Coco’s geheimpje

Ik ben Coco mijn feline poezenvriendje best wel vaak kwijt, hoewel ik wel vaak vage geluiden hoor op afstand. Maar vandaag zocht ik en vond haar in mijn badkamer. Ze was aan het spelen met het afvoerputje van mijn douche. Die krijgt ze er wonderbaarlijk iedere keer weer uit. En daar gooit en rolt ze dan mee dat het een lievelust is.

En toen bedacht ik me, dat ze wellicht via dat afvoerputje contact heeft/had met de overige feline soorten die er boven en onder me te vinden zijn in dit appartementencomplex. Ik fantaseer dan dat ze op de een of andere manier met elkaar kunnen communiceren, zonder dat wij als mensachtigen daar iets van horen dan wel begrijpen.

Neem nou vorige week, toen zat een van de katten van de buren voor mijn voordeur. Het zwartachtige mormel schrok zich dan ook wezenloos dat ik plots mijn voordeur uitliep om naar een afspraak elders te gaan. Maar dat verklaart dan wel waarom Coco vaak voor de deur zit. En die andere vaak in de buurt vertoeft.

Op de een of andere manier gaat mijn fantasie dan volmaakt los. Ik wens te zien dat die feline beestjes er op los communiceren met elkaar en dat gaat blijkbaar geweldig vanuit de badkamer, want het galmt daar immers een weinig. Ik zie dan plotseling hele scenario’s voor me dat ze gezamenlijk hun ervaringen delen over die stomme mensachtigen. Hun personeel. Hun slaven. Hun medebewoners.

Zo ben ik toch reuze benieuwd naar wat ze nu werkelijk zelf allemaal denken en voelen. Soms mocht ik willen dat ze daadwerkelijk in gesprek met ons konden gaan. Wie weet wat dat allemaal voor spektakels zou opleveren? In Coco’s geval denk ik dan zomaar dat ik dan misschien de hele dag in gesprek zou zijn.

Hoe mooi zou dát dan zijn?!