Toen ik ca. 2002 begon met bloggen, durfde ik aanvankelijk werkelijk niets neer te pennen. Echt, dieper dan wat huishoudelijke beslommeringen en wat versluierde ontboezemingen ging het niet. Achteraf bezien, was dat niet alleen een giga gebrek aan zelfvertrouwen. Het was ook een soort angst dat ik mezelf heel hard zou tegenkomen. Maar niets van dat alles kwam uit. Integendeel, door te schrijven, al was het dan minimaal aan te veel expressie, ik werd toch – ondanks alles – heel erg gesterkt door mijn lezerskring.

Dat is dan ook dé reden dat ik iedereen een blog toe wens.

Ik was er namelijk destijds indringend van overtuigd dat ik een exceptioneel, ietwat geïsoleerd en een wat vreemd individueel was. Door met name voor mezelf op te schrijven wat mij zoal bezig hield, ben ik toch nog geëvolueerd in een zekerder en opener mens. Die nu door het gesterkt worden door mijn lezerskring, juist een hele ander en – wat ik zelf dan vind – een positiever en zelfs optimistischer zelfbeeld heb gekregen.

Het was dan ook niet niets. Destijds.

Ik zat maar te worstelen met zaken als het niet hebben van een volwaardige partner. En dus het niet op deze aardkloot schoppen van eigen kinderen. Ik had geen baan, en hoewel ik altijd ambitieus genoeg was, lukte het me niet om de juiste job te vinden die paste bij mijn wat ontwakende creatieve natuur. Een beroep als secretaresse klinkt dan wel leuk, maar voldoening – al werkte ik mezelf drie slagen in de rondte altijd – kreeg ik er niet van. Wel een burn-out overigens. En ik denk dat dat laatste me gered heeft van de totale ondergang.

Want ik moest immers gaan kijken en nadenken van de arbeidsinspecteur wat me nu echt boeide.

Door ineens van de ene op de andere dag werkloos én ziek thuis te komen, werd ik keihard met mezelf geconfronteerd. Ik leerde ervan dat ik maar een beroep had gekozen die veilig was, maar niet veilig genoeg om me een vast arbeidscontract op te leveren. Het was dan ook de era van tijdelijke arbeidscontracten. Vaste contracten – en zeker niet in het middenkader – werden nauwelijks gegund. En daar zat ik enorm mee. Ik dacht nog altijd dat de schuld bij mij zelf lag. Terwijl ook de economische stand van zaken daarin een grote rol speelde destijds.

Hoe dan ook, heeft dat me veel dieper geraakt dan ik zelf voor mogelijk hield.

Terugkomend op dat beginnen met bloggen. Ik was eigenlijk never nooit content met de uitstraling van een blog. En daar ben ik gaan wroeten net zolang totdat ik het zelf ook begreep. Door dat creatieve bezig zijn, door mijn expressieve uitspattingen, kwam ik erachter wat ik al jaren miste. Er ging een wereld voor me open. En nu nog steeds, na al die jaren vind ik het maar wat leuk om scheppend en inventief bezig te zijn. Ook daar ben ik gegroeid als mens en professional.

Bloggen leert je jezelf kwetsbaar op te stellen, maar schenkt ook inzicht in eigen handelen.

Juist door het wel delen van kwetsbare teksten ontstond er een verbinding met de rest van de wereld. Want echt, anderen bleken er een soort van herkenbaarheid in te vinden. Alleen daarom al, zou ik liefst iedereen aanmoedigen een blog te starten. Het verrijkt je perspectief in elk geval.

So blog on.