Inmiddels is de uitslag van de foto’s bekend. Rondom mijn teengewrichten is een (ja, je gelooft het niet!) groeiende mate van artrose vastgesteld. Mijn huisarts verwijst me nu door naar een reumatoloog.
En ja, dat was voor mij best wel even schrikken. Al durf ik nu terstond te beweren dat iedereen naarmate het leven vordert of artrose krijgt of reuma heeft. Dus zo bijzonder is het niet.
After all, zit die verrekte reuma wel in de familie. Mijn oma van vader’s kant overleed op haar 66ste aan de gevolgen van behoorlijk zware reuma. Ik kan me nog herinneren dat haar vingers maar in een rare positie waren gedwongen, daar boven haar eeuwige bedpositie. Ze was jaren bedlegerig. En ze had altijd erg veel pijn. Wat heet: ze wilde op een gegeven moment niet meer leven en is zelfstandig begonnen met het weigeren van medicatie, eten en drinken.
Ik heb dat natuurlijk aan mijn huisarts op moeten biechten en vandaar die doorverwijzing naar een reumatoloog.
Terug naar villa Kneuzingenburg zoals ik mijn huis inmiddels gedoopt heb, ik weet natuurlijk nog niet wat de uitkomst van mijn bezoek aan de reumatoloog gaat doen. Wat ik wel weet, is dat ik mijn aanstaande krukken zal gaan versieren met glitter en rood-groen-gele linten, geheel in de stijl van Reggae, omdat ik pertinent weiger er als een zure oude vrijster mee om te gaan.
Bestaan er al cursussen in lachyoga? Want daaraan, ja ook daaraan, zal ik de komende periode veel nut ondervinden. Lachen is mijns inziens nu mijn beste medicijn. Al moet ik daarmee ten ondergaan…
