Chips en 58 alweer. Mooie leeftijd, zeg je nu? Ja zeker, dat is het. En ik hoop dat dit aankomende jaar iets minder pittig zal worden dan de 3 voorgaande. Want hee, het was me een beheurlijke reuzenradritje, en niets minder dan dat.

Immers, het afgelopen jaar ontwikkelde mijn moeder in rap tempo dementie. Ze overleed er ook aan, dat wil zeggen, de gevolgen ervan: dubbele longontsteking en vocht achter haar longen zorgden ervoor dat ze niet meer de kracht had om op te knappen. Ze wilde ook niet meer, maar dat idee ontstond al, toen de dementie bij haar werd geconstateerd.
Hoe ga je daar als kind mee om, al ben je dan 57? Zonder ook maar een moment aan jezelf te gaan twijfelen ook? Ik vond het enorm zwaar en enerverend, om nog maar niet te spreken over ‘lastig’. Je zult me dus vaak horen roepen, dat ik bij een eerstvolgend ‘geval van dementie’ me uit de voeten maak.

Een moeder is maar een maf ‘ding’ of begrip, zo je het wilt noemen. Je hebt ze zo nodig. En zeker mijn moeder was er een die wel kwam met een giga handleiding, maar ook een die op bepaalde beslissende momenten gedurende mijn leven de motor was. Zij gaf de toon aan. En nu ik dus moederloos ben, valt het me bepaald hard om zelf het roer stevig in handen te nemen en te houden. Dat terwijl ik het wel kan, maar niet gewend ben. Komt nog bij dat ik het zelf ook fijn vind om ‘zaken’ te bespreken met de Hemel weet wie er op dat moment in mijn buurt verkeert.

Het grote voordeel is wél dat ik mijn menopauze gelukkig voorbij ben. Mijn lichaam produceert nu – hopelijk – wat ludiekere bestaanszekere hormonen die ik zeker wel kan gebruiken. Over die verrekte menopauze, maar ook de rest van die vrouwelijke toestanden, die ik inmiddels achter me gelaten heb, kan ik nog wel een stevig woordje wisselen. Want als dat niet allemaal zo in die taboesfeer had geleefd al die jaren vóór nu, had ik het leven beslist wat makkelijker ervaren.

Over makkelijk gesproken. Mijn moeder wilde weer een hondje, een Shih Tzu, Kiki. Dat hondje hebben we eind vorig jaar bij een gezin in het Noorden van het land opgehaald, en woont nu dus bij mij. Ik had al een kat Coco, en gelukkig waren ze allebei elkaars soortgenoten gewend, dus dit verloopt bijna vlekkeloos. Mijn beestenboel schenkt me enorm veel liefde en ook lol. Ze zitten elkaar achterna. Ze spelen. Ze bedelen. Ze slapen dicht bij elkaar in de buurt. Af en toe lijkt het erop dat de chaos implodeert hier in dit huis, maar het maakt mijn leven veel lieflijker, én joliger.
Nu moet Kiki worden gesteriliseerd, en daar zie ik zó tegenop, dat ik de operatiedatum al 2x heb uitgesteld. That’s me. Als ik denk aan een mogelijk nestje van dit grut, ga ik weer twijfelen. Iedere keer opnieuw.

Voor het overige verloopt mijn leven best amusant. Al zit ik nu temidden van de chaos van een te verkopen huis met alle rompslomp van dien. Ook daar kan ik inmiddels een boek over schrijven, maar die ongein zal ik jullie besparen, aldus mijn innerlijke criticus…