Sinds ik je min of meer kwijt ben geraakt, hetzij door dat enigszins langdurende delier ofwel beginnende dementie, mis ik onze ochtendtelefoontjes het meest. Vandaar dat ik me vannacht in het holst van de donkerte, afvroeg of het wellicht handig was daar een wat eenzijdige briefwisseling van te maken op mijn blog. Enerzijds om zelf te kunnen spuien. Anderzijds om het jou op een later moment voor te lezen.

Het is immers voor jou niet handig om nu met twee polsen in het gips, nadat je al 3 keer bent gevallen in dat verrekte ziekenhuis, nog een telefoon vast te houden. Ik mis onze telefoongesprekjes ‘s morgens vroeg elke dag, al had je dan nog zo’n hekel aan de telefoon. Ik kon min of meer opmaken uit die telefoontjes wat de status was van jouw welbevinden. En jij die van mij.

En nu je daar op die afdeling Geriatrie bent beland, met nijpend personeelstekort, durf ik eigenlijk de verpleegkundigen niet al te vaak lastig te vallen met al mijn vragen. Waarop zij hoogstwaarschijnlijk geen antwoord weten of mogen geven.

Het is voor mij namelijk lastig om inzicht te krijgen in het verloop van je ziektebeeld. Kreeg je die blaasontsteking daar nu werkelijk? Is dat delier daar werkelijk door ontstaan? Je was immers wel vaker wat meer bezig in het verleden. Ik hoorde vaker van je dat je hele gesprekken had gehad, of dat reeds overleden familieleden je thuis hadden bezocht. Ik dacht toen nog, dat je dat gedroomd had.

Hoe dan ook, het is lastig om nu in een andere rol te moeten kruipen. Een rol die ik nog helemaal niet meester ben. Omdat ik me door die gemiste ochtendrituelen totaal geen beeld kan vormen van hoe het nu werkelijk met je gaat, want dat blijkt iedere dag – opnieuw – een totale verrassing.