Mijn moeders’ zicht ging vorig jaar hardhollend achteruit, waardoor we een bezoek brachten aan een bekende opticien in ons winkelcentrum in Haarlem-Zuid. Achteraf gezien werden we natuurlijk door hun goede naamsbekendheid verblind. En nu zitten we niet alleen met de gepeperde rekening van hun ietwat onethische verkooppraktijken, maar ook zijn we onaangenaam verrast door hun problemen met kwaliteitslevering.

Tijdens de oogmeting constateerde hun optometrist vorig jaar november dat mijn moeder aan beginnende staar leed. “Maar,” zo zei hij achteloos tegen mij: “Daar wil uw moeder nog niet aan!”

Hij verkocht mijn moeder dus schromeloos een nieuwe variobril met nieuwe montuur, plus leesbrilglazen, met vanzelfsprekend een behoorlijk prijzige rekening.

In januari dit jaar bezochten wij mijn moeders’ oogspecialist en werd haar meegedeeld dat ze inderdaad aan beide ogen aan staar moest worden geopereerd. Aldus geschiedde. In januari en februari dit jaar werd ze geholpen aan staar.

Na die staaroperaties bleek natuurlijk dat haar nieuwe aangemeten variobril met nieuwe montuur maar ook haar leesbril nog van nul waarde en nut meer waren. Dus togen wij opnieuw naar Federmann en legden het probleem voor, met de aanwijzing van de oogspecialist dat mijn moeder nu een Prisma zou moeten krijgen.

Niet alleen werd er heel schamper gereageerd op onze mededeling (zonder officieel recept van haar oogspecialist), want ál wat werd aangemeten was een leesbril zónder Prisma. Waardoor we het afgelopen half jaar niet 1x, maar wel 6x, terug moesten om haar leesbril opnieuw te laten corrigeren. Uiteindelijk luisterden ze naar míj́n smeekbede om toch maar een Prisma ten behoeve van die leesbril in te zetten.

Maar natuurlijk ontvingen we voor de meest recente brilglazen van zowel de variobril, alsook de leesbril, een spiksplinternieuwe factuur, die we ten einde raad maar hebben voldaan, zelfs al zijn beide brillen nog steeds niet geheel naar wens.

Wat ons nu rest is dat we nu alleen maar furieus terug kunnen kijken op deze wijze van werken. Duidelijk is dat Federmann, Haarlem-Zuid, ons never nooit niet meer ziet terugkomen als klant. Als was dat het laatste wat mij rest op deze aardkloot…

Beste drukbezette mensen,
In deze snelle tijd waarin alles steeds sneller gaat, vol deadlines en verplichtingen en vergeet je hobby’s ook niet, kunnen we onze ouders soms vergeten. Midden in die storm van schier eindeloze mogelijkheden, zijn zij nog steeds die rots in de branding. Zij waren er altijd voor ons, maar nu zijn ze vaak op de achtergrond. Ze begrijpen dat we het druk hebben, maar misschien hopen ze op een telefoontje of een simpel berichtje.

Liefde zit niet alleen in woorden, maar ook in tijd en aandacht. In dat ene momentje rust, waarin je even stilstaat bij waar jij vandaan kwam. Luisteren naar hun verhalen, ook al hebben we ze vaak gehoord. Ze vragen niet veel – meestal slechts een klein beetje van onze schaarse tijd.

Stel je voor hoe zij zich voelen. Ze zien je druk bezig en zijn trots op het leven dat jij aan het opbouwen bent, maar voelen zich ook misschien vergeten. Ze herinneren ons aan onze wortels en bieden ons een vertrouwd gevoel in een snel veranderende wereld.

Kleine gebaren kunnen veel betekenen. Een weekendbezoek kan impact hebben. Zelfs een korte wandeling. Of een informerend belletje – doordeweeks – al was het louter dat men je stem even hoort. Deze momenten zijn waardevol. Die momenten zijn zo voorbij, zeker als je ouders er eenmaal niet meer zijn. En voor je het weet, is het zover.

Dus, vergeet niet waar je vandaan komt en de mensen die van je houden. Vergeet niet dat ze een onmisbare rol hebben gespeeld in jouw groei, jouw ontwikkeling, en jouw leven. Vergeet niet hun rijkdom aan levenservaring, wijsheid en eeuwige liefde.

Sommige relaties zijn te waardevol om aan voorbij te rennen.

Met vriendelijke groet, 
Een bezorgde vriendin

Het heeft me heel wat jaren van mijn leven gekost. Het te boven komen van niet bepaald lichtzinnige teleurstellingen in mijn (werkzame) leven. Soit. Het leed was geschied. Deal with it and move on, zou je zeggen. Soms werkt dat inderdaad zo, maar meestal niet. Ik ben gaan schuilen in mijn comfortzone. Heel diep. Lang. En tot vervelens toe.

Twintig jaar later

Voel ik mezelf en ben ik een ander mens geworden. Er is nu – althans binnen mijn comfortzone – meer stabiliteit, meer wijsheid, en zelfs ook wat meer zelfspot (lees: gevoel voor humor). Ik heb al mijn pijntjes, zelfs de meest gewraakte zielenpijntjes, nu wel verwerkt en ben er klaar mee.

Het meeste ‘last’ ondervind ik (nog steeds) van mijn slechthorendheid. Deze handicap heeft me niet alleen onzekerder gemaakt, het vrat aan mijn eigendunk. Want wat hapert het aan zelfs mijn imago? Mijn zelfbeeld ging eraan stuk. Het kostte me jaren om dat weer een beetje op de rit te krijgen.

Als eerste wilde ik mezelf uitdagen door die opleidingen (middle en hoger) management te volgen. En met succes af te ronden.

Daarom – ergens, heel diep down – wist ik toch dat het niet totaal verloren ging met mij. Ik wilde met name mezelf bewijzen dat ik mezelf nog een ander beroep kon aanmeten. Dus ik ben vanuit niet veel kennis mezelf alle kennis en vaardigheden gaan aanleren qua webdesign, en grafische vormgeving, dat ook. Er zat natuurlijk al een stevige interesse in op dat gebied. En toen ik eenmaal bepaald had dat daar mijn zone was, thuis en als autodidact, kwam het me min of meer aanwaaien.

Ik heb dus niet helemaal stil gezeten die afgelopen twintig jaar, maar heb mijn grijze hersencellen voor me laten werken. En blijvend. Louter omdat ik wel wist dat ik het in me had. Zie het als een sluimerend weten dat plotseling wakker wordt. Als uit een nachtmerrie naar meer vermogen, meer capaciteiten, en meer leren. Kennelijk wil een brein dat leren niet opgeven. Nu niet, nooit niet. Ik ben daar het levende bewijs van.

Weer in de markt

En zo kwam het dat ik me stiekem – wel enigszins verlaat en vertraagd – weer in de markt begeef. Nu ik me daar voorzichtig zachtjes laat indalen, merk ik op dat er een wereld aan beroepen voor me ligt, waaruit ik keuzes kan maken. Het solliciteren in die diverse hoeken komt me zelfs makkelijker voor, dan die twintig jaar geleden. Al behoud ik toch altijd weer een soort van intense spanning, noem het nervositeit, als ik de eerste stappen zet binnen zo’n bedrijf of organisatie. Ergens begrijpelijk. Toch mocht ik willen dat ik mijn zelfverzekerdheid meer voor me kan laten spreken. Al is dat kleine meisje die diep binnen er uit wil, en wil groeien, dan toch ook wel weer aandoenlijk.

Soms heb ik genoeg aan mijn eigen beleving van alles. Zodanig dat ik er een avondje stierlijk vervelen voor over heb. Om zomaar in het luchtledige voor me uit te staren. Zomaar ‘ins Blaue hinein’. Ik kan je niet precies vertellen hoe dat proces dan verloopt, maar wel dat het me zo’n 56 jaar van mijn leven heeft gekost om erachter te komen dat niet elke (lees: iedere) gedachte een 2de kans verdient. Sommige gedachten zijn zelfs compleet te verwaarlozen. En dat werkt volgens mij erg bevrijdend.

Want die spreuk die zegt dat wat je aandacht geeft, groeit, is zó wáár.

Daarnaast vind ik het gewoon – doodgewoon – geruststellend dat je jezelf ook heerlijk kunt verliezen in het jezelf vervelen. Ik noem dat trouwens niet zo, want naar mijn beste weten, ben ik nog steeds in processie om bepaalde zaken de revue te laten passeren. Maar ook om vooruit te kijken. Zomaar te denken aan het Grote Niets. Bij mij ontstaan dan vrijwel onmiddellijk 1.001 nieuwe ideeën. Die ik vrijwel allemaal tegelijk wil oppakken, maar waar ook wel eens niets van komt. Ik vergeef mezelf dat dan ook.

Had ik dit 20 jaar geleden of nog langer terug maar beseft!

Had ik me toen maar gerealiseerd dat niet elke gedachte het waard is om te denken. Om nog eens óver te denken. Die gedachten kan ik nu met een gerust hart laten varen. Ik zou zelf zweren dat ik daardoor een positievere mindset heb gekregen, maar die moest ik mezelf eerst wel leren toestaan.

Waar een vol hoofd al niet goed voor is…

Soms heb ik de idee dat ik continu achter feiten aanloop. Continu brandjes aan het blussen ben. Niet voor mezelf. Nee, voor anderen. En dan heb ik soms een nachtje wakker liggen nodig. Om overzicht te krijgen. Waar ben ik mee bezig? Maakt het me wel gelukkig? En ook, om mijn zegeningen te tellen. En daar heb ik toch echt meer dan 10 vingers voor nodig. Dus gaat het dan wel goed? Ja zeker wel.

Maar waarom ik daar dan ‘s nachts wakker voor moet liggen? Ik vermoed zomaar, dat ik me overdag geen tijd gun om te zien wat ik allemaal doe. En dat het me potjandosie ook nog allemaal lukt. Soms niet goedschiks, maar dan maar kwaadschiks. Soms moet ik me wel eens boos maken, al schrik ik dan zelfs van mijn eigen schaduw, want dat het vlotten moet dat staat buiten kijf.

Bij daglicht blijk ik sowieso in een wat jachtelijke stemming te zijn. It’s now or never. De hele dag doe ik wat me gevraagd word en soms – lees meestal – doe ik iets meer dan van me gevraagd word. Doe ik eigenlijk alleen maar om mezelf dan tevreden te stellen, dat niets té gek is voor mij. Dat levert me soms wel dankbare reacties op. Maar gek genoeg, kan ik daar alleen ‘s nachts op terug kijken.

Ik denk dan terug aan wat ik de afgelopen periode allemaal heb meegemaakt. Een wat nare periode in het kader van mantelzorgen ligt nu gelukkig achter ons. Daar ben ik blij mee. De situatie verloopt nu zo goed en kwaad als het kan redelijk stabiel. Ik mag alleen maar hopen dat dat zo blijft. Family & friendships zijn allen redelijk stabiel. Al kan ik dan wat schrikken als er bij anderen dan plots een scheiding voorkomt. Of als er andere nare dingen gebeuren met hen. Maar goed, daar ben je een mens voor. Ik ervaar perikelen bijna altijd alsof het me zelf overkomt. En dat idee mag ik best eens loslaten voor mijn eigen gezondheid en wellbeing.

Het is nu 5:53 uur. Ik lig al zo’n beetje 3 uur wakker om tot deze conclusies te komen. En vandaar mijn poging om dat eens voorgoed vast te leggen. Gewoon – doodgewoon – opdat ik later eens zal teruglezen hoe het nu werkelijk met me ging. En hoe tevreden ik ook met kleine dingen kon zijn. Dan waande ik mezelf een waanzinnig gelukkig mens.