Woensdagochtend – zoals elke andere dag – ging ik blij en enthousiast het hondje uitlaten. Toen ik de deur uitliep, kwam ik de buurman met zijn hond tegen. Pepper werd daar zo speels, uitdagend en uitbundig van dat ze me drie keer omcirkelde met haar lange riem. Ineens kon ik niet meer voor- of achteruit. Ik viel op mijn rechterknie en sloeg mijn linkervoet ook in een hachelijke positie. Helaas ben ik nu wat geblesseerd. Ik ervaar dit allemaal als stom, onhandig en zeer ongelukkig vanwege het tijdstip.

Momenteel verblijft het hondje bij di Mama, wat niet ideaal is. Pepper is immers – heel begrijpelijk – haar oude situatie kwijt en moet nog wennen aan de nieuwe situatie. Hierdoor vergeet ze soms dat ze buiten haar behoeftes moet doen. Gelukkig hebben di Mama’s buren veel begrip en laten ze Pepper minstens 3 keer per dag uit. Dit was di Mama en mij wel een reusachtige bos bloemen en een fles wijn waard om deze lieve buren te belonen.

Hoe dan ook, ik zit nu op de wipstoel. Zou liefst een camera plaatsen bij di Mama om de boel toch een beetje te kunnen overzien, maar ja hoe zot zou dat zijn? Ik hoop van harte dat deze onhandige constructie aan het eind van deze week wel is opgelost. En dat mijn blessure verdwijnt als sneeuw voor de zon. Vooralsnog behelp ik me in- en buitenshuis met twee stokken. En is het even afzien. Maar als altijd zal deze situatie zich toch wel oplossen en heb ik mijn wijze les weer geleerd.