Rijden om stil te staan

Toen ik jong was, stelde ik me voor dat ik op mijn vijftigste mijn eerste Jaguar zou kopen. Dat leek me toen dé ultieme auto. Geen Porsche of Ferrari voor mij – al moet ik eerlijk toegeven dat ik ooit een keer over de Oude Schipholweg heb gescheurd in een Porsche – en spectaculair, ja, maar niet bepaald elegant, vond ik.

In mijn jeugd twijfelde ik er niet aan dat ik later, als ik groot was, schatrijk zou zijn. Geldgebrek? Dat zou ik nooit kennen. Dat leek bijna een vanzelfsprekendheid. Maar goed, het grote geld moet zich nog steeds aandienen. Tot nu toe lijkt het vooral de andere kant op te rollen. Soit.

Ik ben van een generatie die de eerste autoloze zondag bewust heeft meegemaakt. We liepen die dag wat af, want autorijden was er niet bij. Maar stond ik toen stil bij hoe duur benzine eigenlijk was of welke immense industrie daarachter schuilging? Nee, daar was ik toch nét iets te jong voor. Maar dat even terzijde.

Wat ik me tegenwoordig wél afvraag: waarom hoor ik nooit iemand praten over de vervuilende accu’s die elektrische auto’s aandrijven? Wat gebeurt er met die giftige stoffen na hun levensduur? Waarom blijft het hier zo stil over?

Voor mij voorlopig geen elektrische auto. Ik wacht rustig af tot we een oplossing hebben gevonden. Totdat dat zwaar vervuilende accuzuur eindelijk in water verandert, blijf ik lekker toekijken…


Ontdek meer van verwondervrouw.nl

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Een opmerking achterlaten

Gerelateerd