstborrel in rook opgaat omdat ik mezelf achterna moet lopen en er zelf niet of nauwelijks van kan genieten. Dan moet ik echt moeite doen om mezelf terug te fluiten om mezelf te dwingen weer in die nederige Kerstspirit te komen.

Bijna zou ik mijn buren in dit appartementencomplex vergassen op een luide viering van mijn Kerstspirit door weer eindeloos Kerstliedjes af te spelen. Als was het om alvast in die stemming te geraken. Maar dat doe ik toch maar niet om 6:30 uur ‘s morgens vroeg. 😉

Ik kan reflecteren op mijn ervaringen en mezelf terugfluiten wanneer nodig – en dat vind ik van mezelf dan weer een prettige eigenschap – zodat ik niet vergeet waar de echte kerstsfeer om draait. Ik geniet van de mooie lichtjes, versieringen en lekkernijen, maar bovenal van de tijd met dierbaren.

Vandaar dat ik jullie allemaal – vanaf deze plek en dit tijdstip – een nederig en gezegend Kerstmis toewens. Geniet!

Toen ik ca. 2002 begon met bloggen, durfde ik aanvankelijk werkelijk niets neer te pennen. Echt, dieper dan wat huishoudelijke beslommeringen en wat versluierde ontboezemingen ging het niet. Achteraf bezien, was dat niet alleen een giga gebrek aan zelfvertrouwen. Het was ook een soort angst dat ik mezelf heel hard zou tegenkomen. Maar niets van dat alles kwam uit. Integendeel, door te schrijven, al was het dan minimaal aan te veel expressie, ik werd toch – ondanks alles – heel erg gesterkt door mijn lezerskring.

Dat is dan ook dé reden dat ik iedereen een blog toe wens.

Ik was er namelijk destijds indringend van overtuigd dat ik een exceptioneel, ietwat geïsoleerd en een wat vreemd individueel was. Door met name voor mezelf op te schrijven wat mij zoal bezig hield, ben ik toch nog geëvolueerd in een zekerder en opener mens. Die nu door het gesterkt worden door mijn lezerskring, juist een hele ander en – wat ik zelf dan vind – een positiever en zelfs optimistischer zelfbeeld heb gekregen.

Het was dan ook niet niets. Destijds.

Ik zat maar te worstelen met zaken als het niet hebben van een volwaardige partner. En dus het niet op deze aardkloot schoppen van eigen kinderen. Ik had geen baan, en hoewel ik altijd ambitieus genoeg was, lukte het me niet om de juiste job te vinden die paste bij mijn wat ontwakende creatieve natuur. Een beroep als secretaresse klinkt dan wel leuk, maar voldoening – al werkte ik mezelf drie slagen in de rondte altijd – kreeg ik er niet van. Wel een burn-out overigens. En ik denk dat dat laatste me gered heeft van de totale ondergang.

Want ik moest immers gaan kijken en nadenken van de arbeidsinspecteur wat me nu echt boeide.

Door ineens van de ene op de andere dag werkloos én ziek thuis te komen, werd ik keihard met mezelf geconfronteerd. Ik leerde ervan dat ik maar een beroep had gekozen die veilig was, maar niet veilig genoeg om me een vast arbeidscontract op te leveren. Het was dan ook de era van tijdelijke arbeidscontracten. Vaste contracten – en zeker niet in het middenkader – werden nauwelijks gegund. En daar zat ik enorm mee. Ik dacht nog altijd dat de schuld bij mij zelf lag. Terwijl ook de economische stand van zaken daarin een grote rol speelde destijds.

Hoe dan ook, heeft dat me veel dieper geraakt dan ik zelf voor mogelijk hield.

Terugkomend op dat beginnen met bloggen. Ik was eigenlijk never nooit content met de uitstraling van een blog. En daar ben ik gaan wroeten net zolang totdat ik het zelf ook begreep. Door dat creatieve bezig zijn, door mijn expressieve uitspattingen, kwam ik erachter wat ik al jaren miste. Er ging een wereld voor me open. En nu nog steeds, na al die jaren vind ik het maar wat leuk om scheppend en inventief bezig te zijn. Ook daar ben ik gegroeid als mens en professional.

Bloggen leert je jezelf kwetsbaar op te stellen, maar schenkt ook inzicht in eigen handelen.

Juist door het wel delen van kwetsbare teksten ontstond er een verbinding met de rest van de wereld. Want echt, anderen bleken er een soort van herkenbaarheid in te vinden. Alleen daarom al, zou ik liefst iedereen aanmoedigen een blog te starten. Het verrijkt je perspectief in elk geval.

So blog on.

Er was eens een vrouw die 57 werd en een groot feest wilde. Ze hield van aandacht en vierde haar verjaardag het liefst met een High Tea en Candlelight Dinner, gevolgd door urenlang borrelen. Met grappige en diepgaande gesprekken tot gevolg.

Ze werd in haar gezellige huis in Haarlem gewekt door haar witte kat, die altijd met een mysterieuze blik naar haar keek alsof ze meer wist dan ze mocht vertellen.

Dit jaar nam ze de tijd om alles te regelen en gelukkig ging de super om 10 uur open, zodat ze in haar ochtendjas met een kop koffie kon rondbanjeren, al nippend aan een bak koffie. En terwijl ze de stoom van haar koffie volgt die sierlijk in de lucht verdwijnt, overpeinst ze haar reis tot nu toe.

De jaren gaan snel.

Haar werk als webdesigner, dat ze door de jaren heen toevallig ontdekte, is haar passie geworden. Ze is trots op haar creatieve uitspattingen en de websites die ze heeft gemaakt en de klanten die ze heeft geholpen. Haar ontwikkeling geeft haar energie, maar ook veel voldoening.

In haar persoonlijke leven heeft ze een rustig huis en haar kat is een trouwe metgezel. Ze denkt aan haar relaties die in de loop der jaren zijn veranderd, maar de belangrijkste zijn gelukkig gebleven.

Op 57 voelt ze zich wijzer, met een ietsepietsie meer zelfvertrouwen. Ze is milder voor zichzelf – minder streng voor zichzelf maar ook voor anderen – en laat kleine zorgen makkelijker los. Alles wat ze heeft meegemaakt en ook zoveel heeft overwonnen, heeft haar gevormd tot wie ze nu is.

Terwijl ze naar buiten kijkt naar de herfstbladeren, voelt ze tevredenheid. Het leven is niet perfect geweest, maar ze heeft haar weg gevonden. 57 Voelt als een nieuwe stap in haar verhaal, dat ze nog lang niet wil afsluiten. En bij de weg, dat boek is nog lang niet geschreven…