Ik wil schrijven maar het lukt me niet meer. Noem het zorgen, mantelzorgen, muizenissen. Noem het alles wat je maar wilt. Iets blokkeert er. Iets blokkeert mij. En dat baart me zorgen, want wil liefst taboeloos door het leven scheuren.
Elke dag neem ik me voor te bloggen
En elke dag mislukt dat. Grandioos. Terwijl ik weet dat ik nadien zoveel meer opknap wegens dat van me af kunnen schrijven. Een ieder die me kent, zegt dan ook, schrijf een dagboek. En zelfs dat dagboek wil ik niet lastigvallen met mijn oeverloos gezeur over wat ik dagelijks meemaak.
Ach, het zijn geen luchtige zaken immers. En voornamelijk verbandhoudend met de privacy van iedereen met wie ik dagelijks te maken heb, blijk ik ook een behoorlijke schrijvers’ blokkade te pakken te hebben.
Moet ik anderen vertellen hoe moeilijk het is, wezenlijk, om de rol van moeder en kind om te draaien? Moet ik werkelijk uitleggen hoe ik me erger aan mijn eigen grensbewaking, of beter, het uitblijven daarvan? Hoe kan ik anderen duidelijk maken dat ik ook écht wel toe ben aan een vakantie, maar dat niet doe wegens niet-mogelijk?
Zelfs als ik het zou willen bloggen, dan is de schier oneindige herhaling voor de lezer toch stomvervelend? Hoewel ik mezelf dan wel weer realiseer dat het in deze tijden wellicht een verademing voor een ander zou kunnen zijn als ik eenmaal die schaamte en trots voorbij ben.
Die tijden van taboes moest ik maar eens doorbreken. Zelfstandig.
Tijdens het schrijven knap ik al op
Gelukkig neemt mijn psycholoog mijn dilemma serieus. Tijdens mijn eerste EMDR-sessie waarin ik een ander hot item als conflicthantering behandelde, voelde ik me ook waanzinnig opgelucht nadien. Dus stel ik mijn psych voor dit probleem ook in een EMDR-sessie te doen. Gelukkig aarzelde mijn psych geen moment en toog aan het werk.
Het grote voordeel van zo’n EMDR-sessie is dat er enkele belangrijke vragen dan wel stellingen voorbijkomen, waardoor je gedwongen wordt met het volgen van het licht van de EMDR-lamp, er over na te denken. En je voor jezelf een conclusie trekt.
Eén van de slotvragen van deze EMDR-sessie was dan ook: “Knap je op van het schrijven van een blogpost?”
Zo’n EMDR-sessie werkt enige dagen door, kan ik wel stellen. Hoewel mijn psych me adviseert om die dag een pauze te nemen, te rusten. Zelfs alles tot me door te laten dringen en niet gelijk een boek te schrijven.
Dat boek schreef ik nog dezelfde dag
Ik stuiter van plezier op mijn wat wankele schrijfstoel, want mijn zin om te schrijven is weer terug.
Ik kom hier via Ik blog de zomer door. Ik ken je verhaal verder niet, ben hier nog nooit langs gesurfd. Maar mijn tip qua dagelijks schrijven: schrijf voor jezelf. Als er iemand meeleest prima, zo niet, ook goed.
@Ronald: Ja, idd, zo zie ik dat ook. 🙂 Dank voor je reactie.
Dat is inderdaad wat ik doe, Ronald.
(en dat is maar goed ook, als ik het aantal bezoekers op m’n blog zie, haha)
En dit gebeurde tijdens je vakantie?
@karin: Een vakantie zit er dit jaar niet in, helaas, maar dat schreef ik hier al boven. Gemist? 🙂
Fijn dat de zin in schrijven terug is!
En echt logisch dat even wat lastiger gaat.
hoewel, bij mij zijn het volgens mij niet echt externe factoren die het schrijven moeilijk maken, qua inspiratie. Wel qua het gaan dóen.
En mantelzorgen is gewoon zwaar. Zowel het zorg gedeelte als het benoemde psychische gedeelte, dat jij ineens voor je moeder zorgt in plaats van andersom. Sterkte daarmee.