Weet je, heel af en toe kan ik die alles overschreeuwende stilte laten voor wat het is. Dan moet ik even muziek horen, desnoods meeblèren met het voor mij alles bepalende rumoer. Dan wil ik dansen, swingen, en even meedijnen op klanken die me tot diep in mijn ziel beroeren.

Dan wil ik graag nog wel eens teruggrijpen op liedjes die je al járen niet meer luisterde, want uit de tijd, maar nog steeds wel ertoe doend. Omdat ze me direct weer herinneringen laten opleven uit mijn jeugd. 

Ik moet 17 jaar oud zijn geweest toen op 7 december 1984 (dus bijna 40 jaar geleden) “Do they know it’s Christmas?”  werd losgelaten op het grote publiek. Het stond 5 weken lang op nummer 1. Het bracht minstens 8 miljoen ponden binnen 1 jaar op voor Ethiopië destijds. En was geïnspireerd op de een BBC-documentaire over de grote hongersnood in met name Ethiopië die dagen.

Ik vond het destijds buitengewoon interessant omdat zelfs de rijken der aarde – al was het voor maar voor heel even – blijk gaven over hun verontwaardiging over zoveel armoede en hongersnood elders op deze aardkloot. En dat zij zich dan tenminste moeite getroosten om – hoe dapper – die situatie een klein beetje te verbeteren. Dat schonk deze burger tenminste moed.

Natuurlijk kon de VS niet achterblijven en kwamen ook zij met “We are the World”. 

En ik kan me het gigagrote concert “Live Aid” dat het jaar daarna op zaterdag, 13 juli 1985 plaatsvond nog levendig herinneren. Dat was toch echt de “Woodstock” van mijn jeugd. Ik heb nog geprobeerd erbij te kunnen zijn, maar dat lukte helaas niet meer. Gaf niets, ik was de hele dag gekluisterd aan de live-uitzending op tv. En nam hele stukken op op de videoband die helaas vandaag de dag niet meer terug te kijken is.

Wat voor gevoel had jij daarbij?

Volgens mij ben ik niet de enige die soms wanhopig op zoek is naar wat ontspannender humor op tv. Echt, ik zou zweren dat ik alle oude Pink Panther films weer opnieuw ga kijken in de zoveelste herhaling. Ik had ze dan ook – als rasechte fan – allemaal op video (magneetband waarop beelden zijn opgenomen, vaak ook met geluid, voor de jeugd) opgeslagen, destijds. En ik kon de inhoud dan ook wel dromen.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik de eerste keer dat ik keek ik van de bank gerold ben van het lachen. En ik bleef er zowat in. Nog steeds als iemand iets vraagt in de zin van: “wat voor soort…?” dat ik dan iemand Mr Clouseau hoor vragen: “What kind of bomb?” Waarop hij dan bloedserieus antwoordt: “The exploding kind!” (Waarbij exploding als expleuding werd uitgesproken.)

Dit terwijl de acteur, Peter Sellers (1925-1980) helemaal niet content was met zijn rol in deze serie films. Hij vond het niet noemenswaardig genoeg. Maar natuurlijk heeft hij ook heel serieuze rollen gehad, waarop hij ook met recht trots kon zijn.

Ik vind die hedendaagse detectives op tv veel te serieus, te voorspelbaar én qua herkenbaarheid te spectaculair maar dan nog steeds voorspelbaar (ik treed in herhaling, ik weet). Bovendien zouden de meeste mensen op deze aardkloot nu allemaal reeds 3x dood moeten zijn gegaan, als ik de hoeveelheid detectives er eens op nasla. Wordt het niet eens tijd voor iets nieuws op dat, of een ander gebied?

Maar gelukkig mag iedereen verschillende voorkeuren hebben als het gaat om entertainment, en er is geen goed of fout antwoord als het gaat om wat je leuk vindt om te kijken.

Zo lees ik nu dan maar, ter vervanging van dat alles: “Chicken Soup for the Soul“, stories to open the heart and rekindle the spirit (in het Engels, ja). En weet ik in gedachten, dat het met mijn gevoel voor humor nog steeds goed zit.

Was nog bijna vergeten dat ik nog een Netflix-abonnement had, waar ik nauwelijks wat mee gedaan heb de afgelopen maand. Voor de Kerst had ik het abo aangeschaft, zodat die Mams en ik met de Kerst gezellig The Crown o.i.d. konden kijken. Blijkt dat haar Netflix niet langer ondersteund wordt via haar tv. Nu is dat geen ramp. We konden natuurlijk ook streamen via de iPad of computer. Het is er niet van gekomen. Aangezien we volop in voorbereiding waren voor de Kerstbrunch voor de volgende dag.

Maar allez oeps… ik zie via Sociale Media wel berichten voorbij komen van stand-up comedian, acteur en schrijver: Ricky Gervais. Hij roept altijd wel rake dingen over de behandeling van dieren. En dus dacht ik de afgelopen 48 uren me daar aangenaam mee bezig te gaan houden. Wat is gelukt. Ik zag o.a. Super Nature en Humanity van Ricky Gervais. En ik heb inmiddels 4 afleveringen gezien van After Life en weet nog niet of ik er mee verder wil. Ergens zint me iets niet.

Op dit moment overvalt me die diepe deken van triestheid, iets wat me wel vaker overkomt als ik iets te veel komedie tot me neem. Ik ben blijkbaar erg gevoelig voor de aard van de clown, en dat is in dit geval dus Ricky Gervais. Hoewel het beeld van clowns doorgaans wordt geassocieerd met humor en gelach, is het belangrijk op te merken dat sommige mensen clowns grappig vinden, terwijl anderen ze verontrustend of zelfs beangstigend vinden. Waar dit nu in schuilt bij mij persoonlijk, kan ik niet goed definiëren. Maar wel dat ik nadien wat chagrijnig was. En genegen was me over te geven aan een soort van depressie, waar ik geen zin in had. Het leven lijkt me nog te mooi om daaraan toe te geven.

Heb me overigens ook verlekkerd aan de documentaire over Beckham, maar zelfs dat heb ik niet helemaal afgekeken. Ergens verwondert het me dat die mensen zo’n podium krijgen. Echt interessant kon ik het niet vinden, wat me dus subiet doet verlangen naar mijn bedstede.

Ben benieuwd of jullie tips voor me hebben, dan kan ik het abonnementje met nog een maand verlengen. Ik hoor het graag in de reacties.

Ik ben helemaal kapot en diepbedroefd over het overlijden van Sinéad O’Connor. Ze moet haast wel die verbluffend mooie en getalenteerde ‘engel’ zijn geweest voordat ze dit leven en deze aarde verliet.

Ik zal me die ene vallende traan herinneren, op die muziekvideo van Nothing Compares to You, die meer indruk op me maakte dan men ooit kan bevatten. Het vertelde me meer dan 1.001 verhalen in ieder geval.

Ik zal me vooral onze denkbeeldige diepgaande gesprekken herinneren, sinds ik een paar jaar geleden las op Facebook over haar moeizame levenspad. Hoe vaak ik haar ook moed en kracht heb toegesproken, nadien, die keren zijn op één hand niet te tellen. In de hoop dat ze het leven zou gaan vieren én overwinnen, ondanks alles.

May you rest in peace, Sinéad. You will be dearly missed.

Tja, alles kitsch hier onder de ritsch… Ben druk bezig met de (mede-) organisatie van een amateurkunstexpositie op 18 en 19 februari a.s. in de Doelenzaal van de stadsbieb te Haarlem… Als in PR & SocialMedia Coördinator…. Vergt nogal wat inzet en motivatie tegelijkertijd… Maar al in al is het een leuke drukte en zijn het fijne bezigheden…

Website opzetten… Flyers ontwerpen… Visitekaartjes ontwerpen… Badges gereed maken voor de expositie… Een hele webpagina inrichten ten behoeve van de jurering door de vakjury… maar ook voor de naamkaarten voor op de panelen onder de kunstwerken tijdens de expositie… soort van 2-in-1 actie, mijnerzijds… Een catalogus maken…, dat ook…

Vergaderen… Het is best nog een uitdaging om alle neuzen dezelfde richting in te krijgen… En dat maakt dat het voor mij extra spannend is…

Flyers verspreiden… De media uitnodigen om (ook) over ons te schrijven… En dan maar hopen dat je antwoord ontvangt en dat is meestal niet het geval… want antwoord geven is een ‘nieuwerwets’ ding, zeg maar…

We hebben het voor elkaar gekregen om de Burgemeester van Haarlem, de heer Jos Wienen, bereid te vinden de expositie te komen openen… En raad eens wie hem dan welkom mag heten…?

Je snapt het al… ik ben druk, druk, druk, doende en ook blij… En ik hoop van ganser harte dat mijn rug en rechtervoet die dagen geen last veroorzaken, om deze expo tot een daverend succes te maken… Niet alleen voor mij… maar vooral voor hen die ook meewerken… Wish me (and all others involved) luck!!